Een nieuwe draai

Ilave – Juliaca
Eindelijk een dag zoals het zou moeten zijn waarnaar ik al die tijd heb verlangd. Een beetje gedreven door positieve frustratie van gisteren en ook motivatie gekregen door een mede-fietser uit België. Elke fietser die je hier in Zuid-Amerika tegen komt heeft inmiddels wel een paar 1000 kilometer in de benen. Alain heeft er inmiddels 8000 gehad en ik zit op nog net geen 3000 inmiddels. Samen met hem heb ik een klein stukje gereden totdat hij afsloeg naar een schiereiland en ik rechtstreeks naar Juliaca ging. Ik had onderweg pas besloten om verder door te rijden naar Juliaca. Na 10 dagen op de fiets heb ik wel behoefte aan een rustdag, dus kan ik me 99 kilometer vandaag wel permitteren. 99 kilometer vandaag, dan kan de wisselvalligheid niet aan de hoogte liggen. Ik vermoed dan dat het komt doordat de afstanden in Bolivia en Peru zo immens groot zijn, dat mijn hoofd zegt dat het niet uitmaakt of je 60 rijd, 70 of 80. Naar Cusco wat nu mijn eerste doel is, is namelijk nog ruim 300 kilometer en toen heb je het gevoel dat je er vlakbij bent. Als het landschap net zo is als vandaag, dan gaat het heel hard want zo plat als vandaag...1 klein klimmetje in Puno zelf en dat was het. Wel heb ik na 3 dagen Peru ontdekt waar het grootste verschil in zit met Bolivianen: Begrip. Men rijdt hier harder en hebben dan ook veel sneller hun claxon gevonden. Zodra je een keer een beetje van de witte lijn afwijkt hebben ze claxon gevonden. Heel frustrerend is dat en het lijkt wel alsof ze het liefst hebben dat je onder het asfalt rijdt in plaats van op 'hun' weg. Maar dit is gewoon hun gebruik, want overal en heel de dag door hoor je het getoeter. Maar nu is er tijd om een dagje bij te komen van de hagelbui op het einde van de dag.

Juliaca
Ik kwam er vanochtend dat ik weer een tijdsgrens over ben gegaan. Weer een uurtje terug en dat zorgde dan ook dat ik in plaats van 8 uur om 7 uur wakker was. Het was maar goed dat ik vandaag een rustdag had ingepland, bewolking en regen overheerste vandaag. Ik wilde even naar het centrum en onderweg was ik de sleutel van mijn hostel kwijt geraakt en heb deze ook niet meer teruggevonden. Vreemd want ik verlies eigenlijk nooit een sleutel en de hanger is zo groot dat je hem wel terug zou moeten kunnen vinden, niet dus. Geluk bij een ongeluk kwam ik een mega groot winkelcentrum tegen. Dit is toch wel het grote verschil in rijkdom en ontwikkeling tussen Bolivia en Peru. Was ik al in de hemel toen ik in Cochabamba een supermarkt tegenkwam, dan was dit toch wel de 7e hemel zijn. Ik wilde kijken wat een nieuwe camera kost, want de mijne kan nu ook niet meer foto's maken, best vervelend! Verder heb ik de rest van de dag eigenlijk werkelijk helemaal niets gedaan. In ieder geval niets actiefs, volledige rust voor de benen. Wel is het zo dat het eten veel goedkoper is, voor 3,50 – 5 Soles (ongeveer 1 tot 1,50 Euro) heb je: Soep, een hoofdgerecht van kip of rund en soms ook nog een kop hete thee ook. Je zou bijna als het mogelijk is liever uit eten gaan dan zelf koken.

Juliaca – Tuni
Grande Hoe anders was het weer dan gisteren. Een stralende zon en lekker temperatuurtje in de middag van 15 graden volgens de thermometer. Neemt niet weg dat het 's nachts onder het vriespunt duikt en je in de hostels 3 lagen aan deken krijgt. Dat heb je ook zeker nodig, want verwarming is er simpelweg niet. Ik kon redelijk vlot op weg en de benen voelden redelijk stabiel in het begin. Maar toen je de stad uit was, wist ik wel gelijk dat het geen gemakkelijke dag zou worden. Ondanks dat ik in kort shirt en korte broek kon fietsen was de wind tegen. En niets is zo irritant als een tegenwind. Hoewel wij als Nederlanders wel gewend zijn aan wind, blijft het gewoon zwaar. Voornamelijk op zo'n open kale vlakte of vallei waar ik heel de dag doorheen heb gereden. Als de wind er niet was, dan was het wel heuvelachtig waardoor de ontspanning in de benen ver te zoeken was. Maar bij de tussenstops dan realiseer dat ik het meest mooie beroep heb van de wereld op dit moment: Wereldfietser! Ik hoop dat deze reis nog heel lang gaat duren, want ik krijg er gewoon geen genoeg van om deze schitterende landen en natuur te zien. En natuurlijk hoort daarbij ook de vriendelijke bevolking die maar al te graag even zwaait. De weg trouwens is van een drukke grote doorgaande weg veranderd naar een hele rustige weg waar de weg veel te lijden heeft gehad van de temperatuursverschillen, veel scheuren. Ik hoef dus geen andere weg te zoeken naar Cusco, want deze weg is prima te doen.

