Droom waar gemaakt, maar wat nu?

Cochabamba – Valentia
Wat heeft 3 weken vakantie voor de benen gedaan? Dat wass de grote vraag van vandaag. Ik kan trouwens sinds dat ik begin deze week het besluit heb genomen om te vertrekken uit Cochabamba nog steeds niet wennen aan het idee dat ik weer minimaal 4 maanden op de fiets ga zitten. Het was dan ook bij het inpakken dan ook een gevoel van een nieuw begin. Het oude systeem proberen te handhaven, maar volgens mij is dat nog niet echt gelukt. Ik moet eerst maar eens vanochtend langs een fietsenmaker om mijn voorband wat bij te vullen met lucht en een nieuw fietspompje halen. Ik snap nog steeds niet waar mijn oude vertrouwde pompje is gebleven, maar ik kan geen risico nemen. Niet het risico dat ik op de altiplano straks een lekke band krijg en geen kant op kan. Goed, ik kon op weg en het leek wel alsof de vakantie niet er kei hard heeft ingehakt. Het ging namelijk op het vlakke gedeelte (2/3e) van de totale rit erg soepel. Nog altijd niet wennend aan het idee dat ik naar Peru ga. De echte test was de klim, een klim die morgen zijn hoogtepunt gaat bereiken dik boven de 4000 meter. Het voordeel ondanks een lange rustperiode of matige conditie is dat ik echte klimbenen heb. De 20 kilometer lange klim van vandaag (morgen gaat die dus nog veel verder) ging aardig goed. Pijn in de kuiten hoort bij het klimmen, maar ik verwacht niet dat het veel problemen zal geven om de klim morgen verder af te maken.

Valentia – Challa Grande
Wat een ontzettende zware klote dag was het vandaag. Ik had me wel al voorbereid op een 1000 meter hoogteverschil. Van een bescheiden 3100 meter van vanochtend naar dik 4000 op het einde van de dag. Dat betekende dat de klim van gisteren vrolijk verder omhoog liep. En het was gemiddeld steiler dan gisteren, dat kwam voornamelijk omdat er gisteren behoorlijk wat rustpunten in de klim zaten, vandaag niet. Na 6 kilometer kwam een medefietser mij tegemoet en het fijne aan dit soort ontmoetingen is dat je voornamelijk informatie uitwisselt met elkaar. Maar wat ongelooflijk veel respect heb ik voor die medefietser! Al 18 maanden is hij door Zuid-Amerika aan het trekken, werkelijk fantastisch. Het is jammer dat zulke ontmoetingen niet in een hostel plaatsvinden, want dan zou je een hele avond zoet zijn met elkaar. Maar ook deze man vertelde mij dat de echte echte top op 4600 meter lag. De top van deze klim lag op 3800 meter en daarna liep het stiekum en gemeen omhoog naar 4100 meter. Maar de benen waren echt moe en hadden het behoorlijk zwaar na 'slechts' 25 kilometer omhoog fietsen. Zo zwaar zelfs dat ik in Poncho een lange stop maakte met een uitgebreide lunch. In het dorp hoor je dan regelmatig mensen 'Gringo' zeggen. Ik heb dat elke keer de behoefte om ze na te schreeuwen dat ik geen 'Gringo' ben! Even ter verduidelijking, een ander woord voor Gringo is Amerikaan. Want alles wat niet Zuid-Amerikaans eruit ziet, is voor hen een Gringo. Maar goed, de weg ging verder en de vermoeide benen hebben na uiteindelijk 48 kilometer op een kleine 4000 meter hoogte een perfecte slaapplek gevonden. Morgen betekent het dus dat ik naar 4600 ga....ik hoop zo erg dat de benen nog iets kunnen betekenen morgen.

Challa Grande – Cahiuasi
4498 meter, dat was het allerhoogste punt van vandaag en tevens van deze reis tot nu toe. Slechts 550 meter gestegen over 30 kilometer, dat betekent dat de weg niet contstant omhoog ging maar zeer geleidelijk met stijgen en dalen. Op 2 meter na dus 4500 meter hoogte gehaald, geen last van hoogteziekte zou je dan ook afvragen, want elke meter verschil in hoogte zou je kunnen merken. Maar nee, ik had geen enkele last van de hoogte. Niet fysiek, niet mentaal en ook niet in de ademhaling. De ademhaling en het fietsen zelf draait alleen maar om de term 'ritme'. Eenmaal in het klimritme, dan maakt het echt niet uit hoe hoog de weg gaat. Alles in het fietsen draait om die term, als je een ritme hebt, dan kan je oneindig veel kilometers maken, mits je conditie het toelaat natuurlijk. Over de zere benen dan gesproken van gisteren, zonder epo of andere doping waren mijn benen eigenlijk werkelijk fantastisch. Precies op het niveau zoals het was bijvoorbeeld naar Potosí. Ik snap het ook niet hoe dat kan! Blijkbaar zijn de belangrijkste zaken goed eten, veel rusten en heel goed slapen. Zelfs op 3950 meter had het nog niet gevroren en had ik dus nog altijd geen last van de kou. Lang leve mijn uitstekende slaapzak! Goed maar na het toppunt was de weg vlak om vervolgens de daling in te zetten richting de altiplano. Ook hier zijn ze weer volop bezig aan de weg en dat betekende dan ook heel veel gestuiter. Zoveel gestuiter dat ik af en toe bang was voor een lekke band, maar zelfs de nieuwe voorband van echte Boliviaanse kwaliteit (wat over het algemeen niet echt goed is) hield het. De altiplano is dan ook bereikt en het wordt komende dagen lekker ontspannen maar veel kilometers makend naar La Paz.

