Het serieuze werk in de Andes

Tarija
Er waren een aantal dingen die ik in Tarija per sé wilde doen: een museumbezoek, watervallen in de buurt bezoeken en de stad verkennen. De stad verkennen had ik vrijwel ook per ongeluk al gedaan want ik was opgegeven moment beetje verdwaald. Ik had geen enkel geografisch punt meer waarop ik me kon richten en de enige optie was dan ook de weg vragen. Terug in de hostel had ik mezelf voorbereid op de weg naar de watervallen in Coimata. Een prachtige plek om een middagje met het gezien te vertoeven en zo denken de Bolivianen over het algemeen hier ook over. Ik was er doordeweeks en was het opmerkelijk rustig, maar als je hier op een mooie dag in het weekend komt…geen poeltje dat meer vrij zal zijn gok ik. De Er was een wandelpad naar de waterval van 30 meter hoog, dat pad had ik pas op de terugweg gevonden want mijn creatieve brein had op de heenweg iets anders bedacht. Vanuit de rand van de stad had je ook nog prachtige plaatsjes over de stad en de naast gelegen bergen. De dag werd uiteindelijk afgesloten met het museumbezoek, een gratis te betreden museum waarbij pre historische dierenbotten ten toon werden gesteld, ongelooflijk mooi en indrukwekkend te noemen. Op de 2e dag had ik iemand leren kennen via de hostel. Samen met haar heb ik, nadat dat de fiets een behoorlijk grondige opknapbeurt nodig had, de avond in Tarija doorgebracht.

Tarija – San Juan
De pizza die wij gisteren hadden gegeten was ’s avonds niet goed gevallen want enkele uren na het eten hing ik boven de toiletpot. Ik vreesde voor een voedselvergiftiging en dat zou betekenen dat ik nog een paar dagen rust moest nemen. Gelukkig voelde ik me bij het opstaan weer fit en kon ik dus mijn weg richting Tupiza starten. De weg die mij naar de volgende stad zal brengen loopt de echte hoge bergen al in boven de 3000 meter, ik was dus van te voren een beetje bang. Maar eigenlijk hoef je niet bang te zijn voor een klim, want het is hetzelfde als een klim in de alpen, alleen dan wat hoger. Na 19 kilometer redelijk te hebben in gefietst en al lichtjes hoogtemeters gemaakt te hebben, begon ik op ruim 2000 meter aan de klim. Zodra de weg omhoog loopt, dan voelen de benen op zijn best. Het is heel vreemd om dat zo te ervaren. Zoals altijd probeer ik om de 2 kilometer even te stoppen om bij te komen. Na een aantal keren te hebben gedaan stopte ik zowaar op mijn mijlpaal. Ik zat precies op de hoogte van de hoogste col die ik ooit heb gereden, de Stelvio, en de weg liep nog verder omhoog. Op 2800 meter werd de weg even tijdelijk wat vlakker, maar in de verte zag je al waar ik naartoe moest. Dat is het grote nadeel van de bergen, je kan zien waar je naartoe moet en dat maakt je niet altijd gelukkig. Hoe hoger ik kwam, hoe meer de bewolking toenam en even later reed ik in de wolken. Pas op 3300 meter hoogte kreeg ik wat lichte hoofdpijn en met een plek waar ik mijn tent kon opzetten, want die zijn schaars, besloot ik dus ook te stoppen. Wennen aan de hoogte en ijlere lucht is zo belangrijk! De 2e dag vervolgde de weg naar een hoogvlakte wat iets meer dan 2 kilometer verderop begon, als ik dat had geweten dan was ik nog wel even doorgereden! Maar mocht niet zo zijn en op de hoogvlakte was het ook een stuk aangenamer fietsen. Variërend tussen 3400 en 2900 meter tot het laatste stukje klimmen. Toen volgde er een afdaling van ruim 25 kilometer naar 2350 meter in San Juan. Erg lekker dus zo’n dag en vooral met het oog op morgen waarbij het een loodzware dag gaat worden. In San Juan raakte ik aan de praat met een man, hij heeft mij meegenomen naar zijn huisje en heeft mij lunch aangeboden, super fijn! Ook mijn Spaans was redelijk verbeterd in de zin met wat ik kon zeggen! Hij vertelde mij ook over de dag van morgen waar ik weer naar de hoogvlakte rij van ruim 3000 meter over een zandpad. Echt een super fijne en leuke dag dus gehad vandaag!

