Servië

Dusnok - Sombor

Het was vandaag de dag dat ik opnieuw een nieuw en onbekend land  zou binnen rijden. Net toen ik wilde aanrijden begon het te druppelen. Regen zou vandaag de overhand hebben. Het was heel de dag miezer regen en een graad of 16, dus heel prettig was het niet vergeleken met gisteren. Toch voelde ik me heel erg goed. Na mijn eerste stop kwam er weer een tractor voorbij. Met een korte sprint zorgde dat ik in de slipstream zat met 26,5 kmp/u. De weg liep even wat omhoog op een punt waar ik net even aan het ontspannen was. De tractor reed bij mij vandaan en ik beruste in het feit dat hij weg was. Maar het dorp was langer dan verwacht en hij bleef in het zicht rijden. De auto’s en vrachtwagens  hielpen mij met een grote inspanning kon ik weer achter de tractor tot aan Baja. Na 58km kreeg ik weer een stempel in mijn paspoort! Servië bevalt me wel. De weg is redelijk goed tot heel erg goed, de mensen zwaaien en toeteren wat echt leuk is. Ik besloot in Sombor te stoppen vanwege de regen. Voor het eerst in 2 maanden slaap ik weer in een normaal bed. Ik weet niet of dat nou iets is wat ik juist wil want luxe went helaas. Over 2 dagen zit ik in Belgrado.

Sombor – Novi Sad

Gisteravond heb ik het gevoel gehad van ongemakkelijkheid, als je 2 maanden in een tent slaapt zonder dat je iets hebt en dan ineens in een hotel met alles erop en eraan. Ik heb weliswaar alleen gebruik gemaakt van het bed, wifi (Voor het weer en geldzaken) en douche. Ik was gisteren al voorbereid op 2 dagen minder goed weer. Vandaag was het wel bewolkt maar droog en warmer dan gisteren. De rit zelf ging moeilijk en zonder echte passie en lichte vermoeidheid. In Boedapest heb ik een rustdag gehad maar in de dagen van Boedapest heb ik zoveel gelopen en gedaan dat het niet echt uitrusten was. Dat is iets wat ik in Belgrado wel ga doen. Ik had voornamelijk moeite om de snelheid vast te houden. Het was dan ook een grote opluchting toen ik Novi Sad bereikt had. In Belgrado moet ik iets gaan halen tegen de irritatie, schuring en pijn is niet tof. De kosten van het hotel was even schrikken vanochtend dus heb ik maar weer direct een plek in het bos bemachtigd aan de zijkant van de Donau.

Novi Sad - Belgrado

Van het luxe hotel naar een bos waar niets is, dit geeft aan hoe verschillend elke dag is. Geen dag is hetzelfde. Gisteren voelde ik mij een beetje vermoeid en vandaag was ik na een lekkere nacht weer super fit. Het zonnetje scheen, graad of 20 tot 25 en weer bizar veel mensen ontmoet. Ik was net Novi Sad echt uit of ik ontmoette al 2 Nederlanders die naar Belgrado gingen fietsen. Na een klim van ruim 3km ging ik via de grote weg en zij via de Donauroute naar Belgrado. Direct na de klim kon ik mijn oude tempo weer oppakken alleen werd de pijn en irritatie in de liezen erger. Tijdens de lunch probeerde ik nog wel al een zalf te halen maar ik kreeg het niet uitgelegd. Onder het eten wilde de politie mijn paspoort zien en gaven wild vreemde mensen mij de hand en waren enthousiast dat ik hun land bezoek. Zo was ook de politie verder erg vriendelijk. Daarna ging de rit weer vrij vlot en ontmoette ik 4 Duitse fietsers die dezelfde route gingen als ik. Met hen ben ik naar het centrum gereden van Belgrado en via de tourist information ben ik bij een hostel terecht gekomen voor c.a. € 6,00 per nacht omdat er geen camping aanwezig is in Belgrado. Wel heb ik ’s avonds de zalf kunnen halen en de souvenir. Morgen staat een city tour op de planning!

Belgrado 1

Ik had vandaag eigenlijk maar 1 ding op de agenda staan, de city tour. Ik had mijn souvenir al en verder hoefde ik geen inkopen te doen. Ik had geleerd van Krakow en kwam op tijd op de juiste locatie aan. Tijdens de mooie tocht door de stad heb ik opnieuw Duitse meiden ontmoet. Deze ontmoeting bleek niet verder te gaan dan de tour, wat ook niet erg is. Ik vind de stad een fantastisch mooie stad, het heeft zoveel historie dan dat wij weten en dat maakt de Balkan nog aantrekkelijker voor mij om nog eens terug te gaan. De rest van de dag ben ik in de stad gebleven en heb ik rondgezworven. Ook heb ik nieuwe plannen gemaakt hoe ik de route ga voortzetten na de Mont Ventoux. Ik heb bedacht om naar Corsica te gaan en vanaf daar weer terug naar Zuid-Frankrijk. De rest van de avond/nacht heb ik de US Open (tennisfinale) gekeken met een Bosnische kamergenoot.

Belgrado 2

Ik had vannacht de finale van de US Open gekeken samen met een Bosniër wonderlijk genoeg want ik dacht dat ik de enige zou zijn. Ook omdat de wedstrijd pas om 1 uur begon. Het werd dus een lange nacht, maar dat gas niet want vandaag stond alleen de fiets schoonmaken op de planning. Om half 2 was dat ook gebeurd en was het de rest van de dag niets doen. Op de computer heb ik nog wat informatie gezocht over de komende dagen en over Corsica. Dit soort dagen zijn ver uit het saaist maar ook belangrijk. Rust nemen is gewoon heel belangrijk, vooral als je weet dat ik weer 6 á 7 dagen ga rijden.  Op dit soort dagen ga ik mezelf echt vragen stellen en het antwoord is er niett zo makkelijk op. Het helpt enorm in het energiegehalte  de vraag ‘waarom doe ik dit?’ als er liedjes opkomen van de Rocky films. Dat geeft de energie en wetenschap dat ik deze tour moet doen voor mezelf. Ik merk al paar dagen dat ik heel erg uit kijk naar Italië. Ik moet oppassen dat de andere landen daardoor niet op de achtergrond raken. Maarja als ik eenmaal op de fiets zit….dan geniet ik zo erg!

Belgrado - Šabac

Het was vannacht een hele rare en verstoorde nacht. Midden in de nacht gingen allemaal mobieltjes af van mensen. 6 ot 7 keer en om half 7 besloot iemand te gaan bellen in de ruimte. Gelukkig was ik niet de enige die dat niet heel tof vond. Ik was wel voorbereid op een warme dag maar toch bleek vandaag een van de zwaarste dagen te zijn die ik heb gehad tot dusver. De warmte sloopt je langzaam en het eten ging niet goed. Het eerste doel was relaxed en vlak. Ik had een man ontmoet waar ik een aantal kilometers samen heb gereden. Na een wat grotere plaats gebeurde iets wat zeldzaam is bij mij, ik ‘miste’ een afslag. Ik kwam daar pas bij het plaatsje Ub pas achter, dus heb ik ruim 25km omgereden en het landschap was wel overwegend vlak. Toch zaten er regelmatig waarschuwingen in voor wat nog komen gaat. Ik weet dat er bergen aan gaan komen. Het is alleen hopen dat ik me beter voel dan vandaag. In Sabac heb ik eerst geprobeerd te vragen of ik ergens kon slapen, toch slaap ik weer tussen de bosjes. Het moet toch straks wel anders gaan?