Weg vervolgd, op weg naar de hoogtes!

Camiri – Boyuibe
De rustdagen in Camiri hebben mij wel goed gedaan. Ik voelde me weer fit, natuurlijk niet topfit, want dat heb ik tot nu toe nog helemaal niet gehad en was ook niet te verwachten. Het landschap was eigenlijk vandaag op mijn lijf geschreven. Enorm heuvelachtig tussen het lage berggebied van Yungas door. Ik heb besloten om tot aan Tarija, mede door de zware weersomstandigheden en fysieke toestand, om max. 60 kilometer per dag te fietsen. Zowel het landschap, de wind die vandaag ook licht tegen was, maar vooral de brandende zon zorgt ervoor dat je niet optimaal kan presteren. Daarom was het ook ’s ochtends vroeg aanrijden en voor het middaguur proberen in de plaats van bestemming te zijn. Dat het hier de subtropen zijn werd wel onderweg duidelijk. Normaal kennen we alleen papegaaien in gevangenschap, maar tot 3 keer toe heb ik zwermen groene ara’s gezien, prachtig! In de dorpen merk je trouwens wel dat ze niet gewend zijn aan toeristen, tot 2 keer toe moest ik met hen op de foto en een spoorlijn zorgt voor mijn kampeerplekje. Het is niet helemaal beschut maar wel uit de looproute.

Boyuibe - Tiguipa
Verlossing, dat was het juiste woord voor vandaag. Eindelijk een rustig en ontspannen kunnen fietsen. Ik verwachte net als gister een behoorlijk heuvelachtig gebied, maar dat bleek echter niet zo te zijn. Stukken vals plat waardoor de cadans terugkwam. Ook hielp het weer mee, een matige frisse tegenwind en een zonnetje dat niet goed door kon schijnen. Een perfecte dag dus om mijn goede gevoel van gisteren door te zetten. Nog steeds niet met de conditie zoals het zou moeten zijn, maar met een goed gevoel is op dit moment belangrijker. Pas na ruim 20 kilometer veranderde het landschap plotseling. Een flauwe bocht en ik hard ineens weer uitzicht op de bergen en het serieuze heuvelwerk was direct terug. De benen houden het vol en worden langzaam aan beter. In het dorpje waar ik nu verblijf is werkelijk bijna niets. Ik vind het al heel bijzonder dat deze op de kaart staat, want het zijn 3 doodlopende weggetjes, een school en 2 voetbalveldjes die vol gegroeid zijn. Ik kan hier ook niet zo veel gaan verwachten in dit dorp voor tijdverdrijf.

Tiguipa – Villa montes
Soms kan het fietsen ook heel erg leuk en mooi zijn. Zeker na al het afzien in de eerste week gaat deze week tot nu toe een stuk beter. Vandaag voelde het alsof de benen vanzelf gingen, geen enkele moeite of vermoeidheid. De weg vervolgde in het heuvelgebied tegen de bergen aan, waarbij soms prachtige plaatjes genomen konden worden. De bergen die ik zag, waren nog niet zo schrikwekkend als dat je zou verwachten. Ik ben dan ook niet bang voor de dag van morgen waarbij ik zo’n 700 meter moet klimmen. Verder was  het dus vooral op de fiets een hele snelle dag, want na amper 2 uur kwam ik aan op de plaats van bestemming. Ik had dan ook nog een hele dag om lekker uit te rusten. Hoewel hier in het stadje werkelijk bijna alles letterlijk gesloten is vanwege de siësta om 12 uur, was het daarom dus ook moeilijk om wat drinken te kopen. Maar ’s avonds maakte dat een hoop goed met een live dinner show op straat. Een 80 jarig bestaan van een school vermoed ik, want er kwamen kinderen in alle soorten en maten voorbij. De kleinste kinderen hadden een liefheidsgehalte van 100% terwijl de oudste kinderen de muzikale en dansparade afsloten met live getrommel. Ik had zelfs zo erg genoten dat mijn eten koud was geworden.

