Cuba

Amsterdam – Havana
Ik dacht dat mij weinig kon gebeuren op de eerste reisdag, zoveel dat ik de afgelopen jaren al meegemaakt heb. In de trein had ik alvast de trappers eraf gehaald, de rest deed ik op het vliegveld zelf. Zoe geschied, zo gedaan en binnen no-time was ik klaar. Eenmaal in het vliegtuig gebeurde het: We bleven een uur en 20 minuten aan de grond staan, de reden er van? Geen idee! Hierdoor zou ik en ook mijn buurvrouw de overstap in Madrid missen en wat dan?! De enige oplossing was vragen, maar wij bleken niet de enigen te zijn met een overstap naar Havana. Want met zo’n 50 man die dezelfde overstap moest maken, zou het volgende vliegtuig op ons wachten. Eind goed, al goed maar zweten was het wel. In Havana aangekomen is het altijd een opluchting om de fiets weer  te zien. Ik bleek weer een toeristische attractie te zijn met het in orde maken van de fiets. Ook het geld wisselen was gebeurd, dus op naar het centrum leek goed te gaan, tot ik een niet aangegeven afslag miste. Ik besloot ouderwets de weg te vragen, ook om mijn Spaans te testen. Uiteindelijk dus het centrum van de stad bereikt en bij een hotel aangekomen, werd ik plots aangesproken door een jongen die vroeg of ik een ‘casa’ zocht, ja dat wilde ik wel! Even wachten en er kwam toen een vrouw aan die de deur openmaakte van het gebouw er naast. De bagage en fiets 5 etages omhoog geschouwd en een bed met airco stond klaar voor de gasten. Heerlijk om er te zijn!

Havana – Santiago de Cuba
De zwak voor de Cubanen wordt met de minuut groter, je begint echt van ze te houden. Eerst was ik ’s ochtends de stad ingetrokken en kwam ik op een wal aan waar de mooie plaatjes geschoten konden worden. Op weg naar het vliegveld kwam ik ook even langs Plaza de la Revolución, zonder al te veel aandacht ben ik verder gereden want ik wist dat ik later er nog eens langs zou komen. Bij het vliegveld aangekomen was ik weer de toeristische attractie geworden, terwijl ik bij een andere terminal blijkbaar moest zijn. 3 Km verder kwam ik aan bij de juiste terminal voor de binnenlandse vluchten en het was precies zoals je zou verwachten en wat ook echt zijn charme heeft: Een vierkant kaal gebouw, met wat stoeltjes her en der bij de check-in balie en verder was er niets op wat toiletten na. Opnieuw krijg ik veel aandacht van wat schoonmaaksters die iets van mij wilde of helpen, nou ja ik weet het niet. De fiets heb ik van top tot teen gestript om hem in de meegenomen fietstas te krijgen. De check-in balie was ongeveer hetzelfde als op ieder vliegveld behalve het ‘scherm’, een stuk hout, waarin een bordje met Santiago de Cuba opgeschreven erin geschoven werd. De fiets moest bijbetalen en het koste mij 1 CUC (ongeveer 1 €) per kg overgewicht, in totaal dus 17 CUC kwijt voor de fiets. Het geld wisselen duurde even, want wisselgeld hadden ze niet zomaar. Na ongeveer een kwartier kwam hij terug met het wisselgeld en kon ik door naar de douane. De douane zelf was 1 lopende band waar je tas op ging, 4 Cubanen en een scanpoortje in een verder lege ruimte op een prullenbakje na. Vervolgens was het lange wachten daar en 5 minuten voor vertrektijd ging de gate open. Gelukkig verveelde ik me niet heel erg want ik was aan de praat geraakt met mensen uit Curaçao. De vlucht zelf was verder prima en had ook geen gevoel van neerstorten, anderhalf uur later stond ik in Santiago de Cuba. Opnieuw piepklein met 1 lopende band voor de tassen en opnieuw was de fiets goed meegekomen. De ruimte ging op slot, dus de fiets moest buiten in elkaar gezet worden. Tijdens het monteren van de fiets kreeg ik wat hulp van een man die ook een casa aanbood, daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen! Aan de oostkant van de stad met een eigen balkon, een prachtig uitzicht en kreeg ook avondeten. Morgen verder acclimatiseren in de stad.

