Alles gebeurd in deze 10 dagen!

Huaraz  - Sucre
Ik was zo blij gisteren dat ik eindelijk na 3 weken wachten en dagelijks naar het postkantoor mijn bestelde fietsonderdelen had. Het was dan voor mij ook direct zaak om deze er maar gelijk op te monteren zodat ik vandaag weg kon. 14 dagen en nog 1000 km te gaan ongeveer tot aan de grens. De noodzaak om zo snel mogelijk te vertrekken met gemiddeld 80 kilometer per dag globaal gerekend was groot. Alleen hoe rijd je 80 kilometer als je 3 weken de fiets niet hebt aangeraakt? Dat was mijn enige echte zorg en de lichte teleurstelling kwam afgelopen dagen ook erbij kijken, want de route die ik graag wil, is gewoon te ver en in dit korte tijdsbestek niet meer mogelijk. Het wordt dus een route deels langs de kust opnieuw. Met de collectivos (minibusjes) leek de weg altijd zo makkelijk en veel meer op en neer te gaan, alleen bleek dat het voornamelijk omlaag was. Onderweg had ik zoals vaker wat problemen met de versnellingen na het vervangen van de derailleurwieltjes. Maar elk dorp bracht mij weer mooie herinneringen naar boven van de keer op keer geweldige dagtrips naar de meren en Huascarán. Helaas was het tikje bewolkt boven de bergen, waardoor ik de witte bergtoppen niet echt kon zien. Ik wilde rustig aan doen vandaag, want na 3 weken stil zitten ineens weer de fiets op, doet de benen voelen. Goed, ik weet dat het na een paar dagen over is. En ik weet ook inmiddels dat ik niet een gedachte klim op hoef, want de rivier die de hele dag naast mij was, blijft tot het bittere einde (de kust) doorgaan. Mooi vooruitzicht dus ook voor morgen.

Sucre – Chuquicara
Hoe zouden de benen vandaag voelen na eigenlijk 3 weken stil zitten en dan ineens maar weer eens bijna 80 kilometer rijden? Het antwoord was eigenlijk best goed, veel beter dan de 3 weken rust na Cochabamba. Mogelijk toch door de wandeltochten dat mijn spieren conditioneel op orde zijn gebleven. Daarbij kwam dat ik een hele bijzondere dag voorgeschoteld kreeg. Een dag die voornamelijk omlaag ging, hoe kan het ook anders als je richting zee rijdt. Het grootste deel van de dag was het door kloven heen rijden, naast de wilde rivier en heel veel tunnels. Ik denk dat het wel een tunneltje of 50/60 was. Ik moest zelfs soms mijn fietsbril afdoen of op mijn neus zetten zodat ik kon zien waar ik reed, zo lang of met een bocht waren deze tunneltjes. Het enige nadeel van deze tunnels is als je het einde niet kan zien, ik kan dus ook niet zien of er een auto aan komt aan de andere kant. Gelukkig is hier het claxonsysteem ook werkend, want om de havenklap hoor je getoeter als er een auto aankomt. Het verkeer was trouwens bijzonder rustig. Zo rustig dat ik zelfs af en toe schrok van een auto achter me. En dat is eigenlijk wel jammer, maar ook goed want zo is en blijft de cañon del Pato een onontdekt pareltje. En ook de kloof daarna was net zo bijzonder. Helaas  is een kloof een soort trechter, en wat gebeurt er als je in een trechter blaast? Juist, alle wind komt van 1 kant. Laat dat toevallig net als zo vaak tegenwind zijn, zo hard dat ik toen ik er lichtelijk doorheen zat mijn remmen moest inknijpen om niet om te waaien. Verschrikkelijk! Hopelijk is die tegenwind wat minder, want de benen zijn moe geworden vandaag. Nog 8 dagen te gaan naar Jaén!