Cahiuasi - Colapucho Belen
De dag over de altiplano voelde anders dan de eerste keer vanuit Tupiza naar Uyuni. Toen was de weg helemaal vlak en rechtuit, vandaag was de weg heuvelachtig waarbij het voortdurend op en af ging. Het eerste gedeelte naar Caracollo was eigenlijk een rechte weg omlaag. De altiplano is zo vlak dat je steden zoals Oruro op 30 kilometer afstand kan zien liggen. Ik had verwacht een ontspannen dagje te hebben, maar het eerste gedeelte was kei hard werken. Het was frisjes te noemen ook vandaag, omdat voor het eerst sinds weken er actieve bewolking was. Betekende niet dat ik zonder korte broek kon rijden, maar wel degelijk armstukjes en een windjack nodig had. Hard werken dus vandaag door het heuvelachtige landschap met een kleine wind. Na de pauze had ik eigenlijk ineens de ontspanning in de benen gevonden en leende dag verder uitstekend om 2 uur lang te dagdromen. Dromen over hoe het allemaal begon, een ritje naar Reusel en terug waarna ik 4 dagen lang spierpijn had. Waar het begon als een hobby is het iets uit de hand gelopen tot een passie, obsessie en zelfs een leefstijl. Ik kon verder gaan met dagdromen waar ik allemaal naartoe wil en als ik terug was in Nederland dat er talkshows waren die mij wilden interviewen. Maar het blijven dromen natuurlijk, maar dit betekent wel dat mijn weg open is. Zolang er een weg is, kan ik blijven rijden!

Colapucho - Tholar
Onder de brug slapen had ik wel wat letterlijk genomen, want ik sliep letterlijk voor de 2e keer op deze reis half onder een brug. Een droog gevallen rivier was de uitstekende locatie om de regenachtige nacht door te brengen. Bij mij was er regen en de drooggevallen rivier waarbij ik sliep was 's ochtends weer stromend. Dat kwam ook mede door de sneeuw die was gevallen in de vlakbij gelegen bergen. Heel de dag heb ik kunnen genieten van besneeuwde bergen naast mij. Helaas was het zo erg bewolkt dat ik er niet heel veel van heb kunnen zien. Maar ik was gefocust vandaag. Niets leek mij van mijn stuk te kunnen brengen op onverwachte toeterende vrachtwagens na. De weg is eigenlijk best eentonig en saai. Een dubbelbaanse brede asfaltweg die rechtstreeks van A naar B loopt over de altiplano. Er is wel wat hoogteverschil maar met het valsplatte is dat te verwaarlozen. Gisteren was dan ook een uitstekende dag om te dagdromen, maar daarvoor was het vandaag echt te koud. Een graad of 7 leek het wel te zijn en af en toe een spatje regen. Gelukkig kan je je heel goed kleden op kou en ik weet dat het komende maanden nog kouder gaat worden. Desondanks zat ik zo in een trans dat ik heel snel ging. Het leek er ook op dat ik vroeg in de middag op mijn bestemming zou aankomen. Echter zoals altijd gebeurt er weer iets en zo ook nu. Een Frans gezinnetje met 2 'kleine' kinderen van 7 en 10 jaar nodigden mij uit om aan de straat mee thee te komen drinken. Daarna ben ik met hen op hun tempo verder gereden naar mijn eindbestemming. Ik weet wel dat ik ze morgen weer ga tegenkomen als ik La Paz ga bereiken!