Santiago de Cuba
Het was de vandaag een hele bijzondere dag. Ik ging ’s ochtends na een speciaal ontbijt de stad in. Ik was nauwelijks aan de wandel tot een vriendelijke jongeman naast me kwam lopen. Alejandro heet hij en sprak ook wat Engels. Samen met Alejandro (uitsprekende als Alegandro) heb ik tot het middaguur samen met hem door de stad gelopen en heeft hij mij de mooiste plekjes van de stad laten zien. Ook heeft hij mij op een lokale fruitmarkt fruit gekocht en heb ik sinds vandaag ook de Cubaanse Peso in handen. Later op de middag ging ik terug naar de casa en had met hem nog ’s avonds verder afgesproken in de stad. In de tussenperiode heb ik even de fiets verder klaargemaakt en geluncht in een van de vele cafetaria’s. Tijdens de lunch kwam een goochelaar tegenover me zitten en liet hij wat trucjes zien, een zeer enerverende lunch mag wel gezegd worden. Ook de cassiéres waren behoorlijk geïnteresseerd in mij, want ze vroegen al of ik langer in de stad bleef en single was…Na het al bijna partnerschap met een toch best wel mooie zwarte Cubaanse ging ik wel direct weg, tjah..verlegenheid blijft altijd wel aanwezig bij mij. ’s Avonds ben ik dus teruggegaan naar Alejandro en hebben wij bij een lokaal restaurant gegeten, 9 CUC was ik omgerekend kwijt voor 4 borden en 3 bier. Ook had hij een vriend gecontact voor de echte Cubaanse sigaren. Een pakje kunnen kopen met het restgeld wat ik nog bij had en pardoes woonde er ook een Surinaams Nederlands sprekende vrouw bij de familie, ook zij was zeer enthousiast over mijn bezoek aan het huis en vertelde me wat over het moeilijke leven van een Cubaan. Uiteindelijk heeft Alejandro mij bij de casa afgezet en heb ik nog wat gegevens van hem genoteerd.

Santiago de Cuba – Chivirico
Ik was redelijk vroeg vertrokken en heb nog meer geld gewisseld voor de komende dagen. Van de vrouw in de casa had ik ook nog wat brood meegekregen met wat beleg. Eenmaal uiten het centrum had ik echt ontbeten en ging mijn weg richting de kust verder. Hoe verder je van de stad gaat, hoe rustiger het verkeer wordt. Af en toe een truck voor de wegenbouw, paard en wagen of een bejaarde op een bijna uit elkaar te vallen fiets. Zoals verwacht was de weg op en af met soms pittige klimmetjes. Ik had besloten om lange stukken achter elkaar te rijden, omdat veel stoppen alleen maar vervelender is. De temperatuur mocht dan wel oplopen, maar er bleef een redelijk verfrissend briesje staan. Zodra je stopt namelijk, dan merk je pas hoe zwaar deze condities zijn voor het lichaam. Je voelt je een levende oven tot het moment dat je weer fietst en de wind weer voelt. Deze temperaturen en het gevoel wat ik eerder deze week had, bleek na 70 km zijn tol te eisen. Ik besloot daarom ook in Chivirico te stoppen. Het bleek een goede keus want de dichtstbijzijnde casa is 30 km verderop. Nu zit ik ook weer in een casa aan de zee. De zee is warm, maar voelt perfect aan. Even later zag ik een kokosnoot op het strand en zo primitief ik ben, heb ik geprobeerd de kokosnoot open te krijgen met stenen die op het strand lagen. Ik ben uiteindelijk een behoorlijk stuk gekomen, maar de kokos heb ik nog niet gevonden. In de casa wordt ook al een casa geregeld voor de dag van morgen, het is echt waar wat ze hierover zeiden op internet.

Chivirico – Marea del Portillo
Ik heb denk ik zo’n 12 uur geslapen vandaag, mede door de harde regen was ik al op tijd naar bed gegaan. Het ontbijt bestond uit fruit, brood en een soort pannenkoekje met stroop en suiker. De buren (oud vrouwtje in een schommelstoel) nog een handje gegeven en vervolgens ben ik mijn route gaan vervolgen. Het voelde beter aan dan gisteren en de eerste 35 km leken op gisteren, tot een brug waarna de weg overgeheveld werd tot een verhard grindpad. Mijn ervaring is dat de linkerkant van de weg het beste is met de minste scherpe stenen en minder stukken willekeurig overgebleven asfalt. Bovendien rijden hier toch geen auto’s dus het mocht. Ik besloot in een dorpje te stoppen om drinken te halen, maar waar ik mee weg ging, was een ‘pan con mochillo’, tot op de dag van vandaag heb ik geen idee wat het was. Het was in ieder geval te eten maar behoorlijk droog en drinken was er niet. De weg tussen het grind-en asfaltweg bleef doorgaan. Ik hield het dit keer wel langer vol dan gisteren. Na 75 km heuvel op ging het licht bij mij letterlijk bijna uit, zelfs de heuvel op lopen met of zonder fiets ging niet meer. Een man op paard kwam voorbij en zorgde in ieder geval ervoor dat ik niet flauwviel. Ordinair uitgeput kon ik amper op mijn benen staan, na een tijdje zitten en liggen heeft hij mijn fiets de heuvel op geduwd en ik slenterde er met moeite achteraan. Eenmaal de top bereikt kon ik verder fietsen, eerst nog wel een tijd langs hem gereden uit voorzorg dat ik niet alsnog van de fiets af zou vallen. Het 20 hele zware kilometers maar de wetenschap dat ik weer water kon halen en de slaapplek deed me goed. Enigszins lichtelijk hersteld kwam ik aan bij de gereserveerde casa aan. Ik hoop nu echt maar het beste voor morgen….

