Alto el Angliru, Noord Spanje

7 mei 2020 - Den Haag, Nederland

Al sinds 2014 voordat ik mijn fietsreis door Europa begon, stond de Angliru op mijn lijstje om als berg te gaan beklimmen. Al de andere bergen die ik toen op mijn lijstje had staan zoals de Stelvio in Italië en de Col d’Izoard in Frankrijk had ik beklommen. 1 Berg op dat lijstje ontbrak...de Angliru. Dromen moet je waar maken en doelen moet je behalen en daarom besloten wij om naar het noorden van Spanje af te reizen in augustus 2019. Vanaf de winter en het hele voorjaar heb ik getraind om in topconditie af te reizen naar Spanje, maar in juni kreeg ik een spierblessure in mijn heup. Deze was zo plots gekomen en zo overheersend dat ik niet meer kon fietsen zonder pijn te krijgen. Kracht raakte verloren, conditie ging hard achteruit en ik kreeg de blessure maar niet behandeld. Eigenlijk had ik fysiek niet in staat moeten zijn om deze beklimming te doen. De Angliru heeft niet voor niets als bijnaam "het Monster van Asturië". Helaas heeft deze berg nog niet de naam van de allerbekendste beklimmingen in Frankrijk en Italië, maar het is een van de zwaarst mogelijke bergen die je in Europa als officiële beklimming kan doen. Niet de lengte, niet de hoogte maar de enorme stijgingspercentages maken dit het Monster.

We waren naar Spanje afgereisd en na wat vriendenbezoek in Cantabrië reisden we door naar Asturië. Een tussenstop in Covadonga om toch voor mij ook de benen te testen voor de laatste week. Lagos da Covadonga is te vergelijken met de Alpe d’Huez. Het mooie aan deze beklimming is dat deze heel erg stabiel omhoog loopt en ongeveer 15 km lang is. Deze beklimming is zo bekend onder Spaanse wielrenners en fietsers dat de weg ‘s ochtends wordt afgesloten voor autoverkeer en er enkel bussen omhoog mogen gaan. Alleen het autoverkeer wat voor 09.00 ‘s ochtends omhoog was gegaan, kon je tegemoet komen naar beneden. Niet is de beklimming erg populair, maar ook het natuurpark op zich zelf is fantastisch mooi. Lago betekent meer in het Spaans en dus zijn de meren van Covadonga het bezoeken waard. Ondanks dat ik heupklachten had en 2 maanden niet meer op de fiets heb kunnen zitten, ging het zo soepel. In 1 rechte lijn ben ik zonder tussenstops omhoog gereden waar op de top mijn vriendin aan het wachten was. Gedurende de dag zijn we de toerist uit gaan hangen en zijn we rondgelopen door het park.

De generale repetitie was gedaan, het echte werk moest gaan komen. De Angliru, het Monster, lag te wachten 20 km ten zuiden van Oviedo. De weersvoorspellingen kwamen uit dat op dinsdag de helderste dag was. Vaak is de berg omgeven door nevel en wolken. Maar die dag was het helder, een hele bijzondere dag. Ik vertrok ‘s ochtends fietsend naar het startpunt 20 km verder op in La Vega. De start staat aangegeven met een bordje en als je nog niet bang was vooraf, werd je het wel ter plekke. De eerste aantal kilometers liepen omhoog met stijgingspercentages zoals je die in de Alpen tegenkomt, 8 - 9% en dan weet je dat dit nog niet eens afzien is. Want na ongeveer 6 kilometer kwam ik de eerste muur tegen. Een stuk van 22% recht omhoog. Tijdens het stuk moest ik van de pedalen af, want hoe kon iemand dit nou verzinnen. “Waar ben ik aan begonnen?” vroeg ik mezelf hard op af, want dit was 200 meter en slechts een voorgerechtje voor wat er komen gaat. Intussen kon je de laatste kilometers die steil tegen de bergwand opliepen zien liggen en slechts in mijn hoofd wist ik hoe zwaar dit afzien was. Op afstand lijkt het allemaal wel mee te vallen toch?

Vanaf het moment dat de weide werd overgestoken en je echt even ontspannen kan rijden, wat drinken en echt even genieten, begint het. Ik was niet de enige fietser uiteraard op de beklimming, maar wel de enige met zo’n zware fiets. Iedereen had een 10 kilo lichtere racefiets waarmee zij zich een weg naar boven worstelden. Maar dit was ook mijn enige fiets die überhaupt deze stijgingspercentages aankon als versnelling. Stukken van 10 tot 15% kon ik nog wel aan en soms zat ik al op het lichtste verzet die ik had om zo snel mogelijk weer iets zwaarder te gaan, want Las Cabres komt nog. Ik moest gewoon tijdens de beklimming een aantal keren op adem komen en wat te drinken, want het werd warm met de volle zon. Tijdens de beklimming was ik alleen maar bezig om van bocht naar bocht te rijden en een glimp op te vangen van de bordjes met de benamingen van de muren die op je afkomen dat soms oploopt richting 20% stijging. Hoe hoger je komt hoe heroïscher de berg wordt, bordjes met eerdere winnaars op deze klim. En dan...Las Cabres: Een rechte weg van 450 meter lang waarbij de maximale stijgingspercentage 23,5% is. Nog nooit is voor mij 400 meter lang zo lang geweest. Tijdens dit stuk alleen al ben ik minimaal 5 keer van mijn pedalen af moeten geraken. Omdat ik buiten adem was, maar ook om weer op te starten met fietsen wat haast onmogelijk is. Maar ik weigerde om te lopen. Het opstarten tijdens een beklimming is een specialiteit op zich, want de eerste pedaalslag moet effectief en snel zijn om snel je andere voet in de pedaal te klikken en de volgende slag te maken. Bij falen is het zo steil dat je richting de afgrond rijd. Dan maar weer stoppen, rechtzetten en opnieuw proberen. Ruim 400 meter lang en elke fietser die met mij aan het worstelen was, had je medelijden mee. Na dit stuk was het nog maar 3/4 kilometer naar boven en dan voelt 14% als een ware verlichting. Hoewel in de kilometers daarop volgend nog minstens 3 keer 20% wordt aangetikt, is het zwaarste gedeelte achter de rug. Ik was boven geraakt en daar stond een auto. Een foto maken naast het bordje was niet goed genoeg, het was een overwinning waarbij de strijd tussen mij en de berg in het voordeel van mij werd beslecht. De fiets ging mee de lucht in en boven op de berg kwamen ook de felicitaties van mijn familie binnen voor mijn verjaardag. En na een zeer voorzichtige afdaling, want wat omhoog gaat, moet ook naar beneden, kwam ik terug in Oviedo. Mijn vriendin deelde in mijn vreugd, blijdschap en adrenaline om mij de meest fantastische verjaardag te geven ooit. Voor altijd staat de Alto el Angliru in mijn geheugen gegrift met een uitroepteken!

Foto’s