Land 3: Ecuador!

Jaén – Onbekend
Ik was echt (en zeker voor mijn doen) heel laat vertrokken vandaag. Het ging vanochtend niet zoals ik had gehoopt waardoor ik veel later weg ging. Neemt niet weg dat ik behoorlijk wat afstand nog heb kunnen maken vandaag. Dat is ook nog zeker nodig want hoewel ik zo blij was dat ik in Jaén was aangekomen, is het nog steeds ruim 160 kilometer naar de grens. Het lijkt zo dichtbij en op de kaart is het een kleine afstand, maar in werkelijkheid is het nog steeds de afstand tussen Eindhoven – Zwolle. Maar de rustdagen, waarin ik werkelijk nauwelijks mijn bed ben uitgekomen, hebben mij wel goed gedaan. Ik voelde me goed. Conditioneel ben ik dus nog steeds op orde en die 10 fietsdagen hebben mij niet zoveel energie gekost. Ook de knie voelde weer redelijk goed aan, blijft voor de komende dagen nog wel beetje oppassen, maar als ik eenmaal die grens over ben, dan is het weer tijd om normaal te doen. Wat betekent dat het geen overdreven lange ritten achter elkaar zijn. Maar de omstandigheden blijven zwaar, het was bewolkt en dat was zeker een voordeel. Want de subtropen worden steeds meer duidelijk. Heel veel groen zoals het hoort, van zwart-rode vogeltjes tot knalgele, van blauwe parkieten tot papegaaien en duizendpoten of miljoenpoten (weet nooit het verschil), maar ze zijn behoorlijk groot en hebben veel pootjes. Het wordt ontzettend genieten van de mooie natuur hier, precies de reden waarom ik zo graag op de amazonerand wilde zitten!

Onbekend – Namballe
De fietsers die ik op het einde van de dag tegen was gekomen gisteren vertelden me dat voornamelijk de eerste 50 kilometer in Ecuador heel zwaar zijn. Onverhard en soms heel steil. Dat betekent dan voor mij 2 dingen: ik moet zo zuinig mogelijk naar de grens komen, maar nog niet er overheen gaan. Dat is een logische gedachte aangezien ik nog 2 dagen in Peru mag blijven en als ik overnacht in Ecuador, dan is dat al dag 1 volgens de stempel die ik kwijt ben. Goed Ecuador is veel kleiner dan Peru, dus ik zal geen problemen krijgen met de visa, maar het is wel zonde. Daarbij wist ik ook dat er een klim was vandaag, ik wist alleen niet hoe lang. Een uur eerder opgestaan dan normaal omdat de temperaturen dus behoorlijk hoog zijn en ik niet op het middaguur die klim wilde doen. Na een uur was ik dan ook bij de voet en de temperatuur zorgde al goed dat ik aan het zweten was. En dat was nog maar het begin, ik deed alles om af te koelen, helm af, shirt helemaal open en veel water drinken. Dat was het recept om redelijk goed omhoog te komen, in San Ignacio, de laatste grote plaats in Peru, kon ik nog wat drinken, eten en geld alvast wisselen. Heerlijk onbezorgd de grens morgen over. De rest van de dag was zo dicht mogelijk bij de grens komen. Leek makkelijk, maar de weg bleef maar omhoog lopen. Ik had het wel gehad eigenlijk, want ik was nog steeds op het midden van de dag aan het klimmen. Af en toe een kleine afdaling ertussen, maar ik denk dat ik de helft van de dag zo'n beetje omhoog heb gereden. De slaapplaats is uiteindelijk gevonden op zo'n 10 kilometer voor de grens. 's Avonds nog even naar het dorp Namballe en terug, maar als je al zelf problemen hebt om je tent te vinden, dan weet je dat anderen die er niet naar zoeken, het helemaal niet kunnen vinden. Dat is altijd wel weer een geruststelling. Morgen na 89 dag Peru wordt het Ecuador!