Marea del Portillo – Manzanillo
Ik voelde me niet top vandaag na de bijna knock-out van gisteren, maar ervaring leert dat het gevoel van het begin gedurende de dag kan veranderen. De eerste 20 km gingen erg snel voorbij en in Pilón kon ik ook weer drinken en fruit inslaan. Nog niet rijpe bananen en frisdrank in plaats van water (was per ongeluk), maar dat bleek ook te volstaan. Na Pilón ging de weg de heuvels in, 4 zware kilometers volgde: 30 graden op je kop met een brandende zo en een weg die onregelmatig omhoog liep. Vervolgens was het nog wel heuvelachtig, maar dat ging erg snel voorbij tot kilometerstand 42. Nog 60 km te gaan naar Manzanillo niet wetende of dat ook haalbaar was. Het heuvellandschap was overgegaan in een licht glooiend landschap. Ik kon vandaag mede door een koele tegenwind beter tegen de hitte. In Taiwan ging het ook pas lopen vandaag de 2e week, dus niet alle hoop was vervlogen na gisteren. De hitte trotseren gaat mij straks alleen maar beter af. Ik kon niet anders dan doorrijden naar de grote stad. Ik had zo een casa gevonden en ben vrijwel direct het centrum ingegaan. Behoorlijk wat schooiende mensen ten opzichte van een dorp waar niemand op of omkijkt naar je. Bij het eten in een restaurant kreeg ik een boeiende maar leuke verrassing. Een Engels sprekende man kwam erbij zitten en praatte over hoe het leven van een Cubaan eruit ziet. Het is werkelijk voor ons niet voor te stellen hoe zwaar het is voor hen, laat staan met mensen die kinderen hebben. Daar is geen kinderbijslag of compensatie vanuit de overheid. Het minste wat ik op dat moment voor de beste man kon doen was zijn eten betalen van ongeveer 2 CUC. Het verhaal heeft vandaag behoorlijk zijn impact gehad op me…Ik kan daar geen leven veranderen, maar wel op dat moment een stukje dragelijker maken.

Manzanillo – Las Tunas
na een wederom vol ontbijt was mijn volgende stop Las Tunas. De kleur van de weg op de kaart geeft niet aan wat de staat is van de weg. Zo had ik vandaag een ‘witte’ weg, maar was beter dan de kustweg die in het grotere weg ‘geel’ was aangeduid. Mijn navigatie had mij ook een te vroege afslag laten pakken waardoor ik op een hobbelig zand/modderpad terecht kwam. Alleen paard en wagen en mijn fiets kon dit pad trotseren langs de kleine simpele huisjes aan de kant van de weg. Op de grotere en juiste weg aangekomen was het een lange rechte weg. Geen dorp, enkele tegemoet komend verkeer en alleen maar velden met braakliggend terrein waar niets mee gebeurt. Doordat het zo open was, was er ook nauwelijks schaduw van de bomen. Pas na ruim 40 km kwam ik bij een dorp uit waar ik een korte pauze nam. Ongeveer 20 km verder (het eerst volgende dorp) kon ik ook wat eten. Nog 30 km te gaan en de benen werden zwaarder en zwaarder. Na 80 km had ik het gevoel dat ik ze niet meer rond kreeg, maar je kan niet anders dan doorgaan. In de stad was een casa wederom snel gevonden en een 2e warme douche in de eerste week voelde goed. Direct er na was ik het centrum ingegaan voor water onderweg, geslaagd en wel mijn welverdiende middagdutje gedaan. Ik kon bij de buren ook avondeten, wat bestond uit: ham,kip en ananas. Het leek erop dat het centrum tot leven kwam in het donker, maar dat liet te lang voor mij op zich wachten helaas. Opnieuw dus vroeg mijn bed ingedoken.

