Italië

Manzano – Nove

Ik hoopte dat de dag van gisteren niet er in had gehakt en de slaapplek was ook niet ideaal te noemen. De ondergrond bestond uit grind met nog geen 100 meter verderop een drukke treinverbinding. Toch voelde ik me wel weer goed vandaag. De gemiddeldes waren oplopend en geen centje pijn gehad. Net als gisteren was het weer prachtig te noemen, een zacht oosten wind met volop zon en temperaturen van ongeveer 23 graden. Gisteren waren de bergen al indrukwekkend maar hoe verder ik westwaarts ga, hoe dichter ik bij mijn bestemming kom en de bergen imposanter worden. Daarvoor moest ik door de stad Udine. Ik hoop eigenlijk niet dat alle steden zo zijn want de navigatie was hard nodig. Zoals gezegd ging het erg vlot in de categorie fietsen en de pijn/verzuring was niet meer voelbaar van gisteren. In principe was mijn eindbestemming vandaag Vitorio Veneto om te voorkomen dat ik de bergen in ga. Het lukte niet om een normale plek te vinden en de weg begon ook al omhoog te lopen tussen de bergen door. Ik had mijn zinnen gezet op een camping langs een meer tot ik ineens bij een verlaten gebouw kwam. De ideale plek dus voor mij voor mijn overnachting!

Nove – Fiera di Primiero

Het verlaten pand waar ik in sliep, was zo donker dat ik geen idee had van tijd. Bijna had ik een zaklamp nodig om in te pakken. De klim waar ik gisteren aan begonnen was moest ik vandaag nog afmaken en koud een klim oprijden met 7 graden was niet heel tof te noemen. Eer dat ik een ritme had gevonden, was de klim al voorbij. Ook moest ik nog ontbijten en pas na 17 km had ik iets gevonden voor ontbijt. Het voordeel van vandaag was dat ik voelbaar de temperatuurstijging meemaakte. Opnieuw een strak blauwe lucht, prachtige punten van de Dolomieten, azuurblauwe meren en een weg dat mij vanaf Belluno tot voorbij Feltre omlaag liep. Wel waren er lichte zorgen die heel de dag speelden. Ik wilde een berg over en ik kwam er pas vandaag achter hoe die col heet. Dat betekent dus ook geen voorbereiding op de aankomende col, ik wist niet hoe lang de col was, stijgingspercentages en het verloop. Na zo’n 65 km was de afslag naar Passo Rolle. Ik ben op 200 meter hoogte en de borden gaven nog 49 km aan. Een slingerend smal bergweggetje door veel tunnels leidde mij naar het plaatsje Fiero di Primiero op 750 meter hoogte. Wel was het niet echt steil te noemen, waardoor ik voortdurend de machtige bergen heb bekeken!

Fiera di Primiero – Laives

Het was vandaag dan echt de dag van de Passo Rolle. Officieel ruim 18 km beginnend vanaf 1016 meter hoogte. In de praktijk begon de klim direct na het dorpje Siror. Ik had welgeteld 1,5 km de tijd om op te warmen. Het duurde dan ook eventjes voordat ik mijn ademhaling onder controle had. Het beenritme kon ik vanaf het begin goed vinden, 8% betekent voor mij op binnenblad in versnelling 5 en die versnelling heb ik heel de col relatief makkelijk volgehouden. Zelfs op de steile stukken met veel haarspeldbochten en eerlijk gezegd ging dat makkelijker dan een lang recht stuk. Na 24 km en 2,15 uur klimmen was ik op de top, geen pijn en geen enkele verzuring. De afdaling was bovenin technisch maar ook dalen ging mij makkelijk af. Ik had besloten om zo ver mogelijk door te rijden zodat ik morgen de Stelvio kon doen en een man op een missie is onhoudbaar! Onderweg zat nog een onverwachte klim in ‘Passo Lugano’ maar die afdaling…Ook in deze afdaling zaten vele bochten en verder naar beneden namen de haarspeldbochten toe. Al met al was het wel een snelle afdaling naar Ora. Het grootste nadeel was dat ik achter een vrachtwagen zat en er niet voorbij kon. In Laives aangekomen vroeg ik hoe ver het was naar de Stelvio en dat heeft mij doen besluiten om morgen rustig aan te doen en pas overmorgen te klimmen.

