Een rondje door het nationaal park naar Lima

Paracas - Karhuas
Het zou toch een redelijk simpele dag moeten zijn zou je van te voren denken: Goede benen, vlak en beetje genieten van het natuurgebied Paracas. Alles behalve een relaxte dag, sterker nog: ik durf te beweren dat het bijna net zo zwaar was als een hele dag bergop fietsen. Niet al te vroeg vertrekken en het meest ideale zou 20 kilometer voor Ica zou uitkomen. Bij het vragen in de stad over de entree om het park in te gaan afgelopen dagen werd ik keer op keer eigenlijk via de grote weg gewezen, want waarom zou je zo'n moeilijke route gigantisch om willen rijden als je naar Ica via de grote weg kan? Nee, het moet dus via de moeilijke weg. Het landschap in Peru kent geen genade. In het begin was de weg nog redelijk goed te noemen maar bij een meertje waar de flamingo's hun eten aan het zoeken waren, ging de weg over op het onverharde. Niet erg, maar wel erg lastig als je een steile duin op moet, maar de grote 'weg' was nog te doen tot kilometer 37. Vanaf dat moment was het een hel geworden. Buiten het feit dat je ook nog eens tegenwind had, werd de onverharde weg overgeheveld tot een pad dwars door de duinen. En die duinen zijn geen kleintjes kan ik je vertellen. Het was te vergelijken met de Salar de Uyuni. Er was geen echte weg en overal liepen de bandensporen kris kras door elkaar en overal naartoe. Op mijn navigatie zou er een weg moeten zijn, of ja, een weg? Een pad waar de meeste auto's overheen gereden hebben in dezelfde richting. Helaas was die weg vinden praktisch onmogelijk doordat dus alle sporen alle kanten op gingen en je kan nou niet echt zoals in Uyuni je eigen weg maken. Een verkeerd spoor gepakt wel in de juiste richting, maar dat werd langzamerhand steeds onbegaanbaarder. En even verderop zag ik wel een grotere weg lopen, gewoon dus rechtstreeks kei hard de duin afgelopen door het mule zand. De weg was wel wat beter maar nam niet weg dat ik nog steeds op de steile stukken en met wind vol tegen regelmatig moest lopen. Mijn doel was inmiddels veranderd naar 'de afslag'. Een afslag die van de kust afliep rechtstreeks naar Ica toe. Ik hoop dan ook dat morgen de weg wat beter is, want elke keer moeten lopen omdat mijn fiets gewoon niet gemaakt is voor dit terrein (banden en versnellingen gewoon niet goed hiervoor) is niet leuk. En...ik hoop dat de wind toch iets gedraaid is, zodat het in ieder geval niet vol in mijn gezicht waait...

Karhuas – Ica
Wakker worden met het gekrijs van de meeuwen, de wind en het geluid van de oceaan, dat gebeurt mij niet elke dag. De wind stond ook net als gisteren, alleen omdat ik een haakse bocht maak, was de wind dit keer wel positief. Ook de weg leek beter dan gisteren, alles leek dus ook beter dan gisteren. Leek..want hoewel de weg duidelijker en breder was, was de staat van de weg veel slechter. De moeilijkheid lag dus in de staat van de weg en niet zoals gisteren in de tegenwind. De liep dwars door de duinen en dat betekent dan ook dat er heel veel stukken los zand was. En die stukken los zand was niet eventjes, maar lange stukken. Dikwijls groef mijn voorwiel zich in het losse zand en was het voor de verandering weer eens een stuk lopen. De stukken die ik nog wel kon rijden was ik soms