Las Tunas – Playa Santa Lucia
Vandaag stond de rit naar de noordkust op het programma van ongeveer 90 km. Eerst de toeristenroute gereden door Las Tunas, omdat de navigatie anders wilde dan dat ik. Eenmaal op de juiste weg merk ik langzaam aan dat het beter gaat. Hoewel ik niet geheel ontspannen op de fiets zit, is het beenritme soms ouderwets goed te noemen. Hier in Cuba zie je onderweg zo veel waarbij je het niet snapt, bizar is of soms zelfs zielig te noemen, maar bij alles moet je gewoon het accepteren zoals het is en doorgaan. Aanspreken of omkijken heeft geen zin, want zo gaat het hier gewoon. Ik had vandaag 1 stop halverwege en de rest van de dag was het de warmte en de eindeloze lange rechte weg trotseren. Mentaal erg zwaar, want een punt om naartoe te rijden of op te focussen is er niet en bovendien is er ook bijna geen verkeer waardoor je even afleiding hebt. De weg had nauwelijks bochten of heuvels, 1 afslag en vervolgens opnieuw 20 kilometer lang niets anders dan bomen langs de kant. De oceaan op het einde van de weg maakte dan weer alles goed. Een azuurblauwe kalme oceaan met een pier die is afgebroken en verrot. De casa opnieuw snel gevonden, want die zijn er genoeg in het dorp. Daarna maar direct de duikbril gepakt en gezocht naar vissen in de zee. Wel geteld 1 vis heb ik voorlopig gezien. Gelukkig wel een prachtige plek gevonden voor de rustdag, lekker ontspannen morgen aan en in de zee en hopen op betere tijden met het fietsen.

Playa Santa Lucia
De perfecte plek voor een ontspannen dag is Santa Lucia. Het eerste wat ik deed na het uitslapen was opzoek gaan naar een ontbijt in het dorp. Het bleek ijdele hoop want buiten 2 cafetaria’s waar ze enkel fruitsap verkochten was er nagenoeg niets in het dorp. Bij een fruitkraampje heb ik wel mijn halve kilo bananen ingeruild voor ander fruit. Ook heb ik een fles siroop gescoord wat belangrijk is voor de snelle suikers. Bij de casa aangekomen stond alsnog het gezochte ontbijt op me te wachten, veel te veel zoals gewoonlijk. Ook is de fiets deels gepoetst, er zit zoveel zand en stof op dat dit met de hand niet schoon te krijgen is. O de dag door te komen heb ik een strandwandeling gemaakt langs de all-inclusive hotels en toeristenoorden. Opvallend ding? Nieuw zal alles best mooi hebben uitgezien, maar geld voor onderhoud of water in een aangelegd zwembad is er niet. Alles ziet er vervallen uit, vermoedelijk blijven de toeristen te lang weg, waardoor er niet gerenoveerd kan worden. Na de ruime wandeling zelf ook nog de zee ingegaan en opnieuw bijgeslapen. Morgen zal er een waarschijnlijke tocht gepland staan boven de 100 km naar Camagüey.

Playa Santa Lucia – Camagüey
De rustdag en de eerste week fietsen heeft mij zoals vaker een goed gevoel gegeven voor de komende 2 weken. Ik had snel door dat de wind vandaag een positieve rol ging spelen. De eerste 25 km gingen daarom ook soepeltjes. De doorgaande weg naar Minas was heel vlak met een zijwind. Ik voelde me zoals je zou verwachten eigenlijk erg goed. Ik dacht in Minas te kunnen lunchen, maar het bleek wat van de doorgaande weg te liggen. Hierdoor heb ik opnieuw lange afstanden achter elkaar gereden. Weliswaar een stop gehad halverwege, maar zonder die kleine tussenstops. Het 2e deel was meer glooiend in de zin van vals platte stukken. In plaats van terug moeten schakelen zoals in de eerste week, kon ik juist een tandje zwaarder schakelen en dansen op de pedalen. Zonder moeheid kwam ik dus ook na ruim 100 km aan in Camagüey. De casa was opnieuw snel gevonden en direct ben ik weer de stad in gegaan. Mijn drank voorraad weer bijgewerkt om later nog eens de stad in te gaan. Ik kwam een meisje genaamd Virgena tegen die mij naar een restaurantje bracht voor pasta! Genoeg kip met rijst gehad en afgelopen tijd. Later kwam ik haar opnieuw tegen en heb ik opnieuw wat gegevens met haar uitgewisseld voor een kaart uit Nederland. Het zijn hele boeiende en mooie gesprekken die je hebt met ze. Opnieuw heeft zij mijn hart geraakt met haar droom.

