Terug naar de kust

Loja
De afgelopen dagen heb ik opnieuw heel weinig gedaan. Een groot deel van de geplande zaken heb ik kunnen doen, echter alleen een goede kaart en sleutelhanger vinden was onmogelijk. Loja is een kleine maar gezellige stad, helaas is er gewoon heel weinig te doen. Ook het weer nodigde niet uit om de stad in te trekken, veel bewolking en soms een spat regen. Ook een nieuwe SIM-kaart is opnieuw gehaald en werkt ook, het duurde wel eerst bijna 2,5 uur voordat het kaartje werkte en geregistreerd was. Zoals vaker afgelopen dagen waren dit eigenlijk plichtmatige rustdagen, dagen waarop je heel weinig te doen hebt. 

Loja – San Lucas
Ik ben altijd beetje bang voor de eerste fietsdag na een aantal rustdagen en zeker met de wetenschap wat komen gaat. En het ergste wat je maar kan overkomen gebeurde ook. Ik reed eerst verkeerd waardoor ik over een onverharde weg weer terug naar de weg moest zien te komen. Het leek echt een doolhof van allemaal weggetjes die alle kanten op kronkelden. Er waren zelfs wegen die niet op mijn navigatie stonden en dat is dan best lastig als je een kruising hebt waarbij je moet gokken. En net als vaker zijn die onverharde weggetjes soms behoorlijk pittig en het leek echt alsof ik op die stukken niet vooruit te branden was. Alsof ik met 10 kilo lood in mijn benen rondreed, kortom een totale off-day. Een dag die je het liefst niet hebt, waarbij de benen gewoon simpelweg niet willen. Ook mijn hoofd is al een aantal dagen verloren geraakt in mijn eigen gemaakte doolhof. Niet echt een fijne situatie om het gevoel te hebben dat de benen niet aan te sporen zijn en een hoofd die er niet helemaal bij is. Eenmaal op de grote weg ging het langzaam beter, heel langzaam. Maar eenmaal op het einde van de dag leek het lood weg te zijn, betekent niet dat de stukken klimmen veel makkelijker ging. Vandaag was de eerste serieuze klim van de 5. Ik ben ook gaan rekenen welke afstand per dag te doen en mede door de halve off-day ben ik ook vroeg gestopt. Morgen moet het beter gaan, dan staan er namelijk 2 op het programma. Dat steeds een tikje hoger gaat de Andes in.

San Lucas – Oña
Het voordeel van een halve off-day hebben, is dat de volgende dag niet veel slechter kan zijn. Net als het vertrek uit Cusco naar Ayacucho had ik de eerste dag een off-day, maar daarna voelde ik me superieur. Ik had mijn benen ook wat extra aandacht gegeven gisteravond en heb nauwelijks iets gedaan, dat kwam vanochtend echt ten goede. Ik was überhaupt al blij dat ik droog kon inpakken, want heel de dag sinds 's ochtends vroeg waren er kleine buien. Ik mocht wel meteen na de start omhoog. 500 hoogtemeters bleken te gaan over 8 kilometer, voor de gene die goed zijn in rekenen, dat is ruim 6%. Ik zag deze ook eigenlijk meer als een goede opwarmer voor de volgende klim, want die was nog hoger en langer. Het was echt een Nederlandse herfstdag, miezerbuien met wind en kou. Voor mijn doen koud dan, want de temperaturen zijn nooit onder de 20 graden geweest overdag sinds februari. Voornamelijk die kou was het probleem in de afdaling. Dik vest, handschoenen en helm op voor de warmte. Ik kan behoorlijk goed afdalen en om wel eens een afdaling te doen zonder helm kan nog wel eens gebeuren. Maar nu was het maar goed ook, de afdaling leende uitstekend om er vol in te gaan. Afgelopen dagen was ik wat terughoudend, neemt niet weg dat snelheden boven de 50 kilometer per uur bereikt werden, deze afdaling haalde ik 68. Daarna kwam dus die volgende langere klim. Echt heel soepel ging deze. Hoe langer de klim duurt, hoe beter ik me voel. Kortom, ook deze ging behoorlijk lekker. En opnieuw ging het regenen, harder en langer dan normaal vandaag. Maar ik mocht de afdaling opnieuw in recht naar Oña. In deze afdaling haalde ik zelfs 75 kilometer per uur! Ik hoop deze goede lijn van vandaag door te zetten naar morgen, want dan is het de zwaarste etappe van deze rij. 