een acrobaat op de fiets hoe ik soms mijn fiets recht wist te houden. Om even wat technische cijfers te geven hoe zwaar het was: Een gemiddelde snelheid van 11 kilometer per uur, dat is net zo snel als een heuse bergrit. Ook had ik nog een ander probleem, ik had geen eten meer. Ik was dus licht verplicht om lange stukken te rijden zonder lunch. Dat zorgde er gaandeweg voor dat ik steeds meer moeite had met de heuvels. En nogmaals, dat losse zand was echt overal. Dus als ik al een heuvel op kon komen, dan slipte mijn achterwiel dikwijls weg omdat hij geen grip had in het mulle zand. In de eerste 4 uur was het ook zo uitgestorven dat ik welgeteld 1 auto, 1 motor en 2 medefietsers heb gezien. De medefietsers gingen de andere kant op en ik had al medelijden met hen omdat zij dezelfde weg gaan rijden als dat ik had gedaan. Elke kilometer die ik kon rijden werd een overwinning opzich want dat betekende een kilometer dichterbij mijn einddoel voor vandaag: Ica. Toen ik dan ook al lopend en vechtend op de laatste heuvel aankwam door de plaatselijke afval dumpplaats was het ook een heel aangenaam beeld om te zien dat de laatste kilometers alleen maar heuvel af waren. Heerlijk! Ik had geen zin om Ica uit te rijden en te gaan kamperen, ook omdat ik al bijna 5 en een half uur op de fiets zat. De komende dagen betekent dan ook 100 kilometer rijden om in 3 dagen naar Lima te komen. 

Ica – Chincha
Een rustig dagje met zo'n 100 kilometer te rijden, dat was het plan van vandaag. Met die instelling vertrok ik ook dan uit Ica en de benen waren goed hersteld van de afgelopen dagen. Ik was gister zelf beetje geschrokken van mijn bovenbenen toen ik in de spiegel keek. En diezelfde dikke bovenbenen mochten vandaag dus rustig aan naar Lima rijden. Het begin leek er ook zo naar om met een hoog beenritme en dus ook zorgt voor weinig verzuring te fietsen. Ik kan alleen dan niet voorkomen als het zo makkelijk gaat, dat ik mijn normale vermogen en ook mijn grens ga opzoeken. In de bergen en heuvels rijd ik normaal een groter vermogen omdat je berg op moet en dus 'harder' moet trappen. Nu was het vlak of zo goed als vlak en is datzelfde vermogen wat zwaarder. Ik schakelde dan ook maar 2 tandjes bij en zo reed ik gewoon met gemak 25/26 kilometer per uur. Echt een bijzonder hoge snelheid is dat als je bedenkt dat er ook nog ruim 30 kilo aan bagage aan de fiets hangt. De weg leende zich er ook voor om gewoon kei harde kilometers te maken, een grote brede weg wat af en toe valsplat omhoog of omlaag liep en pas in het 2e gedeelte na de pauze stak de wind pas op. De ellendige tegenwind natuurlijk, waardoor ik dat verzet niet meer kon rijden, ik was min of meer verplicht om weer terug te gaan naar het oorspronkelijke plan, lekker rustig fietsen. Waar ik trouwens echt nog steeds niet aan kan wennen en ook gewoon niet snap, is dat eeuwige getoeter. Goed ik rij soms gewoon op de weg en als er een bus of vrachtauto wil passeren snap ik dat. Maar zelfs als je in een dorpje rustig denkt te lunchen, op een zo goed als lege weg waar geen ander verkeer is, toetert men nog. Ik heb er wat mee leren leven, maar echt het is behoorlijk irritant! Na bijna 120 kilometer zit mijn dag er op en ben ik weer een stap dichterbij mijn bestemming: Lima.