Camagüey – Siego de Avila
Het was vandaag een echte overgangsdag. Het goede gevoel was gisteren achter gebleven, maar het was goed genoeg om de snelheid er in te houden. Een lange rechte weg met een zijwind. Vanaf het moment dat ik wakker werd, was het al bekend dat het ging regenen. Wolken werden aangevoerd vanuit de zee, maar leidde nog niet tot regen. Het eerste deel was dan ook nog met de zon, weliswaar een hele hoge luchtvochtigheid daarbij waardoor het best wel lastig was. Na 45 km kwamen de eerste spatjes regen, maar het zette niet door. Pas na 65 km kwam de enige bui over en heel heftig was het nou ook weer niet, eindelijk die verkoeling gehad! Mijn doel was Ciego de Avila en de casa was ook al voor mij opnieuw gereserveerd door de gasten in Camagüey. De geboekte casa stond niet in mijn navigatie en ik kon ook niet goed uit de adresgegevens halen waar het wel was. Achter een bicitaxi (fietstaxi) aan en de halve stad gezien te hebben, kwamen we bij de casa aan. Na de douche ben ik prompt in slaap gevallen om daarna op zoek te gaan naar avondeten. Het assortiment uit restaurantjes, laat staan de variatie in eten is er niet. Opnieuw dus een traditionele Cubaanse maaltijd gehad: Kip met rijst en zwarte bonen.

Ciego de Avila – Sancti Spiritus
Na een heerlijke lange nacht en wederom een te groot ontbijt stond mijn volgende stop op het programma: Sancti Spiritus. De glooiende weg zette zich moeiteloos voort buiten de stad. Het voelt wel beter dan de eerste week, maar het super gevoel was er alleen eergisteren. Het is ook de eerste dag dat vertragen noodzakelijk is, ook daarom voldeed een 77 km vandaag. Morgen naar Trinidad wordt zelfs een van de kortste ritten. De tactiek om lange afstanden achter elkaar te rijden is zwaar, maar noodzakelijk. Een tussenstop moet zinvol zijn en als er geen eten of drinken is (buiten de bidons), dan heeft een stop geen toegevoegde waarde. Het eerste echte plaatsje waar ik eten kon halen was in Jatibonico na 45 km. Ik had geen haast of hoog doel en daarom voelde ik me zeer ontspannen. De zon was teruggekeerd vandaag en de wind was wat afgenomen. Echter zette het darmprobleem sinds Camagüey op, waardoor een stop noodzakelijk was. De bosjes was echt de enige optie…De laatste 8 km ging daarna wel, maar de darmen hebben het wel zwaar gehad. In de stad een casa gevonden vlakbij het centrum. Over het algemeen in het centrum van een stad een groot plein met een winkelstraat en de halve stad is dan graag ook op het plein gevestigd. Ik besloot in de casa te blijven vandaag want op mijn dak was er ook genoeg te zien, daarvoor hoefde ik niet naar het centrum toe.

Sancti Spiritus – Trinidad
Vandaag was dus de kortste rit van de gehele reis op het programma naar het zeer toeristische Trinidad. Het voordeel van de Cubaanse steden is dat ze best overzichtelijk zijn, hierdoor kom je gemakkelijk uit het centrum van de stad. Wel moest eerst nog extra lucht in de banden en drinken in de bidons. Was het gisteren een glooiend landschap, werd het vandaag serieus heuvelachtig. In het begin eek het erop dat er weinig wind stond, echter waaide het stevig uit het oosten. Ook het goede gevoel was er weer vandaag. Zowel het heuvellandschap waar ik me thuis in voel, als de wind, als het goede gevoel bracht mij op een gemiddelde van ruim 23 kmp/u. Na 3 uur was ik dan ook in het bekende en toeristische Trinidad. Omdat het zo’n toeristische trekpleister is, was een casa ook moeilijker te vinden. Ik ben zeker 3 deuren langs moeten gaan om een slaapplek te hebben. Direct ben ik de stad in gegaan en heb mijn drankvoorraad maar weer eens aangevuld. ’s Avonds ben ik opnieuw de stad in gegaan voor avondeten en dat is wel gelukt, maar ik vind de stad niets. Het is wel origineel met zijn kasseienstraatjes, maar je kan niet lopen zonder dat ik een toerist op de hakken trap. Ook de prijzen zijn niet des Cubaans net als de rest van de stad. Waar ik in Sancti Spiritus hetzelfde zou hebben, ben ik hier ongeveer 4 keer zoveel kwijt. Originele stad is het wel, maar om hier het echte Cuba te zoeken, dan is dit niet de juiste plek.