Chuquicara – Chao
Vandaag had werkelijk alles wat je op een fiets kan hebben: Onverhard afgewisseld met asfalt, een kleine valpartij, pijn aan de knie maar met een onbegrensd doorzettingsvermogen en mentale weerbaarheid. Allereerst was de harde wind van gisteren afgenomen wat gelukkig ten goede kwam, zeker bij de opstart. Ik had van te voren de keus of ik rijd alleen over geasfalteerde wegen en rijd dan 30 kilometer om, of ik pak een onverharde weg maar wel veel korter. Dan is de keus natuurlijk eigenlijk wel snel gemaakt, ik ging dan voor het onverharde pad. Dit pad liep aan de andere kant van de rivier maar was veel moeilijker te rijden. Buiten het feit dat er veel stenen lagen en je dus mentaal op moest blijven letten, was het ook nog eens veel heuvelachtiger. Dit zorgde ervoor dat mijn knie overbelast raakte, in combinatie met het knokken van gisteren. Het voelde na 35 kilometer alsof ik geen kracht meer kon zetten en elke pedaalslag deed pijn. Ik wist niet hoe ik dit vol zou moeten houden, want ik moet 80 kilometer rijden. Dan kan je zeggen, skip een keertje en haal het andere dagen in, maar ook dat was geen optie aangezien ik geen brood had voor ontbijt. Bovendien heb ik in welgeteld 76 kilometer, nu 2 plaatsen gezien en pas op de aankomstplaats kon ik brood halen. Tussenin? Geen enkel dorp of teken van leven te bekennen. Na het enige dorp van 20 huizen werd de weg uit het niets geasfalteerd en 10 kilometer verder was deze weg weer uit het niets verdwenen. De pijnscheuten uit mijn knie werden wat minder want ik had een mogelijkheid gevonden om de knie minder te belasten. Voornamelijk heuvel op was het een ramp. En toen na 40 kilometer onverhard stuiteren en pijn lijden, was daar de grote geasfalteerde weg! Als een soort verademing vloog ik voor mijn gevoel vooruit, in werkelijkheid volgens mij was het nog steeds aan de armzalige kant. Maar ik heb zowaar tot tegen de 80 kilometer kunnen rijden. En hoe krijg je die overbelasting eruit? Door gewoon door te fietsen maar minder hard en zwaar trappen.

Chao – Trujillo
Ik had van het gastgezin waar ik mocht blijven 'kamperen' een eigen ruimte gekregen. Niets meer dan een betonnen blok met een bamboe dak een stopcontact en een raam waar je van elk diergeluid wilde kijken wat het was. Ik ga niet vertellen wat er allemaal rond liep, maar ik kan wel zeggen dat veel mensen deze ruimte als beangstigend zouden bestempelen. Toch heb ik heerlijk kunnen slapen ondanks de muggenoverlast en warmte. Met een goed gevoel zonder pijn in de knie op weg naar mijn volgende stop. Zonder pijn zei ik? Alles is pijnvrij, op 1 ding na: fietsen. En laat dat nou iets zijn wat ik de hele dag doe. Een lichter verzet voor een hoger beentempo, zodat de spieren minder belast worden en dus de knie geen druk hoeft te geven. Pas na een uur voelde ik dat het beter ging en de pijn langzaamaan verdween en overging tot last. Op de heuvels na was het eigenlijk behoorlijk goed te doen! Toch had ik mijn verjaardag voorgesteld in het begin zonder pijn, maar je moet het er maar mee doen. Dat het een dunbevolkt gebied is, is hier een statement te noemen.  Onderweg heb ik nauwelijks dorpen of huisjes gezien, alleen maar eindeloze suikerrietvelden. Eigenlijk een hele eentonige dag, maar door het vele schakelen en voortdurend bezig zijn om de knie pijnvrij te houden, was het toch een drukke dag. Helemaal in Trujillo waar ik ook nog eens een verkeerde afslag had gepakt. Heuvel op ging en er achter komen dat ik hier helemaal niet moest zijn. Kortom: extra kilometers gemaakt en met pijn en moeite zonder nut een heuvel op geklommen die ik vervolgens weer af moest. Ik ben wel gelukkig aan de rand van de stad uitgekomen om mijn tent weer ergens neer te planten, heerlijk als je die plekjes weet te vinden!

Trujillo – San Pedro de Lloc
Het voordeel van deze blessure is dat het vanzelf overgaat zonder dat ik er heel veel rekening mee moet houden. Aan het begin was het nog wat pijnlijk natuurlijk, maar gedurende de dag werd het steeds minder en minder. Uiteraard waren er nog een paar dingen wat ik nog niet kon doen. Het werd een gevoel van een knie op slot, vervelend maar niet bijzonder pijnlijk op wat verkeerde bewegingen na dan. Ook het landschap van gisteren leek wat te veranderen. Het uitgestrekte suikerrietlandschap maakte langzaam plaats voor meer dorpen, heel langzaam eigenlijk. Nog steeds zijn de afstanden namelijk tussen de dorpen behoorlijk groot waardoor je soms een uur of anderhalf  uur niets anders ziet dan de weg en landbouw. Gaandeweg werd het geen landbouw meer maar ordinair zand. Precies waar het noord-oosten zo bekend om staat: Verlaten, kale woestijn. Waar ik in de bergen voornamelijk wind tegen heb, wil het hier aan de kust nog wel eens wind mee zijn. En hoe heerlijk is dat als je dus wat last hebt, dat je niet bijzonder hard hoeft te trappen! Dit zorgt dan ook dat je weer lekker kan nadenken en opnieuw beetje dagdromen. Tot de weg wat draait, de wind van opzij komt en het zand letterlijk over de weg komt waaien. Op zich niet erg, behalve dat het verkeer al het zand op laat waaien in je gezicht. In San Pedro was het voor mij gedaan vandaag en ben ik in een hospedaje beland met een uiterst vriendelijke eigenaar.