Laives – Silandro

Vandaag was ik ingesteld op een rustige dag richting de col der cols in Italië. Ik was gisteravond ook niet ingesteld op regen die vandaag er wel kwam. In alle haast nog iets van regenklaar gemaakt, maar veel hielp het al niet meer. Doordat de regen aan bleef houden besloot ik om in de tent te blijven in plaats van te douchen. Dat douchen deed ik ’s ochtends en was daardoor ook pas na 10.00 uur pas weg. Rustig maar relaxed reed ik weg, dat veranderde direct want Italiaanse steden inkomen met de fiets is al bijna onmogelijk, laat staan het uitrijden van de stad. Zelfs met navigatie bleek het zeer moeilijk te zijn. Toch heb ik de juiste weg gevonden naar Merano en in de verte zag ik ze al liggen: de besneeuwde toppen van de Alpen. Indrukwekkend en licht angstaanjagend zagen ze eruit. Ook in Merano was het weer raak en de navigatie werkte niet meer. Ik was aangewezen op de borgen en de lokale bevolking. De borden hielpen ook niet mee want de Stelvio stond er niet op vermeld tot af en toe. Tot mijn grote opluchting had ik de weg gevonden alleen mag je officieel niet door de tunnels fietsen ( en dat zijn er veel in Italië). Maar regels zijn er om gebroken te worden toch? Ik wilde zo’n 10 km voor Prato eindigen en dat is nog wel eens rekenen want de afstanden op de borden is naar de top! Uiteindelijk ben ik 12 km voor Prato, de startplaats gestopt voor de grote dag!

Silandro – Stelvio – Sondalo

Vandaag was de dag!! Ik voelde aan mijn benen dat ze er zin in hadden. De spieren waren al gespannen en het hoofd zat volledig het profiel door te nemen. Eerst was het nog 18 km warm rijden en wat hoogtemeters nog maken naar Prato. Een lijn op de weg duidde de start aan van de klim en zoals beschreven viel het begin mee. Na 5 km begonnen de stijgingspercentages voelbaar te stijgen en na het dorpje Trafoi dook ik dan ook het bos in waar de eerste van de 48 haarspeldbochten begon. Het bos was nog goed te doen en de hoogte ging behoorlijk hard omhoog. Het was zachtjes gaan regenen en de wolken hingen voor de bergtoppen. Helaas dus niet veel gezien van de machtige Alpen, alleen maar een weg die van bocht naar bocht liep. Het ritme ging langzaam omlaag en de pedaalslagen werden steeds moeilijker en zwaarder.  Nog 7 km te gaan en dan komt het verwachte beeld van de bochten die omhoog slingeren tegen de berg aan tot de top. Ik kon de top niet zien vanwege de vele bewolking. In deze laatste 7 km heb ik zo zwaar afgezien dat ik met 6 a 7 km p/u omhoog kroop. Zelfs stopte er een auto met de vraag of ze niet iets van mij mee moesten nemen naar boven, mijn trots en wilskracht liet dit niet toe. Daarna kreeg ik wel een variërend stuk tussen haarspeldbochten en lange rechte stukken. Op de verlaten top kwam ik als een ware held boven en heb bij kunnen tanken bij een restaurantje. Vervolgens heb ik een maximum snelheid gehaald in de regen van 67 kmp/u . In Bormio heb ik een grote fout gemaakt door daar niet te gaan eten, waardoor ik heb doorgeworsteld tot aan Sondalo.

Sondalo – Colico

Soms kan fietsen, zeker na de dag van gisteren ontspannend zijn. Vandaag was een heerlijke dag om bij te komen van de Stelvio. Ik had ook geen haast vanochtend en om 10.00 uur was ik dan ook klaar voor ontbijt. Het zou een dag worden met veel afdalen zoals verwacht. Alleen hoopte ik op beter weer. De dag bestond uit af en toe een bui met een westenwind. Al met al geen goede dag om de natte kleren te drogen. Ook in het landschap zaten er soms even wat klimmetjes in, niet bijzonder zwaar maar de inspanning van gisteren voelde ik ook direct in de benen. Verder was het dus heel relax en fijn fietsen, een lekker tempo en goed beenritme zonder moe te worden. Dit is alweer rit 7 sinds het vertrek uit Rijeka. De afstand vandaag was vooral rekenend, ik wil morgen in Milaan aankomen zonder dat ik boven de 100km wil fietsen. Het plan om naar Lago di Como te rijden is dus gelukt!

