Frankrijk

Frassino - Colle dell Agnello – Moline en Queras

Ik had gisteren de hoop dat het droog zou zijn op de Agnello en de wens dat het helder was. Beide werden ’s ochtends al direct teniet gedaan. Bij het ontbijt was het aan het regenen, niet verwacht maar toch gebeurde het. Net toen ik wilde aanrijden werd het droog. De rit van vandaag stond in het teken  van de Agnello en niets anders. Tot aan Sampeyre was het warm fietsen en warm kreeg ik het zeker want ondanks dat de klim officieel nog niet begon, liep de weg wel degelijk omhoog. De officiële klim begint in Casteldelfino , maar ik vind dat hij begint vanaf Sampeyre. Tot aan het laatste mooie dorp voordat de monsterlijke laatste 9 km begint, liep de weg soms echt wel even flink omhoog maar daarna had ik weer de tijd om te herstellen. Maar toen…die laatste 9 km, direct na het dorpje schoten de stijgingspercentages omhoog. Bordjes met afstand en gemiddelde stijgingspercentages gaven geregeld 9,5 % tot 11,5 % aan met als maximum een bord van 14%! Op 7 km kon ik de top zien liggen want het was gelukkig redelijk opgeklaard. Ik had een goed ritme weliswaar net soms 5 km p/u maar het ging. De laatste 4 km zaten vol met haarspeldbochten en op 500 meter voor de top moest ik nog echt even stoppen om op adem te komen, maar daarna…… geweldig!!! Tenslotte heb ik de afdaling gepakt richting de Col D’Izoard. Ook hier heb ik geen moeite hoeven doen want het enige vlakke stuk in de Alpen had ik gevonden!

Moline en Queras - Col D'Izoard - La Mortiere des Bains

Hoe goed zou ik hersteld zijn na de reis van gisteren en de koude nacht? Ook inrijden kon niet want na 3 km verder dalen was de afslag naar een nieuwe gigant: Col d’Izoard. Officieel ruim 20 km lang en ik kwam erin toen er nog 14 km af te leggen was. Ik had me mentaal goed voorbereid en wist hoe de klim ongeveer liep. Als je vooraf informatie hebt dan helpt het zeker om de klim goed te bedwingen, maar dan moet je op het juiste moment nog wel de juiste benen hebben. Tot mijn grote genoegen had de Agnel er niet dusdanig ingehakt dat ik de Izoard niet meer op kon. Wel is het zo dat ik minder snel kon op schakelen. Ik bleef dan ook voornamelijk in een van de lichtste verzetten hangen, dezelfde versnelling als dat ik stijgingspercentages 8% tot 14% heb kunnen overleven. Ten opzichte van gisteren lag het tempo wel wat hoger maar dat is ook niet zo verwonderlijk want de stijgingspercentages waren  voor het gevoel aanzienlijk lager. In de afdaling heb ik ook mijn snelheidsrecord gehaald: 69,5 km p/u! Vanaf Briancon was het dan ook eten en daarna maar meteen een groot deel doen van de Col du Lauteret. Wat blijkt nu? Na de top van de Lauteret blijkt de weg afgesloten te zijn? Maar hoe ga ik nu verder dan morgen?

La Mortiere des Bains - Col du Lauteret - Col du Galibier - St. Michel de Maurienne

Gisteren vond ik de Lauteret niet zwaar en zag het als een toegangsweg naar de Galibier. Na 8 km besloot ik mijn woorden terug te nemen want het is vooral een mentaal zware klim. Een lange rechte weg en je ziet voortdurend een paar kilometer voor je uit. Die weg lijkt op dezelfde hoogte te liggen maar ondertussen ligt het wel 200 meter hoger. Constant vals plat of zelfs even percentages naar 5%. Fysiek deed het geen pijn maar ja…die verdomde Galibier, 8 km lang met 600 hoogtemeters. Niet zo zwaar als de Agnel en de Stelvio maar toch, het is en blijft een mythische berg. De ‘angst’ voor de deze klim bleek onterecht, een heel goed lopende klim waar ik met zo’n 8 km p/u overheen reed. Behoorlijk snel vergeleken met de vorige klimmen. Op een uitkijkpunt kon je de Izoard, Agnel en de Mont Viso zien! En plots was ik op de ‘top’. Op 2500 hoogtemeters was de weg afgesloten naar de definitieve top en een weg er omheen was er ook niet. Helaas want ik kon nog wel even door. Na een flinke afdaling zat er na Valloire  en plots was daar opnieuw klimwerk. Het bleek de Col de Telegraphe te zijn! Bonus want de Alpe D’Huez kon ik niet doen door de afgesloten weg.