San Pedro de Lloc – Nuevo Mocupe
Behoorlijk laat vertrokken vandaag mede door een zeer boeiend en leuk gesprek met de eigenaar van de hospedaje. Dat zorgt voor wat extra druk op de resterende tijd van de dag, aangezien 80 kilometer 4 uur fietsen betekent. Bovendien wil ik ook nog wel mijn tent opgezet hebben voordat het donker wordt, of begint te worden. Gelukkig kon de knie weer iets meer aan dan gisteren, neemt niet weg dat het nog altijd een gevoel van op slot is, maar het gaat per dag een beetje beter. En als het zo doorgaat, dan is het over voordat ik in Jaén aankom. Die constante gedachte dat ik het moet bereiken geeft mij elke dag weer de energie om die 80 kilometer te halen. Opnieuw was het vandaag voornamelijk woestijn. Waar ik gisteren ook nog een beetje het Cuba gevoel had vanwege de eindeloze akkervelden en suikerriet, was het vandaag opnieuw een ontspannen dag. Ik kon terug zwaaien naar de mensen die hier graag op hun meest vriendelijke manier 'Gringo' roepen of hun hand opsteken voor de aanmoedigingen. Ik voel me toch na 6 dagen fietsen conditioneel behoorlijk sterk, geen vermoeide benen of kramp of andere ongemakken verder en dat is dan behoorlijk lekker fietsen. Ik weet waar ik naartoe moet en dat zal ik voor de deadline bereiken ook! 

Nuevo Mocupe – Jayanca 
Het leek een hele saaie eentonige dag te gaan worden. Het ruime eerste uur was er werkelijk helemaal niets. Niets anders dan een dorre kale vlakte met daartussen een weg. Ik besloot mezelf maar beetje te vermaken door wat liedjes te gaan zingen tot aan het dorpje Reque. Vanaf dit punt tot aan de grote splitsing 15 kilometer verderop was het bebouwd en stedelijk. De grote stad Chiclayo lag er namelijk tussenin en normaal ben ik wel beetje van de steden. Dit komt voornamelijk dat er een uitdaging zit om goed door het verkeer te komen. Maar de auto's waren echt niet sociaal. Dit was voornamelijk naar elkaar toe, maar ook ik had er soms last van dat men geen ruimte voor mij overliet. Ik was dan ook echt heel erg opgelucht dat ik de stad uit was en de splitsing had genomen richting Jaén. Ook het landschap veranderde waardoor het een stuk aangenamer fietsen was, geen kale droge vlakte meer, maar groen. Heel veel groen en dat doet me goed. Ik wilde opnieuw ten opzichte van de benodigde kilometers iets snoepen om meer speelruimte te krijgen voor bijvoorbeeld morgen. En dat is gelukt! Want morgen moet ik naar 2000 meter toe met een nog wat zere knie. Maar zolang mijn hoofd erbij is, ga ik ook morgen voor de 80 kilometer en ben ik de enige pas over die er ligt!

Jayanca – Limón
Eindelijk eindelijk was ik redelijk pijnvrij van de knie. Ik vertrok in het groene platte land waarbij langzaam maar zeker in de vage horizon de bergen opdoemde. De bergen die ik moet trotseren om aan de andere kant uit te komen in het subtropisch gedeelte van Peru. Hoewel de bergen nog niet echt angstaanjagend hoog waren kreeg ik wel een soort Tsjechië/Italië gevoel. De bergen voor je uitzien en weten dat je eind van de dag er middenin zit. Die gedachten speelden het eerste gedeelte van de rit van vandaag in mijn hoofd. De zenuwen en spanning kwamen steeds verder naar boven als ik de afslag naderde. Ik had me ook voorgenomen om bij de afslag wat op ruim de helft van de geplande afstand lag te gaan lunchen. Zo gezegd, zo gedaan maar soms doet een lange stop wonderen. In deze was het negatief want ik kreeg weer echt serieus last van de knie. En dat is nou niet echt handig als je beetje bij beetje hoger gaat. Pas na 20 kilometer afzien, want het was warm en ik had dus pijn, was er een brug. Opnieuw een wat langere stop gehad waarbij kinderen mij vragen afvuurde waar ik eigenlijk weinig zin in had. Zoals gezegd doet een langere stop soms wonderen en nu was de pijn weer weg. Een gevoel zoals ik de eerste 45 kilometer had en zo kon ik ook in een beter tempo de berg op. De hobbels waren gepasseerd en de weg liep zoals gewoonlijk alleen maar omhoog. Ik kan eigenlijk beter klimmen op grotere hoogte, ik had namelijk zoveel last van de extreme warmte. Een zon vol op je kop in de middag terwijl je alles geeft om zo goed mogelijk omhoog te komen. De zon heb ik dan ook uitgeroepen tot lastpak van de dag. Morgen op tijd opstaan om de rest van de klim af te maken en naar beneden te zoeven.

