Nog steeds in centraal Bolivia

Een tijdje hebben jullie niets meer van me gehoord, dit komt omdat ik eigenlijk de afgelopen weken heel rustig aan heb gedaan in Cochabamba. Ik hoopte met een komst naar Cochabamba een aanvraag te kunnen doen voor het vrijwilligersvisum. Om te kijken wat voor vlees er in de kuip was voor Ramiro was ik eerst een week-2 weken op stage. Blijkbaar is het heel goed bevallen want bij alle activititeiten mocht ik mee! Doordeweeks waren er niet zoveel activititeiten en werk te doen, maar in de weekenden was dit zo goed als vol gepland. Zo vol gepland dat ik merkte de afgelopen week dat ik heel onregelmatig ben gaan eten en zelfs soms noodgedwongen een maaltijd heb overgeslagen. Hoewel ik een aantal keer een goeie training tussen de 35 en 50 kilometer heb gefietst met een onverharde of kasseienklim van een aantal kilometer, ben ik toch wat vaker niet helemaal fit geweest. Beetjer hoofdpijn hier en daar, beetje koortsige symptomenen af en toe en soms wat duizeling. 

Ik wil jullie dan wel meteen geruststellen dat het veel erger klinkt dan dat het is en dat ik echt wel goed zorg voor mezelf! En het klinkt alsof ik bjina 3 weken op mijn luie reet heb gezeten, ook dit is zeker niet waar, want ik volg ook voor anderhalve week een cursus Spaans. En dan de activiteiten in  het weekend zoals een festival waar ik als niet-Boliviaan toch redelijk opval en samen met een Franse meid regelmatig op het grote podium moest verschijnen. En zodra de presentator een van ons zag werden wij natuurlijk meteen weer in het middelpunt gezet. Ook zodra de presentator even (dat was niet zo heel vaak) stil viel, dan werden onze namen meteen weer opgetrommeld. Daarnaast ben ik dan ook nog bij een socialistische bijeenkomst geweest. Ik heb er echt niet veel van kunnen verstaan, want: 1. het geluid was erg slecht met de weergalming van de microfoon, de mensen praatten heel snel (voor mijn doen) en ik voelde me die dag dus ook niet echt heel tof. 

Hoewel ik mijn tijd hier wel verdoe zal ik eind deze week moeten vertrekken. De regels zijn duidelijk en Ramiro was hiervan niet op de hoogte, landhoppen gaat niet meer! Je kan niet meer even naar Peru en dan weer terug. Deze toestand leidt ook een beetje tot grote vragen bij mezelf. Waar ga ik naartoe? Wat wil ik dan verder? En hoe ga ik het doen met financiën. Het is niet zo dat ik financieel heel krap zit, maar als je niet weet waar je precies naartoe wil en dus ook niet meteen een direct doel voor ogen hebt, geeft dat wel lichtelijke onzekerheid. Het dichstbijzijnde land en wat ook nog veilig is ook, is Peru. Die vraag was dus wel vrijwel direct beantwoord, om dan maar gelijk ook verder te gaan is het plan uitgebreid om ongeveer 4000 kilometer te fietsen naar de officieel hoogst gelegen hoofdstad ter wereld te gaan: Quito in Ecuador. En daarna? Geen idee en dat is soms best vervelend dat sommige vraagstukken midden in de nacht worden beantwoord, waardoor je een paar uur wakker ligt. Maar eerst, dat is één van de hoofdredenen en droom die ik al 14 jaar bij me draag, de Death Road. 

Voor de gene die niet weten wat het is en meteen van hun stoel afvallen: De Death Road ligt gelukkig enigzins op de weg naar Peru. Allereerst is er tegenwoordig een verharde alternatieve weg gemaakt dwars door de bergen van La Paz naar Coroico wat een stukje veiliger is. De dodenweg/death road/ ruta de muerta, is ruim 60 kilometer lang en gaat van ruim 4000 meter hoogte naar 1500 meter. Dit betekent dan ook dat je te maken hebt met verschillende klimaten in 60 kilometer terwijl de weg dus behoorlijk steil omlaag gaat. Zo ga je dus van het koude hooggebergte dwars door de Yungas naar het tropisch regenwoud. Vroeger was dit voor veel automobilisten te veel gevraagd, slipten van de weg en vielen soms afgronden in van 1200 meter diep. Dit zorgde dan ook dat gemiddeld 200 mensen per jaar op deze weg de dood vonden, waar de passende naam voor is bedacht. Tegenwoordig wordt deze weg voornamelijk gebruikt voor toerorganisaties waarbij je met een mountainbike deze weg kan afdalen onder begeleiding van een gids. Ik weet dat velen zullen denken 'die is gek', maar dat roept men al 10 jaar naar me. Ook ik zal dus deze weg gaan rijden eind volgende week om hopelijk (want garanties bieden geeft men nooit, er hoeft maar een steen verkeerd te liggen en je kan de afgrond in vallen) goed en wel en bovenal veilig Peru binnen te fietsen! 

Hasta en Peru!