Na 5000 kilometer weer maar eens de bergen in (met foto's!)

Lima – Duinen
De bedoeling was een rustige dag aangezien ik toch langzaam naar Huaraz moet gaan. Een beetje uitslapen, voor zover mogelijk, blijkt nooit mogelijk omdat ik altijd uiterlijk om 8 uur wel wakker ben. En vanaf moment 1 op de fiets was er een tik als ik trapte. Een tik die ik eergisteren tijdens het toertje niet heb gehoord. En om die tik te verhelpen is Lima nou niet echt de meest aangename plek om daar eens even naar te kijken. Zo'n hoofdstad inrijden is vaak al een uitdaging, een hoofdstad uitrijden is vaak nog erger. Niet zo zeer omdat het dan drukker is, maar voornamelijk omdat de afslagen die je moet hebben, behoorlijk belangrijk zijn om de juiste weg te vinden. En als je dan de juiste weg gevonden hebt, helpt het niet als er aan de weg gewerkt wordt. Gelukkig ben ik met de fiets zo brutaal en behendig genoeg om tussen de vele vrachtwagens door een weg te vinden. Maar altijd nog steeds die tik en een tik tijdens het trappen betekent dat er ergens in de versnelling het niet helemaal 100% goed zit. Ik probeerde al rijdend mijn versnelling af te stellen, maar wat ik er mee bereikt had, was niet de oplossing. Sterker nog, ik had de versnelling een beetje uit balans gebracht waardoor ik nu 2 problemen had. Die afstelling heb ik nog redelijk gedurende de dag kunnen verhelpen, maar die tik niet. Doordat ik dus zo erg bezig was met van alles en nog wat om me heen, heb ik ook niet vrij uit kunnen rijden. Ik dacht ook, ik pak de kustweg in plaats van de grote dubbelbaans want dan zal er wel meer plek zijn om mijn tent op te kunnen zetten. Nou nee dus. Die kustweg is wel fantastisch mooi en zou nog mooier zijn als er eindelijk eens wat zon zou zijn, maar er zijn bijna alleen maar kliffen en geen strandjes wat ik dacht. Met een beetje improvisatie en goed opletten dan dus toch een plek kunnen vinden en heb ik (denk ik) die ellendige tik kunnen verhelpen en de versnellingen gefinetuned. En dan hoop ik morgen wel met een leeg hoofd te kunnen genieten van de mooie weg.

Duinen – Huacho
Eigenlijk een hele saaie dag vandaag. Een dag zoals vele andere die langs de kust liepen naar Lima toe. Al een week lang overheerst de bewolking en daardoor valt er weinig te genieten van het landschap om je heen. Die ellendige tik van gisteren heb ik opgelost waardoor ik vandaag met een leeg hoofd aan het fietsen was. Verveling was er licht en ik snap dan ook echt niet eigenlijk hoe ik mezelf heb vermaakt de dagen naar Lima toe. Het lichaam voelt in ieder geval een stuk beter aan dan gisteren. Mijn rug voelde niet meer zo broos als de afgelopen dagen en de benen waren ook aanzienlijk fitter en sterker. Hoewel ik het rustig aan deed, was de snelheid echt heel erg hoog. Om 2 uur was ik al bijna op mijn eindpunt, normaal gesproken rij ik tot 4 uur zo'n beetje om daarna lekker rustig aan te koken en uit te rusten. Ik raakte verzeild in een beetje negatieve gedachtegang. Een typische vorm van jezelf tegen komen en jezelf leren kennen. Ik ken mezelf al wel behoorlijk goed, maar ik kwam dus mezelf een beetje tegen. Ik twijfelde of de keuzes die ik hier onderweg heb gemaakt, wel de juiste zijn. Ik weet dat ik niet gelukkig word in het standaard dagelijkse leven, maar oneindig blijven fietsen kan ook niet omdat het ook gewoon geld kost. Ik moet dus een weg zien te vinden die niet alledaags is en toch mij een gevoel van tevredenheid geeft. Ik dacht eerder deze reis die combinatie wellicht te hebben gevonden, maar ik twijfel aan of dat wel voor mij haalbaar is. Ik moet eigenlijk even over dit punt heen komen want zoals mijn nieuwe motto is sinds het treingraf in Uyuni: Niets is onmogelijk! 