St, Michel de Maurienne - Grenoble

Het nieuwe anti-leksysteem had goed gewerkt vannacht want regenen deed het. Eigenlijk stond heel de dag in het teken van de regen. Het was me ook onduidelijk hoe ver het was naar Grenoble, dit was afhankelijk van het keerpunt. Dat keerpunt kwam (hoe kan het ook bijna anders) heel snel. Na 45 kilometer zat ik op een gemiddelde van 22,5 kmp/u. Een vlakke etappe vergeleken met de bergen van de afgelopen dag. Het eerste deel ging voornamelijk omlaag tot aan het keerpunt was het makkelijk, daarna kreeg ik in de open velden de wind van voren en het tempo liep langzaam terug. Dit duurde ruim 15 km en ik had mijn overlevingsstand  aan. Stoepen en hoe dan ook zou ik in Grenoble aankomen. De weg liep ineens de bossen in en slingerend langs een riviertje tussen de rotsen in ging ik naar Pontcharra. De regen nam steeds erger toe en met een soort Cadel Evansgezicht reed ik door de dorpen. De was overgegaan in glooiende wegen zoals in Zweden. Deze hobbels kon ik net iets zwaarder op dan dat de benen eigenlijk aangaven. Duwen tot de top en zo een weg banen naar Grenoble toe. Nu lekker uit te rusten voor de Ventoux!

Grenoble – Aspres sus Bueche

Tot mijn grote geluk was de harde wind van afgelopen dagen afgenomen. Het eerste was dus positief, maar al na anderhalve minuut hoorde ik opnieuw de remmen. Na wat gepuzzel, lichte frustratie en goede ogen heb ik het geluid redelijk kunnen oplossen. Toen kwam het probleem dat mijn achterrem het niet meer deed. In de buurt van de Ventoux moet wel een fietsenmaker zitten en dus besloot ik door te rijden. Na 18 km liep de weg voor ruim 20 km vals plat omhoog. Dit was mijn redding want hiervoor was ik meer met andere dingen bezig dan fietsen. Het bleek een col te zijn van 900 meter hoogte: Col du Pau en naar Clelles was het zo’n 15 km om daar te lunchen want het grootste moest nog komen: Col de Croix Haute. 6 Km lang en stijgingspercentages van 5 a 6 % naar de top van 1180 meter hoogte. Ik merk langzaam dat de power in de benen afneemt, maar het neemt nog geen ernstige vormen aan. De afdaling was verschrikkelijk koud, want de wind ging dwars door mijn 2 vesten heen. Op een camping n het dorp mag ik gratis blijven slapen, hoe super is dat!

Aspres sus Bueche – Vaison la Romaine

Hoe anders was de dag van vandaag met gisteren. Gisteren was het grijs en grauw waardoor ik de nog steeds indrukwekkende bergen nauwelijks zag. Het was ontzettend koud geweest door de heldere nacht. Dat bleek wel een voorbode van de heldere zonnige dag van vandaag. Het duurde wel even voordat het warmer werd en soms kwam de ijzig koude wind om de hoek blazen. Als de wind opstak kwam ik even uit de droom e besefte ik dat ik nog steeds op de fiets zat. Ik koos voor een weg met een groene rand op de kaart. Tot aan Rosans was het voornamelijk omhoog maar het natuurschoon was het geen straf om een 900 meter hoge col op te rijden. Na Rosans was het afdalen naar Rezumat en wat ik daarna voorgeschoteld kreeg was ongelooflijk mooi. Soms kan je momenten niet op foto vastleggen met het gevoel erbij, dat was precies zo toen ik door de kloof reed. Ik was vergeten dat ik op de fiets zat en ik keek alleen maar om me heen. In Nyons aangekomen was het zoeken naar de weg die mij naar de reus van de Provence zal brengen. Wel geteld 5 km duurde het en vanaf toen zag ik hem liggen. Schrikwekkend maar met goede moed voor zondag ga ik er op af.