Limón – Pucará
Minder dan 30 kilometer klimmen, dat zei de mevrouw gisteren bij de splitsing toen ik vroeg hoeveel kilometer de klim ongeveer was. De werkelijkheid? Gisteren was het al 34 kilometer en vandaag kwam er nog eens ruim 12 bij. De knie was weer hersteld zoals vaker en ik kon eigenlijk vrijwel direct het juiste tempo vinden. Ik had niet gerekend op 12 kilometer klimmen, dat betekent namelijk dat het harder omhoog ging dan wat normaal is hier in Peru. Ook was het plan om beetje voor de warme zon opstaan niet meer mogelijk aangezien ik de tent uitgebrand werd. Na 12 kilometer afzien, maar wel op een goede manier is niets leukers dan een afdaling. In de afdaling namelijk rij ik alle vrachtwagens voorbij die mij gepasseerd hebben en ik kan beetje spelen met de ruimte op de weg. Helaas was de afdaling veel korter dan gedacht en kon het slopende werk beginnen. Een weg die nauwelijks omlaag ging terwijl de rivier (die er ontzettend fijn uitziet om in te springen) stroomafwaarts gaat. Zoals altijd ook leek het wel alsof ik tijdens de lunch een schop op de knie had gekregen. Die steken komen er dan en elk hobbeltje was een lijdensweg omhoog. Een lijdensweg die ik wel elke keer opnieuw door kon komen. Vlak na Pucará heb ik besloten te stoppen naast de rivier en het eerste wat ik gedaan heb, met kleren en al is de rivier in gesprongen! Afkoeling!!! Ook morgen wordt het weer een hele warme dag waar de zon de grootste vijand zal zijn, maar...na dan 10 dagen en ruim 800 kilometer kom ik aan in Jaén, de poort naar Ecuador.

Pucará – Jaén 
Met angst stond ik eigenlijk vanochtend op. Het subtropische wat ik had verwacht is enkel in het weer te merken. Ik kon nauwelijks in slaap komen vanwege de warmte en als je dan ook nog weet dat je op het heetst van de dag nog een klimmetje over moet. Het was bijna hetzelfde als gisteren, ware het niet dat het precies omgedraaid was. Gisteren was eerst een klim van 12 kilometer om vervolgens over het vlakke te gaan. Vandaag was eerst 60 kilometer vlak, lichtelijk omlaag om vervolgens een verwacht klimmetje te hebben van zo'n 10 kilometer. Ik ben niet bang voor de afstand of het hoogteverschil maar vanwege de hitte. Ik voelde me echt nog heel goed na 10 dagen fietsen op rij en het leek dan ook alsof de kilometers wegvlogen tot aan de pauze. Maar daarna....mijn angst werd werkelijkheid. Normaal kan ik zo'n lopend klimmetje wel makkelijk aan, maar niet als er geen wind is of uit de rug en een hete felle zon vol in je gezicht. Elke kilometer was dan weer een martelgang en wanneer je in de schaduw even bijkomt, springen dorpelingen op met WATER te roepen. Maar ik had geen behoefte aan water, ik had behoefte om mijn hoofd in een vriezer te stoppen. Ook was er een ouder stel aan de kant van de weg, de man probeerde te spugen, maar 6 roggels later en ene soort kwijl kwam het eruit. Klinkt vies, maar het had wel een soort van schattigheid over die mensen heen. Zeker als je bedenkt dat ze maar waarschijnlijk 6 tanden over hebben. Ik had eindelijk na 11 kilometer zwaar afzien de top bereikt en jawel....het was afdalen naar  Jaén! Ik ga mezelf trakteren op pizza en bier want ik heb zeker iets te vieren!