Huacho – Paramonga
In grote lijnen is deze dag precies hetzelfde als gisteren en alle andere dagen hiervoor op de fiets. Ik ga dan ook niet vertellen hoe het weer was, hoe de weg was en hoe de benen aanvoelen. Echter in de details natuurlijk was het wel anders. Zo kon ik vandaag meer van de grote doorgaande weg af om wat meer door de dorpjes/stadjes te rijden. En dat betekent dan ook meteen dat er wat meer gaten in de weg zitten. Laat dat nou precies iets zijn waar ik 5 kilometer voor het einde overheen reed en een lekke band er aan over hield. Opnieuw de gewone band maar dit keer was er duidelijk een groot gat te zien in de binnenband, er heeft iets gewoon dwars doorheen gestoken. Juist op het moment dat ik meer vertrouwen had in mijn banden. Ik wilde vandaag eigenlijk mijn laatste kans pakken om toch eindelijk eens op het strand aan de oceaan te gaan slapen. Ik rij nu al dagen lang langs de oceaan waarbij ik nauwelijks water heb gezien, laat staan strand. Daarbij is een weg zoeken naar de oceaan ook niet echt makkelijk van de grote weg, er zijn niet zoveel zandpaadjes die naar het strand leiden. Als deze keer het opnieuw niet lukt, dan sla ik wel af, maar het is gelukt! Ik heb een plek op het strand aan de zee! Het is niet goed om er in te zwemmen aangezien alles kiezel is en de zee echt heel ruig is. Een laatste dag na behoorlijk aantal dagen langs de kust die vlak waren, want morgen verandert alles weer!

Paramonga - Chaucayan
Waarom veranderde nou alles sinds vandaag? Ik startte vandaag op zo'n beetje meter 0 (zeeniveau) en ik moet in 1 lange weg naar ruim 4500 meter toe. Uiteraard redde ik dat niet vandaag en eindig dan ook op slechts 1400 meter. Het is 210 kilometer naar Huaraz, 3 dagen van 70 kilometer, lijkt simpel maar zal loodzwaar zijn. De goede benen van de afgelopen dagen zette vandaag voort. Op het lange valsplatte en de kleine klimmetjes tussendoor kon ik een behoorlijk straf tempo rijden zonder mijn benen te pijnigen. Ik heb mijn eerste 70 kilometer gereden, waar ik gehoopt had op meer of om op 2000 meter te eindigen, beide is niet gelukt. Ik had namelijk op 1 ding niet gerekend wat toch veel invloed had vandaag: de felle hete zon. Uiteraard was er bij het opstaan bewolking, maar na 10 kilometer de bergen in was het duidelijk dat het niet bij bewolking bleef. Sterker nog, hoe meer ik de bergen in ging, hoe minder wolken er waren waarbij het eindigt met een strak blauwe lucht. Het is bijna midwinter maar daar merk je echt helemaal niets van. Ik had last van de hitte maar ik moest en zou doorgaan, want anders wordt het morgen nog zwaarder dan dat het al is. De bergen leken ook niet hoger te worden, of ik nou aan het begin was of dat ik nu op 1400 meter zit, voor je zie alsmaar de hele hoge bergen en naast je lijkt het alsof de bergen 100 meter boven je uitstijgen. En dat heel de dag door! Theoretisch 70 kilometer per dag, wordt morgen 3000 hoogtemeters klimmen. Dat is iets wat ik deze gehele tour nog niet heb gedaan! Ik ben dan ook echt benieuwd of mij dat gaat lukken morgen.

Chaucayan – Sequespampa
 Nog voordat ik 1 meter op de fiets had gezeten had ik al pjin in de kuiten. De dag van gisteren had er blijkbaar behoorlijk ingehakt e n heb dus toch tegen mijn limiet aan gereden. Een fijn gevoel als je weet dat je vandaag een hele dag moet klimmen. Nog geen enkele keer had ik dus op 1 dag 3000 hoogtemeters gemaakt en ook vandaag zou dat niet lukken. De enige zorg die ik had, waren dus de al pijnlijke kuiten om ze niet tot een kramp over te laten gaan, gelukkig is dat niet gebeurd. En waar ik gisteren last had van de hitte werd ik vandaag licht gekoeld door een frisse bries. Hoe hoger ik kom, hoe prettiger ik me daarbij voel. Men vraagt me soms wel eens waar ik aan denk gedurende een fietsdag, nou op zo'n dag als vandaag ben je voortdurend aan het rekenen. Er is namelijk waar ik achter gekomen ben een soort standaard regel tijdens  het klimmen; de zogeheten 5% regel. Maar heel de dag door was ik aan het rekenen en is het uiteindelijk zwaarder geweest vandaag dan die 5%. Mijn doel was geworden om Santa Rosa te bereiken, maar toen ik na een korte stop weer de fiets op ging, leek het wel alsof de benen ontploften. Ik kwam geen meter fatsoenlijk meer vooruit en het was dan ook echt harken op de nog steiler wordende weg. Ik besloot dan ook in de hoop dat het me goed zou doen, om te gaan eten.,Cavia, de lokale delicatesse en het smaakte best goed. Hoewel...toen ik 's avonds mijn tent opgezet had, wilde ik alleen maar slapen. En dat is zeer bijzonder en tijdens het eerste dutje was het foute boel. Tranende ogen betekent iets slechts en na de 4 happen van mijn avondeten viel ik weer in slaap. 