Villa Montes – Tres Pilares
De dag dat ik de bergen in ga en ook voor het eerst op een onverharde weg ga rijden. Dit zal nog veel vaker voor gaan komen hier in Bolivia. Op mijn kaart stond dat ik zodra Villa Montes uit was, ik direct op het onverharde terecht zou komen. Dit bleek niet helemaal het geval te zijn, welgeteld 7 kilometer heb ik kunnen genieten van het laatste asfalt dat ik vandaag heb gezien. Dit was ook de poort tot de weg de bergen in. Werkelijk fenomenale uitzichten op de nog kleinere bergen. Zoals zo vaak in de bergen liep de weg langs een wilde rivier. Ik had mijn ritme er goed in zitten, hoewel de snelheid erg laag is. 20 kilometer lang gehobbel en wegglijden van de wielen als er zand lag. Zodra de weg van de rivier afging naar het zuiden begonnen dan ook de klimmeters te komen. Soms lange rechte stukken afgewisseld met vele korte bochtjes. Echt heel steil werd het niet en dat was ook niet de verwachting. Vlak na Tres Pilares wilde ik opstappen van een van de vele korte stops om wat te drinken, toen de kramp in mijn been schoot. Dit betekende voor mijn gevoel direct einde rit naar Palos Blancos, want met nog het zwaarste gedeelte te gaan, is fietsen met kramp ondoenlijk. Het bleek een perfecte plek te zijn eigenlijk om mij te laten begeven in een paradijs. Een klein riviertje kabbelt tussen de bergen door wat lekker warm water is zonder dat het verkeer mij kan zien. Hemel op aarde en heb dan ook de rest van de dag bijna niets anders gedaan dan in het water liggen. Ook ben ik erachter gekomen dat ik waarschijnlijk mijn telefoon in Villa Montes heb laten liggen. Dus ik kan morgen weer terug!

Tres Pilares – Palos Blancos
De staat van de weg van vandaag leek beter te zijn dan die van gisteren. Leek, want toen ik eenmaal met de auto terug over de weg heen reed, was het nog zo gehobbel als gisteren. Het enige verschil was dat de weg breder was en dus kon ik meer het beste stuk van de weg zoeken. Na 15 kilometer gehobbel en gestuiter over de onverharde weg die voornamelijk omhoog liep, was het plotseling geasfalteerd. Dat betekende niet dat de weg makkelijker werd, want ik moest nog eerst naar zo’n 1000 meter hoogte toe. De weg klom verder omhoog en eenmaal op de top, was het ook net zoals verwacht 1 grote afdaling rechtstreeks naar Palos Blancos toe. In het dorp had ik redelijk snel mijn tent ergens op kunnen zetten om vervolgens weer een auto te zoeken die mij terug zou brengen naar Villa Montes. Het leek zo’n makkelijke gedachte, maar alle auto’s die stopte in het dorp, gingen bijna allemaal naar Tarija toe. Het zijn een soort taxi’s wat hier voornamelijk stoppen, maar met bepaalde routes. Ruim 4 uur lang heb ik gewacht op een auto, maar niets. Tot een echte taxi stopte in het dorp en mij voor de helft van mijn totaal over gebleven budget naar Villa Montes wilde brengen. Goed, het is dan wel duur 300 Bolivianos, maar er zijn daar banken dus ik ging mee. De afgelegde weg is gevaarlijker voor auto’s dan voor mij met de fiets en zeker voor in een taxi die zonder werkende snelheidsmeter redelijk het gas erop had. In Villa Montes levend aangekomen bleek mijn telefoon niet gevonden te zijn. Ook mijn nacht in dezelfde kamer heeft mij niets opgeleverd. Ook het geld wat ik zou kunnen pinnen, bleek mijn banksaldo te laag te zijn! Paniek en stress al om. Uiteindelijk is het toch goed gekomen met het geld en ben ik de volgende dag liftend terug gegaan naar Palos Blancos. Geen stress meer, weliswaar zonder telefoon maar met een gevoel waar ik het afgelopen jaar naar heb verlangd. Ik voel me helemaal thuis en ongelooflijk op mijn gemak.