Oña – Cuenca
Opnieuw haalde ik in de afdaling naar de bergen toe een snelheid boven de 70 kilometer per uur. Dit betekent gewoon dat deze wegen behoorlijk steil zijn, want ik doe er niet eens zo veel aan om deze snelheden te bereiken. De eerste 10 kilometer kreeg ik dus gratis om vervolgens een brug over te gaan. Een brug die letterlijk het verschil was tussen omhoog en omlaag. Want daarna volgde de zwaarste kilometers van de dag. 1300 hoogtemeters in 16 kilometer en zwaar onregelmatig. Dit zijn stijgingspercentages die je momenteel ook in de Vuelta ziet (gemiddelden dan). Maar ik voelde me redelijk goed ook op deze klim. In mijn hoofd had ik verwacht dat het zo'n 70 kilometer naar Cuenca was. En ook op basis van die verwachting heb ik ook gelunched. Pas na 44 kilometer stond er een bordje dat ik nog niet eens op de helft was. Een soort van paniek sloeg toe, want ik moest nog over een aantal pieken heen en het was al 4 uur 's middags. Het enige voordeel wat ik wel had, is dat ik op 3000 meter hoogte zat. Waarom is dat een voordeel? Ik voel me zo ontzettend goed op deze hoogte, ik kreeg het gevoel dat ik vandaag niet te verslaan was. Ordinaire superbenen, het maakte me dan ook verder vandaag helemaal niets meer uit, want ik moest en zou in Cuenca aankomen. Dat resulteerde in het feit dat ik in het donker ben aangekomen na ruim 7 uur op de fiets te hebben gezeten. Geen centje pijn of vermoeidheid!

Cuenca
De afgelopen 3 dagen heb ik opnieuw veel uitgerust. Dat gaf mij ook de gelegenheid om weer aan sociale contacten te doen in de echte backpackershostel. Het enige nadeel is en blijft dat op zondag bijna alles dicht is. De enige echte winkels die open zijn, zijn apotheken, maar verder is nagenoeg alles dicht. Zelfs de meeste restaurants zijn gewoon dicht. Het was dan ook een voorbode om de woonkamer lekker te niksen en dan komen er over het algemeen vanzelf ook mensen bij die ook niets te doen hebben. Ik voelde trouwens de benen nog wel een beetje van gisteren bij het oplopen van de trap. Helemaal uit mezelf naar boven springen lukte even niet meer. Maar zoals gezegd komen er vanzelf mensen in de woonkamer zitten en raak je aan de praat. Zo ben ik aan de praat geraakt met een Zwitserse, een Braziliaanse en de dagen later ook nog meer Zwitsersen en Duitsers. 

De dagen er na wanneer de winkels wel open waren, zocht ik 2 dingen. 1: mijn collectorsitem in de vorm van een sleutelhanger en 2: een kaart. Bovendien wilde ik ook nog een free-walking tour doen, maar die was genoodzaakt op dinsdag. Heel veel heb ik er niet van opgestoken omdat de jongen behoorlijk rap Spaans sprak, slecht Engels voor de kortere versie en bovenal praatte hij heel zacht. Heb nauwelijks iets gehoord van zijn verhaal en het was alleen een rondje door de stad met als afsluiter de hoedenmuseum. De Panama hoeden worden namelijk hier in Ecuador gemaakt en niet zoals de naam zegt in Panama. Met een beetje doorzettingsvermogen heb ik alles kunnen bereiken wat ik wilde bereiken. Een goed werkende telefoon, een kaart en mijn geliefde sleutelhanger.