Trinidad – Cienfuegos
Ik had vandaag een heuvelachtige rit verwacht, dat kwam pas na ruim 35 km fietsen. Tot die tijd was de weg erg vlak en met opnieuw de wind in de rug, ging het eerste uur met 24 kmp/u gemiddeld. Pas toen de weg wat van de zee afging werd het heuvelachtig. Van wat mij verteld was dat dit één van de mooiste routes was in Cuba, is deels waar. Het eerste deel waren enkel de plekken mooi wanneer de rivier in de zee uitmondde. Ook omdat je dan de achterliggende bergen kon zien. Pas na 35 km dus werd het een leuke weg vol kleine heuveltjes. De zon wist helaas net als gisteren zich geen weg te banen tussen de vele bewolking, opnieuw dus een hoge luchtvochtigheid. In Cienfuegos aangekomen had ik opnieuw niet direct een casa kunnen vinden, maar de eerste eigenaar ging mee opzoek en bracht mij naar een casa waar zelfs een zwembad is in de tuin. Behoorlijke luxe dus! Dat merk ik wel heel erg sinds Sancti Spiritus: hoe dichter je bij Havana komt, hoe toeristischer, duurder en tikje ongemeend (geld gericht) het wordt. Eten en drinken is veel duurder en ook op straat lopen er meer Engelsen, Duitsers en Franse toeriste rond met wat ik gewend was natuurlijk, want nu zijn er niet eens veel toeristen had ik begrepen. Ook het rekenen naar Havana met nog te fietsen route is begonnen. Het is een puzzel die nog moeilijk te leggen is…

Cienfuegos – Playa Larga
Het eerste deel van de puzzel was de langste rit naar Playa Larga. De puzzel is hoe niet te snel maar met toch acceptabele kilometers in Havana op tijd aan te komen. Dag 6 op de fiets vandaag en ik voelde me weer behoorlijk relaxed en kon ik direct na het ontbijt op pad. De regen van vanochtend was gestopt, echter kwam dat later vandaag later terug. Geen harde regen, maar gewoon veel en lang. Verder was het voor het eerst in 3 dagen dat ik weer de Cubaanse prijzen had met het eten en drinken, weg van de toeristen! Ook de weg was weer bijna alleen voor mij, af en toe passeerde een bus toeristen of taxi, maar dat was het dan ook. In Playa Girón geluncht met een vol bord spaghetti om vervolgens de route te vervolgens langs een werkelijk fenomenale kustlijn. Deze kust is toch wel een van de hoogtepunten van deze reis. De casa ook in het dorp Playa Larga was snel gevonden, want het dorp was bijna uitgestorven op de lokale bevolking na. Ook merk ik dat mijn Spaans steeds beter wordt, want ik kon zelfs kleine gesprekjes voeren met de eigenaar, over hoe de reis is en zijn werk bijvoorbeeld. Er is van alles te doen in de buurt voor de komende 2 rustdagen. Verder heb ik even wat door het dorp gelopen en gegeten in de casa. Een soort groentesoep met van alles er doorheen, wat de smaak echt niet ten goede kwam met vis en rijst erbij. 2 Welverdiende rustdagen voor de boeg, tijd om te genieten aan een van de mooiste plekken om te zwemmen, de biggenbaai (Bahia de cochinero). P.s. eigenlijk heet het de varkensbaai, alleen vind ik de biggenbaai leuker klinken.

Playa Larga 1
Voor het eerst in 3 dagen scheen de zon weer eens. Ook de eigenaren van de casa waren blij voor me na de vele regen van gisteren. Na het gewoonlijk ruime ontbijt ben ik naar het strand gegaan. Niet de zee in, maar langs de rotsachtige kust gelopen en zo de mooie plekjes van de kraakheldere zee gezien. Het kon verder, maar ik besloot terug te gaan naar het dorp om op een bankje in de schaduw te gaan zitten. Om tot rust te komen na de inspanning eerder vandaag terug naar de casa en iets geprobeerd om het stuur kleiner te maken voor de vliegreis. Het is gelukt, maar weet niet of dat volgende week ook weer werkt. Omdat ik toch al bezig was met de fiets heb ik de belangrijke onderdelen zo goed als mogelijk zand/modder vrij gemaakt. De rest van de dag heb ik weer in de zee gedobberd , maar het duurde korter dan gehoopt, er was namelijk onweer op komst met veel en hele harde regen. Eigenlijk is dat ook heel logisch na zo’n warme dag als vandaag. ’s Avonds ben ik in een restaurantje gaan eten in het dorp. Ik bestelde vis en in plaats van een filet, kreeg ik een hele vis met kieuwen, staart en ogen (die er half uitgehaald waren) er nog aan. Goed, je mag een gegeven vis niet in de bek kijken (daar zaten de tanden nog in) en buiten de extra’s smaakte de vis nog best aardig. Daarna nog mijn favoriete cocktail gedronken bij een barretje, de Piña Colada. Deze zijn zo erg lekker!! Thuis gekomen bij de casa bleek de stroom uitgevallen te zijn door een schakelaar die kapot was gegaan.