Namballe – Zumba (Ecuador)
Het maakt echt totaal niet uit of ik anderhalf uur eerder opsta dan normaal, of dat ik blijf liggen. Ik kom elke keer aan op ongeveer dezelfde tijd om te stoppen, of ik nu anderhalf uur eerder ben opgestaan of niet. Bovendien maakt het geen verschil in de warmte, aangezien het 's ochtends al warm is en ik toch in de hitte van de middag presteer om een klim op te rijden. Hoewel rijden vandaag wel een groot woord is. Ik kreeg de eerste 12 kilometer cadeau, in de zin van asfalt en redelijk bergaf. Bij de grens begon het gedoe maar weer eens. Dit keer geen boete voor het te laat overgaan van de grens, want ik was op tijd! 1 dag te vroeg zelfs voor de uiterlijke datum. Echter ben ik in deze 3 maanden een papiertje verloren die ik had gekregen bij de grensovergang van Bolivia. Dus opnieuw kon ik dokken en dat kon niet bij de grens, nee dat moest dan weer gebeuren in Namballe 6 kilometer terug. Uiteraard is er dan een tritaxi (motor met 3 wielen en een bankje waar de naad uit je billen trilt) die jou voor een x aantal Soles graag op en neer brengt. Al met al was ik opnieuw anderhalf uur bezig om de grens te passeren. Een man was verbaasd dat ik per fiets naar Zumba ging aangezien het omhoog was. Er was namelijk ook een bus...Na anderhalve kilometer had ik spijt dat ik niet was gaan wachten op de bus. Het was namelijk al zo steil dat ik niets anders kon dan lopen. Gelukkig had ik mijn spijt overwonnen en de weg werd wat acceptabeler. Iets...want met nog 4 keer moeten lopen was het voor het eerst in 3 maanden dat ik niet op eigen kracht omhoog kon komen. Zo ontzettend onregelmatig en met een zon die soms achter de wolken verdween. Dat was mijn enige opluchting want zelfs de delen waar het omlaag ging, kreeg ik bijna kramp in de handen van de remmen. Een slippende achterwiel zo steil naar beneden. Na 35 kilometer waren de benen ook echt op, ik kon nauwelijks meer omhoog naar het dorp. Gelukkig gelukkig heb ik het toch bereikt en heb een groot deel van het onverharde gehad. Op naar Loja..

Zumba – Valladolid
Met pijn in de benen van gisteren stond ik op vandaag. Het enige echte voordeel en ook nadeel ten opzichte van gisteren was dat het bewolkt was. En bewolking betekent grote kans op regen. Op basis van de informatie die ik had van de fietsers was het minst fijne als de weg verregend is, dan wordt het één grote modderbende waar je nauwelijks doorheen kan ploeteren. Ik had het geluk dat de regen, die al redelijk snel kwam, niet de weg veranderde in de modderpoel. Daarbij kwam dat de regen als een soort verkoeling werkte, heerlijk was dat! Zelfs zo verkoelend dat ik soms attent moest zijn dat ik niet met een koude wind in natte kleren ging afdalen. Ja, het was een dag vol klimmen en dalen. Ik hoefde dit keer niet uit de pedalen om de steile stukken te trotseren en zelfs gaandeweg kreeg ik de geest te pakken. Na 26 kilometer had ik eindelijk verhard wegdek onder mijn wielen, de wielen die rolden in plaats van duwen. Elk ander stuk omhoog voelde dan ook echt als een verademing dat het zo (makkelijk) ging. 2 Medefietsers van vandaag zeiden me dat Ecuador nou niet echt een land is waar ze rekening houden met de stijgingspercentages. Kortom, het blijft opletten komende dagen. Morgen kan ik de lange klim waar ik vandaag aan begonnen ben afmaken en Loja bereiken, hoop ik tenminste.