Cuenca - Papaloma de Nube
Vanochtend behoorlijk laat vertrokken op een bewolkte dag. In combinatie met logisch nadenken, een kaart en internet weet ik precies wat er te wachten staat. Het is een route naar de kust waarbij ik vandaag de helft heb gedaan van een lange klim. Een klim die mij uiteindelijk zal brengen naar een hoogte van 'slechts' 3500 meter. Ik heb geen twijfel meer of de benen goed zijn of niet, want de laatste rit was zo overtuigend dat ik me er geen zorgen meer over hoef te maken. Ook ben ik uit mijn eigen gecreëerde doolhof gekomen vandaag. Of misschien nog niet helemaal, maar de uitgang is zeker in zicht. En dat gaf mij ook weer de rust en het vertrouwen om lekker en ontspannen te fietsen. Het ging zeker aardig en het eerste gedeelte was dan ook behoorlijk aangenaam om met de rivier mee naar het plaatsje Azogues. Een leuk en aangenaam stadje wat tegen de berg is aangebouwd en dus zie je heel mooi hoe de stad is gevormd. Daarna wist ik, uiteraard door het internet, kaart en logisch nadenken dat de klim begon. Hele steile stukken zaten er tussen waarna de weg weer bijna volledig vlak ging, hoe onregelmatig kan je dit hebben. Naar mate de klim vorderde werd het steeds aangenamer en kon ik een goed ritme vinden. Ik hoef niet per sé de klim over vandaag, ik heb geen tijdsdruk en kan dus ook dan halverwege stoppen. Een hoogte waar ik me zo prettig bij voel, hoewel het een stuk kouder is dan dat ik gewend ben geweest. 

Papaloma de Nube – Rosario
Ik weet dat de lokale bevolking weinig of niets geeft of je ergens je tent opzet. Vannacht werd ook bevestigd dat zelfs de politie er niets om geeft. Midden in de nacht was er een politieauto geparkeerd met zwaailichten op 50 meter van mij vandaan. Ik was in het begin een beetje zenuwachtig, maar toen ik door kreeg dat ze werkelijk helemaal niets gingen doen kon ik weer verder slapen. De auto heeft er zo'n 6 uur gestaan denk ik en wat ze hebben gedaan? Geen enkel idee. En dan mocht ik 's ochtends weer de fiets op, gedachtevrij en focus alleen op de fiets. Zoals vaker was de theorie mooier dan de praktijk waardoor het toch een pittige dag werd uiteindelijk. Je kan de dag van vandaag een beetje vergelijken met geld. Je wil als je geld ontvangt alles in 1 keer hebben, maar terugbetalen doe je het liefst zo gespreid mogelijk. Nu de vertaling naar het fietsen: ik moet altijd in 1 rechte lijn de berg op, maar zodra je bergaf gaat, dan duurt het 40 kilometer voordat je bijna de zelfde hoogte hebt bereikt als dat je op begon. Voortdurend ging de weg weer omhoog en bij elke knik dacht ik dat dit dan toch de laatste was. Keer op keer bedrogen maar uiteindelijk....daar was de gewenste lange afdaling! Heerlijk zonder een rem aan te raken mee trappen op weg naar zeeniveau. Dat zeeniveau bereik ik morgen als ik door de 2e stad van het land ga: Guayaquil.

Rosario – Puerto Azul (Guayaquil)
De mist van gisteren was vandaag niet opgetrokken. Wat gisteravond wel betekende voor een prachtige zonsondergang waarbij de oranjekleur van de ondergaande zon prachtig de banenenbomen verlichtte. Maar de mist van vanochtend betekende wel voor een relatief rustige afdaling verder naar zeeniveau. Je kon niet verder kijken dan maximaal 50 meter en dat betekende opletten. Voor mij maar ook zeker voor het verkeer wat mij inhaalde naar beneden, want je zag pas heel laat tegemoetkomend verkeer. Ik rijd niet vaak zonder fietsbril, maar dit keer was het gewoon nodig om überhaupt iets te kunnen zien. Eenmaal onder de wolken kon de fietsbril weer op en was de lange rechte weg naar Guayaquil een feit. Ik heb de rest van de dag maximaal geprofiteerd van de hele snelle eerste 15 kilometer. Als je bedenkt dat je gisteren nog op 3500 meter zit en vandaag de zee voor het aanraken hebt zo'n beetje, dan kan het niet anders dan dat de fietsdag heel erg makkelijk gaat. Zoals mijn fietsvrienden uit Nederland zeiden: Je gaat als een malle. Echt ongelooflijk hoe makkelijk hoe makkelijk de benen rond gaan en je oneindig door kan blijven gaan zonder iets te voelen. Mijn doel was voorbij Guayaquil geraken met het oog op de komende dagen. Nog 200 te gaan naar Puerto Lopez, waar mijn tussenstop ligt. En wat hebben we geleerd van deze week? Niets is onmogelijk, als je maar een wil hebt. Het wordt komende 2 dagen nog knallen met opnieuw dagen boven de 100 kilometer, maar ik moet en zal het halen zoals van te voren gepland.