Playa Larga 2
Dag 2 van de rustdag was een dag voor een activiteit. Ongeveer 10 km hier vandaag ligt een meer waar de Cubaanse krokodil leeft. Ik had het wel toeristisch verwacht en dus ook best prijzig. Tocht met de boot kostte mij 12 CUC, behoorlijk duur voor wat je er voor terug kreeg. De boottocht leidde naar een eiland in het meer waar ze een bar hadden neergezet en beelden hoe men vroeger leefden. Geen beest gezien of iets anders wat de moeite waard was. Terug op het vaste land kon je ook even door het park lopen waar wel de gevaarlijke beesten waren. Eigenlijk dus te veel betaald met wat je te zien kreeg, teleurstellend was het uitstapje wel te noemen. Terug in het dorp ben ik gelijk naar de zee gegaan, kraakhelder en lekker warm. De zon heeft fel geschenen dus hopelijk heb ik nog een extra kleurtje gekregen ook. Omdat het opnieuw zo warm was, was het onvermijdelijk dat opnieuw onweer kwam opzetten. Al met al zijn het goede en effectieve rustdagen geweest, maar wordt het morgen weer tijd om de benen te laten werken voor de komende 3 dagen.

Playa Larga – Cárdenas
De laatste paar etappes zijn aangebroken om niet te vroeg en niet te laat in Havana te zijn. Daarvoor waren de 2 rustdagen ook voor nodig, buiten het feit dat ik 6 dagen op de fiets heb gezeten. Het was vandaag een van de saaiste etappes, een licht tegenwindje en een zon die niet tot zijn volle recht kwam. Lange eindeloze rechte wegen met 3 verschillende omgevingen: Moeras, plantages en braakliggend terrein. Het eerste gedeelte was moeras in de omgeving van de krokodillenvijver. Daarna ging de omgeving over in sinaasappel, bananen en ananasplantages. Het laatste gedeelte was braakliggend terrein waar enkele koeien stonden te grazen en altijd vandaag maar die eindeloze rechte weg.  Nauwelijks bochten of hobbeltjes aanwezig. In Cárdenas werd het er ook niet echt beter op, het zoeken naar een casa was een uitdaging want die zijn er nauwelijks. Uiteindelijk een plek gevonden en na het uitrusten ben ik rond gaan lopen. Het begin van de stad was al treurloos en matig, bij het rondlopen buiten de doorgaande weg werd het van kwaad tot erger. Geen enkel onderhoud voor de woningen, gebouwen of wegen. Zelfs asfalt was er niet en kinderen waren aan het voetballen met een slappe bal zonder schoenen of slippers. Alles was oud en vervallen en stond werkelijk op instorten en je op geen enkel moment hebt, ook helaas niet voor de kinderen dat hier verandering in gaat komen. Geen toerist die hier komt en dat is zonde aangezien ze wel heel erg lekkere toetjes hebben. Nu ben ik maar 40 km verwijderd van mijn volgende stop namelijk Matanzas.

Cárdenas – Matanzas
Een van de laatste dagen was de toeristenroute. De weg zou mij leiden door Varadero, een erkende toeristenoord. Ik voelde me stuk beter dan gisteren, dat is ook gebruikelijk dat gaande de week de benen weer beter voelen. De eerste 15 km was de grote weg naar Varadero, om een hele dag te vermaken besloot ik om over een soort dijk te rijden die speciaal aangelegd was voor de resorts. Het was 18 km lang stoempen tegen de harde noord-oostenwind om te merken dat de gehele weg alleen bestond uit de all-inclusive resorts. Geen mooie strandjes of mooie plekken te zien op deze weg. Dezelfde weg was met de harde wind dus zo gepiept met de wind in de rug. Op naar de eindplaats van vandaag: Matanzas. 40 Km met wind in de rug langs de noordkust. Hier waren wel de mooie plekken en verlaten stranden en de hoge golven die we kennen van de Atlantische oceaan. Ook een deel over de snelweg vandaag gereden waar je als automobilist voor moet betalen, ik niet en of er ook iets was veranderd met de te betalen tol? Nauwelijks, er waren nog steeds busstops bij de naast gelegen dorpen en men liep nog steeds over de weg heen met paard en wagen. In Matanzas een casa gevonden en nog wat verder gegeten. ’s Avonds heb ik de echte authentieke mojito gedronken voor 6,60 CUC. Opnieuw weinig toeristen in de stad, sterker nog: Ik was de enige gast in het hele restaurant gedurende de avond. Als morgen ongeveer het zelfde is als vandaag, dan wordt het een mooie uitrij etappe naar Havana.