Valladolid – Vilcabamba
Ik moest en zou vandaag Loja bereiken, daarom was ik ook een uur eerder opgestaan dan normaal. De informatie die ik vooraf had was enkel de lange klim. De fietsers van gisteren zeiden me dat het steile stukken zijn, maar het bleek een steil stuk van 14 kilometer lang. Stijgingspercentages zo steil dat een professionele wielrenner ook zijn borst er voor nat maakt. Ook voelde mijn benen behoorlijk zwaar en beetje moe. Het was werkelijk vechtend naar boven en om de kilometer op adem komen. Eenmaal boven dacht ik dat het nu een afdaling was naar het eerst volgende dorp, alleen blijkt dat Ecuador nou niet echt een land is dat uit de weg gaat voor haar bergen. Vanaf dat moment bleek het een hele dag te zijn waarbij de weg 5 kilometer omlaag te gaan om vervolgens 4/5 kilometer bergop te gaan. En bij elke klim opnieuw leken de benen te ontploffen. Bovendien had ik wat geldnood omdat ik door de grenspassage alleen al $7 kwijt ben geweest zonder iets te doen. Ik moest sowieso Vilcabamba bereiken aangezien daar mijn bevrijdende bank was. Keer op keer was hetzelfde verhaal, omlaag en omhoog en ik had het zo zwaar bergop. Hoe kon ik nu zo veel moeite hebben op deze klimmen terwijl in de Alpen en Pyreneeën zij zo makkelijk gingen? Het antwoord blijf ik schuldig en ik snap Ecuador wel dat het over de bergen gaat, want er tussendoor kan haast niet. Mijn ideale situatie om Loja te bereiken vandaag liet ik na 50 kilometer/dik 4 uur rijden varen, het was gewoon onmogelijk. Ik besloot daarom naar Vilcabamba te rijden, 40 kilometer voor Loja. Maar alles duidt erop dat het morgen opnieuw een hele zware dag gaat worden.

Vilcabamba – Loja
Hoe anders kan het lichaam en hoofd elke dag anders zijn. Gisteren was mijn hoofd bij de les en waren de benen minder goed, vandaag stond mijn hoofd er niet helemaal naar maar waren de benen weer behoorlijk goed. Dat heeft meerdere redenen, er waren maar 2 klimmen vandaag. De eerste was een klassieke van 4/5 kilometer zoals de afgelopen dagen. Toch had ik nu wel een veel beter ritme te pakken dan gisteren. De 2e klim was voor mij het probleem van de dag, want deze liep namelijk over 2350 meter heen. Echter kwam ik er halverwege achter dat de klim helemaal niet zo steil was als van te voren gedacht, wat zorgt dat de klim wel langer is dan ik hier in Ecuador gewend ben. Kortom, de benen waren eigenlijk best goed. Alleen mijn hoofd was er niet helemaal bij, ik kon niet helemaal genieten van het feit dat ik het 3e land aandoe van deze fietsreis. Ook de onzekerheid in de toekomst speelde daarbij een rol. Eenmaal bezig met die 2e klim was mijn hoofd er weer helemaal bij en was ik echt gefocust op de berg en de weg. Ik ben maar 4 dagen nu in Ecuador, maar het valt me gelijk op dat het uiterlijk van de mensen wat anders is dan in Peru en...jawel, het weggebruik van de auto's. Waar ik me dagelijks aan het irriteren was over het eindeloze getoeter e.d in Peru, is hier er geen sprake van. Ook de ruimte wat automobilisten laten is stuk ruimer, hebben geduld met het inhalen als het even niet kan en moedigen mij al rijdend aan. Een stuk fijner fietsen en dan maak ik ook graag wat extra ruimte vrij voor hen, waar ik in Peru nog wel eens een stukje brutaler was op de weg. Maar we zijn al met al in Loja aangekomen en is het tijd om eens goed uit te rusten en wat zaken te regelen.