Vaison la Romaine

Vandaag was het een ongeplande maar verwachte rustdag. Een paar dagen geleden werkte mijn achterrem niet meer en dat met de Ventoux in het vooruitzicht, had ik mijn fiets bij de fietsenmaker staan. Hij heeft er nieuwe remblokken opgezet en ’s middags kon ik hem weer ophalen. De rest van de dag heb ik gebruikt om het dorp beetje te zien maar vooral te ontspannen. Heerlijk in de zon zitten en niets doen. Ook de fiets nog een beetje gepoetst. ’s Avonds heb ik met een Fransman nog wat rugby gekeken maar na de eerste helft dook ik maar weer op tijd mijn bed in voor de grote dag morgen.

Vaison la Romaine – Sault

Vandaag stond een van de laatste beklimmingen die ik voor ogen had op de agenda: De Mont Ventoux. Meteen na het ontbijt begon het te regenen, het zou de slechtste dag van de week zijn maar ik kon niet anders dan gewoon gaan. Voordat ik in Bedoín de reus op ging, zat er eerst nog een ander klimmetje tussen: Col de la Madeleine (niet de grote). Ik ging al goed opgewarmd de berg op. Maar wat een verschikkelijk zware klim is het. De eerste paar kilometer gaat het soepel tot je met een haarspeldbocht het befaamde bos in duikt. Vanaf dan is het zo’n 10 km rechtdoor stoempen met stijgingspercentages 8, 9 en 10%. Geen vlakke stukken, geen haarspeldbochten tot aan het restaurant /chalet is waar ik bij het halen van wat drinken mijn portomonnee waarschijnlijk ben vergeten. Dan is het nog 6 km tot aan de top, de eerste 4 gingen soepeler maar die laatste 2…Verschrikkelijk veel pijn! Ook zag ik helemaal niets en toen ik zowaar eens naar rechts keek, was ik ineens bij de top. Onder applaus en gejuich van een bus toeristen kwam ik boven. Ze maakten foto’s van me maar dat kon me even niets schelen, ik was gewoon kapot! Het heeft me echt een tijdje gekost voordat ik normaal weer kon staan en mijn e-mailadres gegeven voor de foto’s die zij naar willen opsturen. Even later ben ik de afdaling ingegaan naar Sault. De afdaling bovenin was erg gevaarlijk en snap wel dat mijn vader mij hiervoor heeft gewaarschuwd. Zeker met een onoverzichtelijke slinger weg en regen waardoor je weinig zicht hebt. Om die reden ben ik rustig de afdaling verder ingegaan  en in Sault ben ik op zoek gegaan naar een slaapplek. Richting Apt was er weer eens een vervallen gebouwtje, ideaal dus en morgen proberen te liften naar het restaurantje op de Ventoux voor de portomonnee.

Sault – Cereste

Vandaag was het een dag met veel afwisseling, zowel in soorten transport als het weer. Ik stond redelijk op tijd op om de Ventoux op te lopen en verder te liften om mijn portomonnee op te halen. Na een uur lopen had ik zowaar mijn rechtstreekse lift te pakken. Een bijzondere lift want het bleek een gezin te zijn die hun zoon aanmoedigde die langlauftraining aan het doen was door de Ventoux te beklimmen. Het was ook heerlijk warm geworden met veel blauwe lucht. In de chalet had ik binnen no-time mijn portomonnee terug en had ik een prachtig uitzicht over het wolkendek wat lager lag boven het dal. Ook het naar beneden gaan was zo gebeurd, een directe snelle lift naar Sault door een paar Canadezen die in Frankrijk op vakantie waren. Voor 12.00 uur ’s middags was ik al terug in Sault en kon ik mijn weg vervolgen maar wel korter dan normaal. Na een col ging ik de afdaling in naar Apt dwars door het wolkendek heen. Pas 10 km verder klaarde het weer op. Ik ben blij met de korte afstand want de billen voelde nog wel behoorlijk op het kleine klimmetje.