Colico – Milano

Ik was vannacht zo blij dat ik op de camping onder een afdak ben gaan staan van een stacaravan! De rest van de camping was leeg en verlaten dus dit was ook toegestaan (denk ik). Om ca. 21.30 uur begon het te regenen en hield niet op tot ik wakker werd. Ook onderweg heb ik nog regelmatig regen gehad. Ondanks de regen en dag 8 voelde ik me erg goed. Ondanks de ‘lage’ gemiddelde snelheid zat het tempo en beenritme er goed in. Het was afgelopen 2 dagen mijn eigen ronde van Lombardije, de ronde van de vallende bladeren ook wel genaamd. Wind, regen en kou zijn bekend voor deze koers, de wind en regen was er wel maar de kou viel mee. Met een graad of 17 was het goed te doen. Bij het dorpje Brivio was ik op de juiste plek, op het juiste tijdstip en datum want de echte ronde van Lombardije kwam langs! Na de lunch ging ik vervolgens als een speer naar Milaan. Een groter verzet en hetzelfde beenritme als voorheen als voor de pauze zorgde dat ik heel makkelijk en goed het centrum van Milaan binnen reed. Dat Italianen bekend staan als temperamentvol was te beamen want als je aan hun spullen komt (ook als het per ongeluk is)….Ik viel bijna om met de fiets en om me op te vangen zette ik mijn hand op een motorkap van een auto, nou dat heb ik geweten. De vrouw kwam schreeuwend en vloekend en tierend de auto uitgesprint en gaf mij een uitbrander tot aan Turijn. Ik vervolgde mijn weg op zoek naar een slaapplek maar vanwege een expo + voetbalwedstrijd rezen de prijzen de pan uit, uiteindelijk heb ik relatief goedkoop een camping gevonden.

Milaan 1

Ik had in deze 2 rustdagen 3 hoofdpunten op de agenda staan: De was, Milaan bezoeken en fiets poetsen.

Dat laatste doe ik altijd op de 2e dag dus vandaag was de was en het stadsbezoek aan Milaan. Het eerste had wat vertraging omdat de wasmachine al in gebruik was, dus ben naar het centrum gegaan. Ik ben tot nu toe nog niet in zo’n grote stad geweest wat geen hoofdstad was. De expo zorgde voor een extra leuk tintje met vlaggen van alle landen in de wereld hangend door het centrum. Alle wegen leiden naar het centrum en dan kom je uit bij Piazza Duomo. Er zijn kerken en er zijn kerken, maar deze valt toch wel in de buitencategorie. ’s Middags ben ik buiten de toeristenroute gegaan en dat levert soms ook bijzondere plaatjes op. Al met al een hele middag zoet geweest en dan heb ik niet eens alles gezien. De was doen stond alleen nog op het programma vandaag en dat ging gelukkig ook zonder problemen.

Milaan 2

Soms bedenk je een geniale oplossing voor een probleem. Dit probleem was vannacht ook weer aan de orde: de regen. Helaas bedacht ik de oplossing pas midden in de nacht in plaats van te slapen. Ook is de oorzaak nu duidelijk: de tentstokken drukken tegen de buitentent aan, waardoor dit gaat lekken en dan loopt het via de naden naar beneden. De oplossing? Een extra hoes van plastic over de binnentent gooien. Dus vanochtend was het direct opzoek naar een bouwmarkt voor een plasticzeil. Met tekeningetjes en foto’s laten zien wat het probleem was en wat ik nodig had. En ja, Ik heb me plasticzeil binnen! Omdat het ook bewolkt was vandaag nam ik geen enkel risico en gooide gelijk het zeil er overheen. Verder is er geen regen geweest dus of de theorie ook in praktijk werkt is nog even afwachten. Dus ben ik maar meteen de fiets gaan schoonmaken en hij rijdt weer als nieuw! Ook heb ik een internetplek gevonden waar ik informatie over de Colle del Agnello en Col D’Izoard heb opgezocht. Ik hoef dus nu ook geen extra rustdag in te plannen en dan ga ik over 4 dagen de Colle del Agnello proberen te bedwingen!