Palos Blancos – Entre Rios
Dit is een rit van 2 dagen geweest. De eerste dag bestond uit voornamelijk klimmen, heel veel klimmen. Ik moest namelijk het dal uit waar Palos Blancos in lag en dat ging direct omhoog zodra je het dorp uit was. Na een korte afdaling waar ik over het algemeen de hele dag max 30 per uur reed naar beneden, ging de weg verder omhoog. In totaal naar een hoogte van 1450 meter. Tere vergelijking: dat is bijna net zo hoog als de Peyresourde in de Pyreneeën. Maar het klimmen ging eigenlijk best soepel. In het tussenliggende dorp had ik een grote fout gemaakt door eieren te kopen.  Binnen 300 meter waren 2 van de 4 kapot vanwege het onverharde. Het moeilijkste gedeelte van de hele dag waren de haarspeldbochten, normaal gesproken beheers ik die als geen ander om daar soepel doorheen te sturen, hier kon het niet. Elke bocht was los zand waardoor je nauwelijks kon sturen. Ik was een speelbal van de weg in plaats van andersom. Vaak kon ik wel een weg stoempen door de bochten, maar 1 keer viel ik letterlijk om. Het voordeel van vallen met 6 kilometer per uur is dat je  niet hard valt. Het nadeel is dat de resterende 2 eieren in de zak kapot waren gegaan en ook het scherm van de camera. Balen, opnieuw een tegenslag in de apparatuur. Daarna was het tot aan Entre Rios, inclusief een overnachting in een mini dorp zonder bekende naam, op en af met nog 1 langere beklimming. De weg vanuit het dorp was nieuw aangelegd of in aanleg, maar het was werkelijk verschrikkelijk. Het was een soort mini Parijs-Roubaix waar ik heel de dag door overheen gestuiterd ben. Toch is en blijft geweldig om de wilde vogels te zien zoals ook opnieuw papegaaien en ook geluiden van toekans.

Entre Rios – Jucanas
Vandaag moest het dan echt gebeuren, de grote beklimming om mij over de 2000 metergrens heen te brengen. Het eerste stuk zou onverhard zijn en dan verwachte ik over een geasfalteerde weg naar Tarija te kunnen zoefen. Het bleek echter totaal anders te zijn want vanuit het dorp was er een goed geasfalteerde weg dat stroomopwaarts langs het riviertje liep. De hoogtemeters gingen gestaag en de weg bleef goed. Ik had werkelijk power benen vandaag want de gehele klim, in totaal 38 kilometer lang, kon ik spelen met de versnellingen. Hier in Bolivia ontbreken enkele natuurwetten zoals de boomgrens. Pas op 2000 meter hoogte waren de bomen verdwenen en waren de bergen heel zacht en groen. De werkelijkheid kwam 8 kilometer later toen ik op de top van de enorm lange klim was, 2650 meter! Ik kreeg een plaatje te zien met werkelijk het fantastische Andesgebergte. De weg was inmiddels veranderd in een onverharde weg en de afdaling ging best snel. Ik ben na 5 kilometer afdalen gestopt voor de overnachting. Hoewel ik nu op 2350 meter hoogte ga slapen ontbreekt het niet aan fauna. Ik had mijn tent nog niet opgezet of er was een vogelspin bezig aan zijn middagwandeling, voor de spinnenhater een enorme angst, voor mij was het geweldig om zo’n beest echt te zien.

Junacas – Tarija
Eindelijk eindelijk bereikte ik vandaag Tarija! Een stad op 2000 meter hoogte maar de weg er naar toe was de eerste 5 kilometer verschrikkelijk. De onverharde te verbouwen weg was net als altijd het veredelde verharde grindpad waar je overheen stuiterde, maar toen de weg geasfalteerd werd, konden de remmen los. De remmen gingen ook los en in de 3 afdalingen naar de vallei toe werden snelheden bereikt van makkelijk boven de 60 kilometer per uur met als max 72! Wat een snelheid is dat. Tarija blijkt veel groter te zijn dan gedacht. Bij het vinden van een hostel heb ik altijd het gevoel wanneer het ‘vol’ zit, dat ze gewoon geen zin hebben of de hostel gesloten is. Gelukkig alsnog dus een hostel kunnen vinden tegen een aannemelijke prijs van €10 per nacht inclusief ontbijt. De rest van de dag bestond uit proberen een nieuwe telefoon te kopen + SIM kaart en het scherm van mijn camera te laten repareren. Uiteindelijk is alleen het telefoongebeuren geslaagd. Mijn camera was hier nog niet te repareren. Komende dagen zal ik me zeker gaan vermaken hier!