Tholar – La Paz
De half warme douche en een bed met 4 dekens heeft mij behoorlijk goed gedaan, vooral die douche waar ik zo erg naar uitkeek! Maar ik moest weer op weg naar La Paz. De temperatuur was zo koud dat ik aan het roken was zonder sigaretten. Dikke handschoenen volstonden om de handen warm te houden, pas tegen het einde van de ochtend werd het wat aangenamer. Hoewel de temperatuur behoorlijk koud is 's ochtends is het fietsen over de altiplano met de omliggende inmiddels licht besneeuwde bergen werkelijk fenomenaal. Op zulke momenten besef je pas waar je eigenlijk mee bezig bent. Ik kwam door de kou en het heuvelachtige gedeelte moeilijk in een ritme, maar na 20 kilometer ging het weer zoals het zou moeten zijn. Voortdurend kijkend naar de omgeving en hopen op een beeld van de mega stad La Paz. Dat beeld kwam maar niet en dat is raar want je zou een miljoenenstad tegen een berg aanliggend toch wel moeten kunnen zien. Wat bleek? Ik kwam juist aan op het hogere gelegen El Alto, een stad wat eigenlijk wel bij La Paz hoort maar een aparte naam heeft. De stad zelf voelde troosteloos en sfeerloos aan. En toen...de weg naar beneden die mij naar het centrum van de stad bracht. Alle foto's en video's zijn waar over de stad, het beeld is schitterend. De heuvel/berg is steil en ik moest alle zeilen bij zetten om langzaam aan af te dalen. Want je wordt niet gelukkig als je bergop moet, zo steil dat de weg kan zijn. In de stad aangekomen waren er 2 prioriteiten: Een kaart van Peru bemachtigen want ik ben zo onvoorbereid als wat en een boeking maken voor de Death Road morgen!

Death Road / Ruta de muerta
Om 7 uur moest ik bij het kantoortje zijn waar ik de boeking heb gedaan. Ik moest zelf zorgen voor droge kleren, zwemkleren en spullen zoals een windjack, zonnebril en anti-muggenspray. Zoals de afgesproken tijd zat ik om 7 uur stipt op de stoep van het kantoor, typisch Boliviaans kwam de gids 20/25 minuten later aanzetten om met alle haast het busje in te gaan. Onderweg pikten we nog 3 anderen op, 2 meiden en een jongen. Vervolgens was het een rit van 45 minuten naar een hoogte van 4700 meter toe. Ik had natuurlijk weer het geluk zoals vaker in de bergen dat het bewolkt was. We kregen ontbijt en vervolgens een kleine uitleg over de fietsen. Om een beetje in te komen gingen we de geasfalteerde afdaling in waarbij het zicht steeds slechter werd door de bewolking. Dwars door de bewolking heen zijn we uiteindelijk via een stuk met het busje naar de Death Road gereden. En hoe de weg was? Vanaf moment 1 dat ik op de weg stond met de fiets voelde het vertrouwd aan. De weg was niet in zo'n slechte staat dat ik er bang van werd. Sterker nog, gedurende de 30 kilometer afdaling was ik in mezelf liedjes aan het zingen. Er waren natuurlijk wel kleine stukjes waarbij losse stenen lagen, of scherpe bochten, maar al met al viel het reuze mee! Het verschil tussen mij als ervaren fietser en de anderen ligt niet in de acrobatiek op de fiets of snelheid, maar meer in het reactievermogen en de kunst om op de fiets te blijven als je dreigt de bocht uit te vliegen, wat bij iemand gebeurde. Geen paniek, de bocht was naar de bermkant toe! Helaas hebben we bijna de gehele afdaling bewolking gehad en gezien waardoor de diepe en bekende afgronden niet zichtbaar waren. Eenmaal beneden aangekomen kwamen we in een paradijs. Er was voelbaar meer zuurstof op 1100 meter, een hotel met een lopend buffet als lunch, zwembad en warme douches! Hoe groot verschil is dat met het slapen in een tent op de stenen in de kou.

La Paz – Onbekend dorp
De dag van gisteren kan ik nou ook niet echt beschouwen als een rustdag, want een activiteit was 9 uur lang heeft geduurd en ook nog de verdere voorbereiding op Peru, zorgde niet echt voor ontspanning. En dan moet je La Paz nog uit zien te komen...Dat is een klim van 10 kilometer waarbij je 600 meter hoogte overbrugt naar El Alto. Ik koos ervoor om de autopista te pakken wat wel dus veel langer is, maar minder steil. Eenmaal in El Alto was de sfeer in de stad veel beter dan 2 dagen geleden. Ik voelde me in eerste instantie behoorlijk goed door de klim, er was een zonnetje ondanks dat het slechts 4 graden was. Maar de klim warmt op en de zon is ook erg prettig. De rest van de dag heb ik over de altiplano gereden zoals vaker en dat nog veel vaker voor gaat komen. Bij de lunch kwamen enkele dorpelingen kijken met oprechte interesse naar de fiets. Ook sommige scholieren keken mij aan, blijkbaar hebben ze lange tijd geen blonde toerist gezien. Daarna de weg vervolgen maar de benen waren vol gelopen, ik moest verder stoempen tegen de wind in. Ik had er echt geen zin meer in eventjes en dan moest ik nog een klim over. Die klim was eigenlijk mijn redding van de dag, want zoals ik eerder eens heb verteld kunnen de benen altijd en overal een klim op. Op de top was het werkelijk een schitterend uitzicht over: de stad, de naast gelegen hoge besneeuwde bergtoppen en aan de andere kant zag ik al Lago Titicaca liggen. Uitzichten dus van meer dan 50 kilometer! Vandaag is dan ook werkelijk mijn laatste nacht hier in Bolivia, morgen passeer ik namelijk de grens.