Sequespampa
Een bewogen nacht dus met de eerste tekenen van een slechte nacht. Het bleek een nacht vol met overgeven te zijn en ook diarree. Kortom; voedselvergiftiging. Kan haast niet anders zijn geweest dan de cavia van gisteren. Ik hoefde maar verkeerd om te draaien of ik hing al half mijn tent uit. De nachten zijn koud hier op 3400 meter, maar als je zo snel mogelijk je tent uit moet voor een van de behoeftes, dan kan je die wel trotseren. En zo ging het de gehele nacht door, ik had zelfs een rits opengelaten om er makkelijk uit te kunnen. Het eerste plan gisteren nog was om vandaag de rest van de klim te doen. De rest van de klim die nog zwaarder gaat zijn dan gisteren. Maar ik voelde me dus helemaal leeg en heb dan gedurende dag ook bijna niets anders gedaan dan op bed gelegen en jawel...geslapen. Wel probeerde ik nog in Santa Rosa iets van fruit te halen, maar ook dat was mislukt. Kortom ik had 3 kilometer gelopen voor niets....Ook een ander plan om mezelf beetje schoon te maken in de rivier is niets van terecht gekomen. Ik kon gewoon niets anders dan slapen. Ik hoop dat ik morgen wel weer ben opgeknapt om in ieder geval die klim over te komen.

Sequespampa – Catac
Alles wat ik sinds gisteravond tot mij had genomen bleef gelukkig ook binnen. Ik had weliswaar niet veel kunnen eten maar ik voelde me wel een stuk beter dan gisteren. Ik had dan ook besloten om een korte dag te fietsen om enkel de klim over te komen om morgen dan maar het reststuk te rijden naar Huaraz. Toen ik wakker werd waren 2 woorden die mij meteen te binnen schoten: Verontrusting en angst. Want volgens de gegevens die ik wist moest ik over 17 kilometer, 1100 hoogtemeters overbruggen, dat zijn cijfers waar je als fietser niet echt gelukkig van wordt en zeker niet op 4000 meter hoogte. Echter na 2 kilometer voelde ik toch een bepaalde ontspanning en de steile bergweg bleek niet zo steil te zijn als gedacht. Ik ging natuurlijk minder snel omhoog dan normaal maar alles was geoorloofd vandaag. Vele haarspeldbochten volgden elkaar op en dat betekende dan ook dat ik alleen maar relaxter omhoog ging. Toen ik eenmaal boven was op 4100 meter bleek dat het einde te zijn, geen 4500 dus gelukkig maar eigenlijk ook. En op de 'top' werd het ook wel duidelijk waarom je echt Huaraz moet gaan bezoeken! Ik kreeg uitzichten over hele hoge besneeuwde bergtoppen van 5/6000 meter. Volledig in contrast met hoe ik de Andes gewend ben waar normaal de Andes voor mij bekend staan om de zachtaardige heuvelachtige bergtoppen waarbij je geen idee hebt dat je zo hoog zit. Ik wilde zo snel mogelijk stoppen alleen was er 1 probleem: eten. Ik was door mijn etensvoorraad heen, dus ik moest een dorp hebben waar ze eten hadden. Er was alleen niets meer tussen het dorp op de top en 40 kilometer verderop. Werkelijk helemaal niets behalve de bergtoppen om je heen en een riviertje. Ik was dus gedwongen om 60 kilometer te rijden met benen die nog niet helemaal hersteld waren. Kortom 4 uur fietsen op een dag waar ik eigenlijk 2/2,5 uur had gedacht. Dan wordt het maar morgen een hele snelle dag naar Huaraz zelf.

Catac – Huaraz 
Ik kon gisteravond nauwelijks in slaap komen. En wat doe je dan als je niet kan slapen? Juist, je gaat denken en als echte Nederlander die snel schakelt in verschillende talen, was ik aan het denken in Nederlands, Engels en Spaans door elkaar. En dan schiet alles door je heen, van de plannen die ik onderweg heb gemaakt, de conversatie die ik ga hebben met het postkantoor en de personen die gisteren in de avond langs kwamen. Van de dronken man die voor 1 Sol mijn zonnebril van mijn hoofd had gegrist tot de eigenaresse van een restaurantje die mij zei dat ik mooie ogen had en het liefst mij zou willen knuffelen. Een voor mijn doen een korte nacht om vervolgens maar zo snel mogelijk de fietsrit gehad te hebben. Als de weg dan ook nog verder omlaag gaat, dan vlieg ik werkelijk over de weg heen, waarbij ik wel spijt had van mijn beslissing gisteren om laat te vertrekken en dit niet in een dag te kunnen doen. Ik wilde er dus toch nog iets van een gevoel van maken dat ik op de fiets had gezeten en dus was het gas geven. Eenmaal in Huaraz werd het duidelijk dat de stad weet van het natuurschoon om de stad heen, want heel veel slaapplekken waren vol of was de prijs 2 keer zo duur als normaal. Gelukkig heb ik 's middags nog aantal praktische zaken dus kunnen doen zoals duidelijkheid krijgen bij het postkantoor, telefoonchip en ik heb mijn eerste dagtrip al gepland samen met iemand uit de hostel.