Chincha – Mala
Bewolking was er bij het opstaan, bewolking was er tijdens de lunch en bewolking bij het opzetten van de tent 's avonds. Nauwelijks dat de zon door de bewolking heen kon komen, maar als het een poging deed werd het direct wat aangenamer. Verder was de dag dus grijs en grauw. Dat typeert eigenlijk ook hoe de dag voor 60% vandaag was. Al bij het vertrek leek het duidelijk te worden dat het een behoorlijk saaie en verplichte dag zou worden. Een grote brede dubbelbaans glad geasfalteerde weg vlak langs de oceaan waar ik nauwelijks zicht op had vandaag jammer genoeg. Het leek er dus op dat ik vandaag kon rijden zoals ik eigenlijk gisteren voor ogen had: gewoon rustig tempo zonder al te veel energie erin te stoppen. Echter was er ook nog een heel ander deel van de dag, want ineens kon de weg omhoog lopen recht de duinen in. Niet eens zo zeer dat de weg ver van de zee af was, maar de duinen met kliffen de zee ontmoetten. Waar je op het vlakke gedeelte dus aanvoelde als een verplichting, kon ik in de duinen weer de benen trainen. De heuvels waren redelijk steil te noemen maar niet langer dan een paar honderd meter lang en dus was het keer op keer een weg naar boven knokken in een net te zwaar verzet waarbij de benen gedurende de dag schreeuwden om een lichter verzet. Maar niets is zo lekker om met licht verzuurde en pijn in de benen opnieuw die volgende klim zo hard maar wel soepel mogelijk omhoog te dansen. Bovendien kon ik op die ellendige vlakke stukken weer het relaxte tempo aanhouden tot aan verveling toe eigenlijk. En net als je denkt dat de rest van de dag weer verder zo loopt, opnieuw dwars de duinen door. De klimmetjes oprijden werd een motivatie op zich buiten het feit dat ik pas bij kilometerpaalte 85 wilde stoppen. Opnieuw een dag boven de 100 kilometer zoals gepland om morgen theoretisch een minder lange dag te hebben dan de afgelopen dagen. Theoretisch, want ik moet dan nog een weg zien te vinden in Lima zelf. Maar morgen, ga ik toch echt de benen niet vol inspannen! Denk ik...

Mala – Lima
Het was precies zoals ik had gewild vandaag, zonder al te veel inspanning mijn weg volgen naar Lima. Op het vlakke gedeelte was het zeer ontspannen en rustig zonder snelheid te verliezen. Op het heuvelachtige gedeelte had ik het gevoel alsof de benen een lichte voorschot namen op de komende rustdagen. Naar mijn idee ging dat iets te rustig. Waar ik gisteren door de verzuring heen kon trappen, kon ik dat extraatje vandaag niet. Een beetje tot mijn frustratie waardoor ik dus elke keer gedurende het klimmetje lichter moest schakelen. Gelukkig was het niet zo heel erg heuvelachtig zoals gisteren want hoe meer ik Lima naderde, hoe vlakker het werd. De hoofdstad spanning nam gedurende de rit toe. Het is en blijft altijd spannend om een hoofdstad te naderen. Het verkeer werd langzaam aan drukker, de weg werd af en toe van 2 naar 3 baans en in Lima zelfs 4/5 baans, je ziet steeds meer grote bedrijven aan de grote weg en steeds meer reclame. Reclame van waaronder BurgerKing, lijkt niet zo bijzonder maar ik heb weer zo'n zin in ordinair BurgerKing/McDonald's! Het is alweer zo lang geleden dat ik zoiets gegeten heb, want mijn afgelopen maaltijden bestond vaak uit spagetti of noodles. De kilometers tot in Lima vlogen voorbij en de verkeersstress nam steeds meer toe, bij elke afslag/oprit leek het alsof er weer meer verkeer bijkwam. Ik had een eigen rijstrook in de zin van de vluchtstrook die af en toe gewoon ophield of omdat er bussen gewoon stoppen. Geen vermoeiende dag voor de benen maar mentaal was het nauwelijks geoorloofd om je concentratie te laten verslappen en zeker niet op de ring van Lima. Zoals vaker geschreven zijn de bestuurders van Peru nou niet echt de meest geduldige en nette chauffeurs. Men rijdt gewoon aan als ze aan willen rijden, veranderen van richting zonder richting aan te geven en als je in hun weg rijdt omdat zij gewoon doen waar ze zin in hebben, dan hangen ze weer op de claxon. En zo gebeurt dat dus de gehele tijd en het is dan ook voortdurend opletten bij elk kruispunt of er auto's achter me vandaan schieten om mij vervolgens af te snijden om toch die afslag te kunnen nemen. Lijkt allemaal heel erg gevaarlijk, maar dat valt nog wel mee als je maar je verstand erbij houdt en probeert je eigen zo veilig mogelijke weg te vinden en via handsignalen aan te geven als ik van richting moet veranderen. Eenmaal van die enorm drukke weg af, was de hostel wel snel gevonden en....ik heb mijn McDonald's 's avonds gehad en wat heb ik daarvan genoten!!