Tuni Grande – Queque Norte
Ja, wat moet ik vertellen over vandaag. Het was een beetje qua landschap hetzelfde als gisteren. De weg door een vallei zonder al te veel heuveltjes tussen de bergen door. Ik voelde me relax en ontspannen en de wind was voor mijn gevoel ook iets afgenomen, natuurlijk wel nog steeds tegen! Altijd is er tegenwind en altijd als het tegen de avond valt, is het windstil. Net na Ayaviri zaten er 3 mede-fietsers op een terrasje te genieten en te kletsen. Een Zuid-Afrikaan die als remedie tegen een midlife-crisis een fiets heeft gekocht en is vertrokken vanuit Lima en nog grootse plannen heeft en 2 Belgen. De hoofdmotor van de 2 was de vrouw, die heeft inmiddels 15.000 kilometer vanuit het midden van Canada in de benen en haar partner die wisselt steeds. Dit keer een jongen die stopt in La Paz en dan terug vliegt om afgelost te worden door een volgende avonturier. Echt een heel bijzonder verhaal en waar je echt je petje voor af mag nemen. Goed, de mede-fietsers gingen precies de andere kant op dus ik ging weer alleen verder. Op grote afstand zag ik al een hele mooie besneeuwde berg niet wetende dat ik 40 kilometer verder langs de voet van deze grote jongen aan het rijden was. Ik wist wel inmiddels dat er een bergpas aan gaat komen morgen van 4355 meter. Klinkt afschrikwekkend, maar bedenk dat ik inmiddels slaap op 4000 meter, dus dat wordt gewoon een Caubergje met hoogtemeters. Het enige echte probleem wat wel terugkerend is, is dat er dikwijls bouten uit mijn fiets vallen door het gestuiter. Ik weet het dan wel tijdelijk op te lossen door een minder belangrijk boutje eruit te halen en later een nieuwe te kopen, maar ik blijf het raar vinden. Nog nooit in mijn fietsreizen zijn zo vaak bouten eruit gevallen. Echt vervelend, maar in Cusco kan ik weer de boutenvoorraad aanschroeven!

Queque Norte - Cusipata
De weg liep de eerste 14 kilometer vlak of onvoelbaar vlak omhoog, enkel het laatste stukje was het iets steiler maar echt niet noemenswaardig. Het was de een na hoogste pas die ik heb gehad, maar wel ver uit de minst uitdagende. Mijn Belgische vriend Alain was mij ook gisteren gepasseerd en bleek 6 kilometer na mij gestopt te zijn. De top van de klim lag op 4338 meter en er volgde een mooie afdaling van 40 kilometer waarbij mee trappen noodzakelijk was. Ik kwam Alain pas weer tegen na ruim 60 kilometer en na zijn lunch (wat een delicatesse hier is namelijk Cuy/Cavia) zijn wij samen verder gefietst. Behoorlijk heuvelachtig te noemen, maar mijn benen voelde goed vandaag. Het fysieke probleem wat ik had, blijkt dus voornamelijk ook een mentaal stuk te zijn. Aanvankelijk wilde ik 90 kilometer rijden, maar met rekenwerk en een compromis sluitende zijn we verder gereden. Eigenlijk te ver, want er stond 111 op mijn teller toen we een plek voor onze tenten hadden gevonden. Het is voor het eerst dat ik onderweg zo lang met iemand samen kan rijden, want ook Alain heeft dezelfde plannen in Cusco en Machu Picchu als ik. Het is mooi dat we toch verschillend redeneren, maar uiteindelijk eruit komen dat we dezelfde filosofie en doel hebben, maar dat we die op een andere weg nemen. Ook bijvoorbeeld met materiaal en gereedschap verschillen wij, maar dat is het mooie van hoe ieder zijn eigen weg bewandeld met hetzelfde doel. 's Avonds zijn wij samen ook nog het dorp in gegaan voor eten en voor 4 Soles p.p. hadden we een prima bord eten. Een ding is wel zeker: door de ultra lange rit van vandaag, hebben we morgen een 'relax' dagje richting Cusco.

Cusipata – Cusco
Ik voelde me redelijk goed na een goede nacht. Dan helpt een ontbijt op groen gras, langs een riviertje ook behoorlijk goed. Het ging ook best aardig heel de dag. Alain was wel wat sneller heuvel op en ik dan weer door mijn wat zwaardere bagage heuvel af. Maar we zijn sociaal ingesteld op elkaar natuurlijk en houden behoorlijk rekening met elkaars snelheid en ook de gespreksstof kon heel de dag gevuld worden. Van fietsverhalen tot aan de politieke situatie in Amerika en het financiële systeem vlogen deze 82 kilometer voorbij. Tot aan Cusco was het eigenlijk geen enkel probleem, maar in Cusco had ik last van suiker te kort. De benen konden niet meer harder, geen kramp of pijn, simpel gewoon niet harder kunnen dan 13 kilometer per uur. Het werd voor mij in Cusco een ware slijtageslag. Ik kon dus echt niet meer vooruit komen en in de stad wilden wij wel een leuk backpackershostel vinden om contact met andere reizigers te houden. Na anderhalf uur rondzwervend door de stad met gladde kasseien en soms een steile heuvel, waar ik zelfs lopend niet overheen kwam. Kwam ook door de vermoeidheid, maar ook zeker doordat mijn schoenen geen grip hadden en elke keer wegslipten. Goed, uiteindelijk een wat kale hostel gevonden, maar wel perfect voor wat wij zochten! Een jong Nederlands stel waren ook een Zuid-Amerika trip aan het doen, 2 andere fietsers waren er ook nog, een motor was er ook nog eens. Al met al een zeer goede hostel en het blijft super gaaf om alle reisverhalen van iedereen te horen!