Matanzas – Havana
De condities van gisteren waren totaal anders dan vandaag. Het enige wat wel overeenkwam was de oostenwind. Gisteren was het een knijter vlakke etappe met een lekker zonnetje. Vandaag ging de weg uit de stad direct omhoog de heuvel op. Met wind tegen/van de zijkant was dat wel even serieus pittig te noemen. Het was het begin van een schitterende rit. Ik reed op de heuvelrug met naast mij een vallei, de kust nog niet zichtbaar maar dat gaf helemaal niets. Daarna was het afdalen naar de kust. Een vlakke kustweg met een ruige oceaan. Grote golven die tegen de rotsen aansloegen, werkelijk een prachtig gezicht. De weg liep af en toe bij de dorpen even van de kust af en dan werd het ook wel direct wat heuvelachtiger. De benen op spaarstand en ingehouden maar ontspannen gereden op de wind. Erg riskant is het wel om zo te rijden, want de natuurlijke inspanning is er nauwelijks. Hierdoor gingen dan ook de heuvels minder soepel. Vlakbij Havana mocht ik de tunnel die mij recht naar de stad zou leiden niet in, waardoor ik gigantisch heb moeten omrijden. Ook de casa was niet direct gevonden, een klein kamertje met een douche in het centrum is het geworden. ’s Avonds ben ik de stad ingelopen en het is heel frustrerend dat je veel wordt aangesproken voor eten en drinken. Ook is mij ook 2 keer seks aangeboden of seksuele activiteiten met meiden die daar rondliepen met daarbij de zin ‘my friend is really foggy’. Dat is het dus….Havana.

Havana
Vandaag de laatste volledige dag in Cuba betekende eindeloos ronddwalen in de stad. Ik had 2 dingen nodig die vervangen moesten worden: een tussen schakelaar of adapter voor de stroomaansluiting, deze was ik namelijk vergeten in Cárdenas. Ook had ik nieuwe oordopjes nodig, deze had ik kapot getrapt in Playa Larga. Het heeft me 2 uur in het centrum en buiten het centrum gekost om beide te bemachtigen, maar het is gelukt! Daarna ben ik in het centrum verder rond gaan dwalen met als richtpunt de zee. Opnieuw ben ik overal aangesproken door mensen die graag je geld willen, sigaren willen aansmeren of rum willen laten kopen. Ook het telefoonvirus heeft Havana al bereikt, want men stond al bijna met hun telefoon in de hand om een meisje te bellen en te laten komen voor ‘een kennismaking’. Ook opnieuw was er geen ontkomen aan om de toeristen te ontwijken. Wel heb ik alvast een leuk barretje gezien om de vakantie af te sluiten. Na bijna 6 uur in de stad te zijn geweest, vond ik het wel even genoeg. Uitrusten voor vanavond, de laatste avond van een hele bijzondere reis. De avond bestond uit een bar met zeezicht en werd aangenaam doordat andere toeristen, eerst 2 Zwitserse meiden en daarna 3 jongens uit Duitsland en Canada aan tafel kwamen zitten. Hier in Havana zijn de mannen ook behoorlijk vrouwengek, want al snel kwamen er 2 mannen zingen voor de Zwitserse meiden waar ik ook aan tafel zat. Omdat zij net aankwamen en nog geen echt geld hadden, gaf ik de muzikanten geld. Tot aan brutaal aan toe waren ze, want ze waren het niet eens met het geld wat ik ze had gegeven. Ik hou niet van het opdringerige hier, geef mij maar dan het rustige Santiago.

Havana  2
De allerlaatste dag vandaag in het bijzondere Cuba begon met regen tijdens het ontbijt. De enige dag in 3 weken dat het juist vandaag niet mocht regenen. Ik moest mezelf voor 6 a 7 uur zien te vermaken voordat ik naar het vliegveld zou gaan. Gelukkig werd het droog toen ik de deur uitstapte en zelfs brak later de zon door. De dag begon op de fiets opzoek naar batterijen, die waren redelijk snel gevonden na het vragen bij de winkeltjes. Daarna naar het grootste en belangrijkste plein gereden Plaza de la Revolución. Verder heb ik de rest van de dag zo’n beetje aan het water gezeten. Ondertussen aan de praat geraakt met een Nederlandse vrouw de laatste 3 uur en zijn nog samen in het centrum koffie gaan drinken. Ook zij vloog vanavond terug maar op een andere tijd. Op het vliegveld was er eens geen stress met de fiets, zo goed als helemaal kreeg ik hem in de tas. Na het inchecken nog even gegeten voor de ruim 9 uur durende vlucht naar Madrid. Hopelijk dit keer zonder vertragingen….Het is nu echt tijd om naar huis te gaan van dit bijzondere en afwisselende land.