Milaan – Casale Monferrato

Blijkbaar mag ik niet op een of andere manier verder door slapen dan 09.00 uur. Als het geen luidruchtige campinggasten zijn, dan is het wel het personeel dat ’s ochtends vroeg voor de tent herrie aan het maken is. Toch ben ik zo lang mogelijk blijven liggen en ik ging om 10.00 uur de camping af, perfect op schema dus. Het hoefde ook niet snel te zijn want met een totale afstand van 145 km naar Turijn is het ook een rustig-aan-doendag. De eerste dag na 2 dagen rust is altijd de minste van de reeks, zo ook was dat vandaag het geval want het kostte me 25 tot 30km om een ontspannen en lekker ritme te vinden. Ook het weer hielp niet mee want het was grijs en grauw met een zacht westenwindje. Eigenlijk was het tot 60km een hele saaie dag. Niets gezien, vlak landschap, drukke weg en overal graanvelden. Pas na het middaguur probeerde de zon zich een weg te banen door de bewolking en opeens….blauwe lucht, een lekkere temperatuur en heuvels op de achtergrond. Ik had eigenlijk een hele mooie slaapplek gevonden, echter bleek deze plek al vergeven te zijn door een camper met hetzelfde idee. Terug aangekomen op de grote weg viel mijn oog op een verlaten huis. Ideaal dus en ik kon ook nog mijn spullen drogen ook! Nog 3 dagen en dan zijn daar de Alpen!

Casale Monferrato – Torino

Vandaag was het in tegenstelling tot gisteren een heerlijke dag. Blauwe lucht, lekker temperatuur van 23 graden en weinig wind. Ik had vanaf de start ook direct de tred te pakken, ondanks een redelijk gemiddelde snelheid was het geen topdag. Het ging niet slecht en de hobbels die er waren gingen ook soepel, maar het speciale gevoel was er nog niet. De weg liep door het dal van de Po en af en toe zag ik een glimp van de bekendste rivier in Italië. Al snel was ik in Turijn want veel stoppen om te drinken en eten kon niet: A. de winkels zijn gesloten om half 1, dus als ik vergeet lunch te halen dan moet ik wel doorgaan tot half 3 en B. Niet ieder dorp heeft een supermarkt. Het is dus noodzaak om slim in te kopen. Kortom ik was al vroeg in Turijn en de weg naar de camping liep echt steil omhoog. Toen ik aankwam was de camping permanent gesloten. Zo nieuwsgierig als ik ben, heb ik rondgekeken en geconcludeerd dat er een bed stond in de receptie. Gratis slaapplek dus! ’s Avonds ben ik nog door Turijn gelopen en ik vind het een heerlijke stad. Morgen ga ik op weg naar de Coll dell Agnello met hopelijk een tussenstop bij de Olympische ijshal.

Torino – Frassino

In het bed heb ik zo lekker geslagen, niemand die weet dat ik daar heb geslapen. Toen ik wilde aanrijden vanochtend vroeg kwam de regen als bakstenen uit de lucht. Eenmaal uit Turijn stopte het met regenen en af en toe probeerde zelfs de zon door te komen, helaas zonder succes. Fietsen is toch altijd prettiger als het droog is met liefst een zonnetje erbij. Tot aan Saluzzo was de weg redelijk vlak en toch had ik 200 hoogtemeters gemaakt en dat is alleen maar positief. Ook het tempo en de beleving was (zoals bijna vanzelfsprekend) verwacht. Alleen het eerste uur ging langzaam doordat ik Turijn uit moest komen, daarna ging het tempo omhoog tot aan Saluzzo. Want in de verte zag ik voorzichtig de Alpen tussen de bewolking in. Wat ik zag waren alleen nog maar de lagere bergen wetende dat ik morgen een reus ga beklimmen: Colle dell Agnello / Col d’Angel. De weg tussen de bergen door naar de voet is goed te doen. Soms even een stukje serieuze klimmen maar een licht verzet was nog niet nodig. Dit zal vanaf het plaatsje Sampeyre wel anders zijn.