Lima
Een lang verwachte maar bovenal een verplichte stop dus hier in Lima. Ik blijk nog aan de zuidkant te zitten van de stad, hoewel mijn ervaring over die drukke ringweg heel anders was. De verplichte stop had voornamelijk te maken dat ik na rúim 4500 kilometer wat materiaal moest gaan vervangen. Geen zorgen, er is niets kapot, dit is slechts een onderhoudsbeurt. Tandwielen en ketting moesten vervangen gaan worden en die droeg ik al die tijd al bij me. Het enige probleem wat ik had was mijn voorblad, enkel de middelste tandwielen waren zodanig versleten dat ik daarmee niet nog eens 3000 kilometer door kan gaan. Gelukkig zijn er hier in de buurt genoeg fietsenmakers en kon ik een apart blad krijgen in plaats van het gehele systeem vervangen. Een ander probleem wat ik had en waar ik al veel langer mee rond reed, was dat ik nieuwe binnenbanden wilde. Lijkt simpel, maar alles wat men hier had, was niet de juiste maat. Met gelukkig wat hulp van de Profile uit Nederland heb ik toch een soort van nieuwe reserve banden kunnen scoren! Toen dat eenmaal erop zat was eigenlijk mijn grootste klus klaar hier in Lima. De volgende dag liep ik zoals gewoonlijk naar de supermarkt en de gehele straat bleek afgezet te zijn en dat is een hele grote doorgaande weg. Lima fietst en skate en loopt hard! Ik kon dan het ook niet laten om ook de fiets te pakken voor een klein uurtje en de nieuwe versnellingen testen. Maar eigenlijk had ik verder heel weinig meer te doen en had ik ook geen behoefte om nog echt iets te gaan doen. Het enige wat ik nog wilde, was de city tour. Zelfs het centrum van Lima kan niet op tegen de al dagen lange dikke grijze bewolking wat hier hangt. Het enige leuke is dat je tijdens zo'n city tour nieuwe mensen leert kennen, kort maar krachtig en soms ontstaan daar hele mooie dingen uit. Dit keer niet veel bijzonders. Terug naar huis en dan gewoon lekker ontspannen de avond in, dat was het plan tot ik tussen een plaatselijke kiosk en de hostel (40 meter) mijn portemonnee kwijt ben geraakt. Als die uit mijn zak zou zijn gevallen, wat haast onmogelijk lijkt, dan zou ik dat ding in 1 oog opslag moeten zien liggen. Maar geen teken van mijn portemonnee en ik kan me ook niet echt herinneren dat er iemand langs liep, maar het was wel weg. De ervaring die ik had in Polen met het bellen naar de bank, ambassade en alle stress was wel in mijn voordeel. Een belletje naar huis, een belletje naar mijn bank voor het blokkeren van de kaart en langs een postkantoor lopen om te vragen of ik ook post kan ophalen in een andere stad, ook dat was geen probleem. Kortom, 2 belletjes en een bezoekje aan het postkantoor en alles was onder controle. Ook had ik nog wat noodgeld en heb nog een andere bankpas. Kortom, een vervelende situatie maar alles behalve paniek en stress dit keer. En na dit gebeuren is het tijd om Lima maar te gaan verlaten en 'rustig' aan te gaan naar Huaraz, de bergen weer in.