Cereste – Mourestier de Saint Marie

Het was vandaag een hele zware dag. ’s Ochtends was het nog wat mister, maar het klaarde gaandeweg snel op. Maar goed ook want ik had een nat vest en natte handschoenen aangedaan om te drogen. Ik bleek ook nog niet helemaal hersteld te zijn van de Ventoux, want op de vele vele klimmetjes voelde ik de billen behoorijk. Het eerste deel van de dag leek niet op het Limburgse heuvelandschap, alleen dan op 400 meter hoogte en de hersteltijd tussen de klimmetjes door was er niet. Één col had een naam maar het waren er zo veel meer. Vanaf Beoux werden de heuvels langr en minder steil. Maar om bij die plaats te komen, jawel een opnieuw serieuze klim en om het gemakkelijk te maken stopte mijn teller er ook mee, liep mijn voorrem opnieuw aan en bleek de ruzie met het schakelen vandaag zijn kookpunt te bereiken. Een nieuwe teller haal ik wel in de stad, de rem had ik op de top enigszins kunnen oplossen en het schakelprobleem kan ik pas oplossen op de rustdagen. Ik besloot na opnieuw een vervelende klim in Mourestier te stoppen want ik was gewoon op. Het plaatsje in fantastisch tegen de rotswanden aan een kapel gehakt, prachtig! Morgen rij ik naar Cannes met 2 klimmen en een mooie kloof vlakbij. Dat wordt nog wat!

Mourestier de Saint Marie – La Bastide

Theoretisch zag het er gisteren heel makkelijk uit, mar in de praktijk was het mar weer eens een pittige dag. Het eerste deel van de theorie klopt. Vanaf het meer liep de weg omhoog. Een goed ritme tot aan een dorp e vanaf toen werd het serieus steiler. Toch kwam ik soepel de berg op met ruim 700 meter hoogteverschil. Ik had aanzienlijk minder last van de billen dan gisteren, maar na de klim moest het vervelende stuk nog komen want in plaats van een afdaling in de kloof, bleef ik op zo’n 800 á 900 meter hoogte hangen. En op die hoogte hangen betekent dat er een afdaling is en daarna weer klimmen. Hoeveel hoogte meters ik totaal heb gereden vandaag weet ik niet, maar het is vergelijkbaar met een echte bergetappe. In een afdaing was het zo ver: de eerste lekke band in 7000 km fietsen. Ook meteen erachter gekomen dat ik wat extra boodschappen moet doen in Cannes. Na de kloof verwachtte ik toch afdalen. Het bleek ijdele hoop want ik bleef op dezelfde hoogte hangen. Geen dorp om eten te kopen en mijn vuur blijkt ook op te zijn. Dat wordt een zware avond, maar morgen is het echt anders naar Cannes!

La bastide – Cannes

Het was vannacht weer eens heel koud. Zelfs zo koud dat het ijs op de onderkant van mijn tent stond, grondvorst en het duurde ook even voordat het opwarmde. Ik heb vandaag nog geen meter kunnen rijden op de fiets. De lekke band van gisteren had zijn sporen achter gelaten. Opnieuw een lekke band vandaag en zonder plakmateriaal zat er niets anders op dan lopen. Eerst hoopte ik dat een auto zelf zou stoppen, maar dat was niet zo. Dus dat werd duimen en liften en in totaal na 2,5 uur lopen stopte een auto. Ondertussen was mijn band al zo naar de vernieling gegaan. De lift bood aan om mij tot in Cannes te brengen, maar ik wilde het laatste stukje fietsen vanaf Grasse. Bij de fietsenmaker in Grasse eerst nieuwe binnenbanden gehaald om vervolgens erachter te komen dat het gehele wiel vernield was door de zware bagage. Bij de fietsenmaker hadden ze ook geen achterwiel bij de hand dus besloot ik de trein te pakken naar Cannes. In Cannes kan ik wel de fiets laten maken en voldoende uitrusten voor de rest van de tour. Want het laten bestellen van het wiel duurt een week in Grasse, dan kan ik beter in Cannes zitten. Vandaag heb ik dus geen meter gereden en toch mentaal een zware pittige dag.

Cannes

Ik ga hier geen groot verhaal over vertellen meer want hier stopt mijn reis. Ik had mijn wiel besteld bij een locale fietsenmaker. De rest van de dagen in Cannes was een hel. Mijn fiets was gestolen uit de parkeergarage van het hotel. Met een gebroken hart en mentaliteit heb ik besloten om mijn reis te beëindigen en terug te vliegen naar Nederland.