Tainan - Linnei

Tainan – Linnei                                                                                                                                              118.26                           5.59.01

Het gebeurt heel vaak op deze vakantie dat ik gewoon tussen 3-4 uur wakker word en dan voor een uur tot anderhalf niet meer kan slapen. Zo was afgelopen nacht het ook weer het geval. Om 3 uur wakker geworden en dan pas weer om 4 uur kunnen slapen. En anderhalf uur later ging de wekker alweer om aan te gaan rijden naar Linnei. Rond 6 uur ben ik op de fiets gestapt en aangereden. Ik hoopte dat mijn navigatiesysteem het nu weer goed zou doen maar het duurde even voordat ik op de goede weg zat. Omdat mijn navigatiesysteem mij alleen maar wil sturen over de kleinere wegen en dus daarom mij ook regelmatig mij om laat rijden, probeerde ik het dichstbijzijnde kruispunt te zoeken in Tainan waar wegnummer 1 kruist met waar ik was. Na een beetje gekloot en de batterijen had vervangen ben ik maar zelf naar dat punt toe gereden omdat de navigatie dus mij niet de weg instuurde die ik wilde rijden. Eenmaal aangekomen op weg nummer 1, hoefde ik deze weg pas te verlaten bij Douliou.

Na eerst een aantal keren mij andere kanten opsturen (die ik natuurlijk negeerde want ik moest op weg 1 blijven) stuurde de navigatie mij de weg op die ik ook wilde rijden. En dat deed hij zomaar uit zichzelf! Eindelijk, na 2 weken ruzie met de Garmin te hebben gehad begreep hij me eindelijk een keertje. Gisteravond had het ook geonweerd maar daar is vandaag niks meer van over. Een blauwe lucht, paar kleine wolkjes en een felle zon stond op het programma vandaag.

De weg uit Tainan was indrukwekkend. Niet zo zeer de natuur zoals gewoonlijk de afgelopen paar weken maar de hoeveelheid scooters die er reden. Italië staat bekend om de hoeveelheid scooters, ik denk dat Taiwan er niet voor onder doet! Ik heb ook een paar foto’s gemaakt en een filmpje over de hoeveelheid van scooters die mij passeerden. Op het filmpje word ik door veel scooters voorbij gereden en dat was in de periode dat het even wat rustiger was zelfs. Erg indrukwekkend toch wel. En als je Tainan uit komt (ca. 12km) dan zie je de bergen weer liggen. Ik kreeg wel een revanche gevoel na mijn opgave in de eerste week. Uiteindelijk zou ik vandaag niet de bergen overgaan maar dat zal morgen wel gebeuren denk ik.

De temperatuur was alweer opgelopen ’s middags boven de 30 maar het was goed te doen. Dat kwam omdat er redelijk veel bomen en beschutting was van huizen. Veel schaduwplekken dus. Nou ben ik niet vaak gestopt om elk plekje schaduw op te zoeken, maar bij een tankstation wilde ik wel toch even wat water gaan drinken toen er een medewerker naar mij toe kwam lopen en mij een flesje water gaf uit zichzelf. Ik had dus weer een extra 600ml water bij de hand!

Bij verkeerslichten was het wel zo veel mogelijk de schaduw opzoeken. Een paar meter voor de streep of een paar meter er  achter staan om zo toch in de schaduw te gaan staan van gebouwen of bomen. En ik bleek niet de enige die dat deed want ik zag regelmatig mensen op de scooters die dezelfde tactiek hadden als dat ik had. Er was een apart fietspad (een aparte baan op de weg speciaal voor fietsers) maar daar ben ik dus naast gaan rijden aan de bermkant zodat ik toch elke keer weer even in de schaduw van de bomen kon rijden. En op de weg zie je toch af en toe wel leuke dingen zoals een vrachtwagen die de bloemen in de berm voorziet van water. Maar dat niet met een automatisch sproeisysteem gericht op de bloemen, maar met de hand moest hij de slang vast houden en met de andere hand sturen en ook nog recht blijven rijden! Knap staaltje rijwerk dus maar dat ziet er dan toch wel weer lachwekkend uit.

De weg zelf was niet zo moeilijk, redelijk vlak en de Garmin snapte mij voor het eerst. In Linnei aangekomen stopte ik maar meteen bij een service center op de hoop dat zij mij konden vertellen waar een hotelletje was. Toen ik binnenstapte kreeg ik meteen 14 ogen op mij gericht van allemaal vrouwen die daar werkten. Ik vroeg dan ook of hier ergens een hotel in de buurt was maar niemand kon mij daar echt antwoord op geven dus het werd wel een beetje een ongemakkelijke situatie, tot een mevrouw die een beetje Engels sprak mij antwoordde. Ze gingen zoeken op het internet en bellen voor een hotelletje in de buurt. Ze kwamen uit bij een slaapplek aan de rand van Linnei, ondertussen mocht ik achter de balie mee gaan kijken en ze hadden ondertussen een routekaartje gepakt om te laten zien waar het was. Ook hadden ze het telefoonnummer opgeschreven zodat ik eventueel kon bellen, heel erg aardig natuurlijk maar ik kan niet bellen want ik weet ook het landnummer niet van Taiwan. Echter heeft het telefoonnummer mij wel geholpen want op de reclameborden van bedrijfjes enzovoorts staat de naam en telefoonnummer.

Dus ik kon aan het nummer zien of ik bij de goeie plek was. Ik reed voorbij een koffiestop maar wel met het telefoonnummer wat op mijn briefje stond. Ik dacht eerst dat het misschien dan wat verder was, maar daar was  niks meer dus ben ik dat terrein opgereden. Het was een grote moestuin en een man begon al te zwaaien dat ik daar moest zijn. Er kwam een oude man op mij aflopen en nam mij mee naar een andere plek er naast. Hij kon geen Engels maar met gebaren kon ik duidelijk maken dat ik de jongen was die bij het service center was en dus een slaapplek zocht. Hij kon mij voorzien van een slaapplaats en dus was mijn dag geslaagd! Hij leidde mij rond en liet wat leuke hutjes zien waar hij zelf sliep, de woonkamer was van hem enzovoorts. Ook liet hij mij de badkamer zien en douche, waar ik ’s avonds kon wassen en mezelf kon afspoelen. Echter een douche kan ik het niet noemen want het is een kraan met een korte slang en een houten bak. Mijn slaapplaats was ook niet veel beter. Een smal hutje met een rieten dak met daarin een bamboe vloertje en gordijntjes. Maar ik was zo gelukkig en vond het helemaal geweldig dat ik zoiets mag meemaken. Ik had het plan om ’s avonds rustig aan te doen en lekker op me rieten matje te gaan liggen.

De man nodigde mij uit om samen met mij en met zjn vrouw thee te gaan drinken. De vrouw sprak minimaal Engels maar communiceren lukte aardig. De thee was best wel bitter en in kleine kommetjes. (een kommetje waar net je vinger in past) En elke keer als ik mijn kommetje leeg had dan schonk de man weer nieuwe in. Uit beleefdheid drink je dat dan maar weer op maar opgegeven moment had ik er wel genoeg van. De vrouw nodigde mij ook uit om met hen mee te gaan eten in het dorp, ik probeerde nog te vertellen dat ik al wat gegeten had in het dorp toch ben ik meegegaan. Samen met hen heb ik varken, rijst, wat groenten en vis gegeten. Tjonge wat zat ik vol! ’s Avonds heb ik weer met hen thee gedronken die inmiddels koud was geworden, een soort van ice tea werd het dus… Om 8 uur ben ik naar bed gegaan om zo morgen weer vroeg op te staan.