Onbekend dorp – Zepita (Peru)
Ik had voor zo'n 16 uur een nieuwe vriend genaamd Max. Max heeft mij zien stoppen en is vervolgens heel de avond en nacht en ochtend tot vertrek bij mij geweest. Wie is Max? Max heb ik zelf verzonnen voor een zwerfhond die mij dus heel de nacht gezelschap heeft gehouden. Want die gezelschap was nodig want als er iets is waar ik niet van hou is het onweer. En zeker onweer op een kale hoogvlakte op bijna 4000 meter waar mijn tent zo'n beetje het hoogste punt is in de regen. Het onweer was slechts een kilometer van mij vandaan en ik ga dan liever op een afstandje in de regen 's nachts buiten zitten, dan eventueel getroffen worden door de bliksem. Gelukkig waaide het over en heb ik een super goede nacht gehad! Zo goed zelfs dat mijn benen eigenlijk weer als vanouds goed waren. In tegenstelling tot gisteren was de wind behoorlijk afgenomen en reed ik snelheden die ik normaal in Nederland rij zonder bagage. Mijn doel vandaag? Het enige doel wat ik verder had was de grens passeren. Maar dan moet je natuurlijk nog wel de juiste brug hebben van de 3. Ik ben dan ook slecht in gokken en werd eerst 2 keer doorverwezen naar een andere brug. Zoals verwacht moest ik een kleine boete betalen van € 7,- omdat ik te laat het land uit was, 2 dagen wel geteld. Een nieuwe stempel van peru had ik gekregen na 2 keer een formuliertje had moeten invullen waarbij ik als beroep 'ciclista/fietser' heb ingevuld. Het voordeel van een beetje Spaans spreken? Ik hoef niet meer naar een immigratiekantoor voor verlenging! Direct heb ik 90 dagen gekregen, hoppa die zit! Hoe nu verder? Ik ga zonder enige vorm van rekenen richting Cusco, simpelweg omdat het nog 500 kilometer is en veel te ver is om überhaupt te rekenen. Gewoon...lekker fietsen!

Zepita – Llave
Ook vannacht was er weer onweer, dit keer maakte ik me geen zorgen. Ik stond ver genoeg van een hogere electriciteitspaal en ook gedurende het onweer stopte ik met tellen omdat het te ver weg was. Er lijkt een systeem te zitten in het weer: 's ochtends is het nog bewolkt, later op de dag breekt de zon door, wat zorgt dat ik met korte broek kan rijden en dan later op de middag komen de wolken weer en dan gaat het 's avonds regenen en onweren. Ook vandaag ging het precies zo, maar het fietsen in korte broek daar word ik zo gelukkig van! Ik had ook nog wel wat last van mijn overbelaste knie door het zwaardere verzet van gisteren, rustig aan doen en niet te zwaar trappen was het advies dan ook vandaag. Rustig aan doen lijkt relatief als je bedenkt dat de Peruaanse overheid de wegen dwars door de heuvels laat lopen terwijl bijvoorbeeld je ook de weg 100 meter kon verplaatsen over het vlakke gedeelte. En zo ging de weg voortdurend, geen kleine makkelijkere omweg, nee dwars door de heuvels van A naar B. Gaandeweg de dag begon ik mezelf eigenlijk af te vragen hoe het komt dat ik zo'n last had van mijn knie, ja het zwaardere verzet van gisteren. Maar na 2500 kilometer zou dat eigenlijk toch niet moeten kunnen? Is het dan toch de hoogte die mee een rol speelt dat ik niet in topvorm ben? Natuurlijk heeft het ook te maken gehad dat ik eigenlijk met een slechte conditie aan de reis begon. Maar het is zo vreemd en ook onzeker dat je niet weet hoe de benen per dag het houden. 2 Dagen geleden met wat klimwerk was je eigenlijk na ruim 40 kilometer op en gisteren had je dan weer een topdag. Hoewel het vandaag dus redelijk stabiel was en ik even rustig op het centrale plein wilde genieten van cake, stonden er een half uur later snel geteld 15 mensen om me heen! En hoor je overal 3 woorden: Mister, Gringo en Amigo.