De uitdagingen in Huaraz

De stad Huaraz is mij goed gezind. Ik ben hier nu anderhalve week in verband met de verdwenen bankpas en de bestelde materialen voor de fiets. In de eerste hostel had ik een vrouw ontmoet (Sandra) en samen met haar was ik de eerste dag naar een van de mooiste plekken geweest hier in het nationaal park, Laguna Parón. Fietsen gingen mee want haar idee was om omhoog te gaan met de zogeheten collectivos en per fiets terug te gaan naar  het dorp. Zoals altijd hier in Peru worden de voorschriften met een korreltje zout genomen en worden de fietsen handig in een 12 persoonsbusje gepropt samen met nog 14 mensen. Dan nog een taxi naar het bergmeer en het was werkelijk ontzettend mooi. Zoals gezegd, een van de mooiste plekken hier in het nationaal park. Een kristal helder blauw bergmeer omringd door zo'n 6 besneeuwde pieken boven de 5000/6000 meter. Helaas was de afdaling wat minder en heeft er ook voor gezorgd dat ik dus onderdelen uit Nederland heb besteld. In de afdaling heb ik namelijk 3 lekke banden gehad. En bij de 3e kon ik niet meer verder, gelukkig kon ik met een auto mee naar het dorp terug. Die zaterdag erop was dan mijn bankpas binnen! En wonder boven wonder deed de pas het ook nog direct. Bovendien was deze dag de dag dat ik de hostel uit moest in verband met volle bezetting, maar we waren nog maar net het postkantoor uit of ik had al een briefje in mijn hand gedrukt met een camping. 

En op deze voet ging het alsmaar verder. Ik naar een andere hostel toe waar ik ook mijn tent kan opzetten om vervolgens een andere dag naar een bergmeer te wandelen. Laguna 69 op ruim 4600 meter hoogte. De wandeling er naartoe was eigenlijk de makkelijkste van alles wat ik tot nu toe heb gehad. Een goed bewandelbaar pad en behoorlijk wat andere mensen die naar adem aan het happen waren. Ik weet dat mijn conditie goed is, maar elke keer weer op zulke momenten besef ik toch hoe goed ik ben. Ik vloog bijna iedereen voorbij, zowel omhoog als omlaag. Enkele dagen later ben ik ook nog naar de Huascarán 2-ling gelopen, dat zijn de hoogste bergen van heel Peru. Erg indrukwekkend natuurlijk om er voor te zitten en te beseffen dat de top nog 2000 meter hoger ligt dan jij bent. Ook de wandeling van vandaag was behoorlijk pittig te noemen naar de Laguna Churrup. Rotsklouteren en hopen net als de wandeling naar en van Huascarán dat de enkels en knieën niet geblesseerd raken. Dat was gelukkig niet het geval en elke tocht die ik nu heb gemaakt was 5/6 uur wandelen. 

Echter is het nadeel van deze lange wandelingen dat ik weer te veel tijd heb om na te denken. En dan komen er 2 belangrijke vragen naar boven. Waar word ik gelukkig van? Op deze vraag ben ik de afgelopen dagen wel achtergekomen. Ik geniet op alle fronten van de natuur. Of het nou in de bergen is, aan de kust of in de bossen is. Elke plek is weer een fantastisch moment om van te genieten en te beseffen dat je op plekken komt, waar niet zo snel anderen komen. En dat maakt het fietsen en wandelen zo mooi. Ik word hier gelukkiger van dan elk voorwerp wat je kan kopen, want deze momenten en plekken zijn onbetaalbaar mooi. 

Alleen dan kom je op het andere punt waar ik nog geen antwoord op heb. Wat wil ik? Ik weet wel wat ik wil, maar ik besef ook dat ik op een punt in het leven ben gekomen waar men verwacht dat je huisje-boompje-beestje leven opbouwt. Geld maakt mij dus echt niet gelukkig, dat doen mijn reizen en de bestemmingen waar ik kom, alleen is geld wel een middel om dat te bereiken. En bovendien helpen de keuzes die ik afgelopen jaren heb gemaakt ook niet echt in het ideale beeld. Ik ben meer en meer gaan ontdekken dat mijn leven niet is zoals ik en anderen om mij heen altijd hadden gedacht. Ik dacht altijd dat mijn leven in rustig vaarwater was en behoefte had aan stabiliteit, kantoorbaan, huisje enzovoort. Maar ik kom er steeds meer achter dat ik een natuurmens ben, iemand die het meest geniet als hij consequent buiten is en heel goed kan leven met weinig geld. Het probleem is alleen waar ik tijdens de urenlange wandelingen en fietsdagen dat ik wel op korte termijn mogelijkheden zie om bijvoorbeeld deze reis langer door te zetten of op een ander moment weer een nieuwe reis te maken, alleen voor de lange termijn heb ik nog steeds geen idee. En dat drijft mij in ieder geval vandaag tot een soort uiterste om allerlei opties te bedenken zonder succes. Blijkbaar is dit iets waar ik nog de komende maanden aan de slag kan als ik begin volgende week mijn fietsreis naar Quito voort ga zetten.