San Juan – Tupiza
Ik was dus vandaag voorbereid om opnieuw over de 3000 meter te gaan om vervolgens volgens de beste man op een hoogvlakte terecht te komen. Het doel was dan ook de top bereiken en kamperen op de hoogvlakte. De eerste 20 kilometer steeg van 2350 naar 2600 meter, niet heel bijzonder en het onverharde pad was super goed. Ik had gehoopt dat elke onverharde weg zo was als deze. Pas na Impora waar ik mijn drank en etensvoorraad had bij geschroefd begon het te stijgen. Zoals ik al eerder schreef, soms is het best depressief om te zien waar je naartoe moet, maar goed, ik moest naar 3000 meter toe. Op die 3000 meter aangekomen liep de weg om de berg naar 3100 meter. Goed, je moet altijd hoger gaan dan dat de hoogvlakte is. Opnieuw zag ik de weg als een rits met diverse haarspeldbochten voor me naar zo’n 3300 meter. Maar dan moest dat toch wel de top zijn? Opnieuw niet want de weg liep wederom om de berg heen op naar de volgende bocht. Opnieuw kon je zien waar je naartoe moest en lag het nog hoger dan waar ik was. Op deze manier heeft de weg mij een aantal keer bedrogen tot 3800 meter hoogte. Dat moest toch dan wel echt de top zijn?! Anderhalve kilometer later kwam het antwoord, NEE! Het moest nog hoger en op dat moment had ik al 43 kilometer klimmen in de benen dus besloot ik de eerstvolgende mogelijkheid te stoppen. Dat duurde nog 4 kilometer en zit ik op een hoogte tegen de 4000 meter. Volgens de GGD zou ik boven de 3000 meter last kunnen krijgen van hoogteziekte, maar zelfs 4000 meter doet mij niet zo veel. De benen zijn afgetraind en lukt het mij dus om topsport (want zo voelt het wel) te bedrijven op 4000 meter hoogte.
 

De volgende dag vervolgde de weg mij naar 4270 meter. Maar het was ’s ochtends koud, het vroor niet maar toch handschoenen, 3/4e broek en jas aan. Eenmaal echt over de top te zijn geweest was het een 10 kilometer afdaling naar zo’n 3700 meter. Zitten op het zadel kon je bijna niet want dan zouden alle organen in je buik zich beneden op een andere plek begeven, toch konden voorzichtig af en toe even de remmen los. De dag van gisteren had ik er zo erg had ingehakt dat de benen bijna niet vooruit te branden waren, zeker heuvelop niet. De pijn in de kuiten overheerste vandaag. De vertelde hoogvlakte die was er zeker want grotendeels van de dag bevond zich tussen 3700 en 3800 meter. Bij elk heuveltje hoopte ik dat de snelheid van de afdaling mij zonder te trappen boven bracht, maar dat was niet en dus konden de kuiten weer aan het werk. Tot overmaat van ramp slipte mijn voorwiel weg over los liggende stenen in een haarspeldbocht en de vermoeidheid kon mij niet weerhouden dat ik viel, opnieuw zachtjes zonder erg. Ik was zo op dat ik even moest blijven liggen. Maar waar was die lange afdaling naar Tupiza dan dat op 3000 meter ligt? Die kwam pas op het moment van de verharde weg. Een weg met vele bochten die voor een motorrijder en mij heerlijk zijn om te rijden, remmen los en vol de bocht door. In Tupiza heb ik een hostel gevonden voor de komende dagen om bij te komen. Want tussen Tupiza en Uyuni zal het opnieuw heel erg zwaar gaan worden.