De altiplano

Tupiza
Ik voelde me fysiek behoorlijk aangedaan door de klim boven de 4000 meter. De kuiten bleven voelbaar voor 2 dagen. Om die reden had ik dan ook besloten om buiten beetje lopen door de stad heel weinig te doen. Tupiza is wel een echte aanrader om te bezoeken, het is geen grote stad, de mensen zijn vriendelijk en toerisme is er ook aan het opkomen. Want op de eerste avond etend in één van de vele Italiaans restaurantjes kwam ik een oude bekende tegen uit Tarija. Samen met 2 vrienden van haar heb ik een biertje met ze gedronken. De stad zoals is gezegd het te bezoeken waard, voornamelijk de adembenemende omgeving. Niet letterlijk ondanks dat de stad zelf op zo’n 3000 meter ligt, maar figuurlijk want wat is het mooi. Je kan zelf de benen nemen in de omgeving om een van de 2 cañons te bezoeken en puerto del Diablo, je kan het ook te paard doen voor een prijs van ongeveer 50 Bolivianos per uur. Ik besloot om 5 uur lang te paardrijden, betekent voor mij een hele ochtend weg uit de stad en de meest fantastische plekken te zien om de omgeving. Steile rode rotsen die uit het niets de hoogte inschieten met allerlei vormen. Het zou nog leuker zijn geweest als mijn paard ook er zin in had om te wandelen. Consequent liep hij in elke vorm van vooruitgang langzamer dan mijn begeleider. Het ‘schoppen’ hielp ook niet echt en het bleek een negatieve spiraal te zijn tussen mij en het paard. Ik werd gefrustreerd door het langzame lopen en het paard van mijn geschop. Uit die overweging weigerde mijn paard een aantal keer verder te lopen en zijn eigen gang te gaan. Na 5 uur op het paard zitten had ik het wel gehad en heb opnieuw de rest van de dag bijzonder weinig gedaan.

Tupiza – Atocha
Dit is een rit van ruim 100 kilometer te verdelen in verschillende dagen. Ik was redelijk laat vertrokken voor mijn doen uit Tupiza, want ik hoef geen rekening meer te houden met de hitte. Het is namelijk aangenaam warm met een graad of 20 en zonnetje overdag. Ik wilde 40 tot 45 kilometer fietsen of stoppen op zo’n 4000 meter hoogte, want het gaat nog hoger worden. Opnieuw een onverharde weg en net zoals de weg naar Tarija werd er flink aan de weg getimmerd ter verbetering. Helaas zorgt dat ervoor dat sommige delen van de weg dramatisch zijn, maar ook soms heel erg lekker om te rijden. De eerste 20 kilometer was eigenlijk door het dal heel van een riviertje met de rotsen zoals ze in de omgeving bekend zijn. Maar ik moest echt hoogtemeters maken ook vandaag, anders heb ik morgen een probleem! Na 30 kilometer was ik nauwelijks 300 meter gestegen, maar zodra de weg de berg opging was het serieus steil en zwaar. Die hoogtemeters heb ik uiteindelijk wel goed kunnen maken met een overnachting op bijna 3900 meter. Onderweg kwam ik mijn eerste medefietser tegen! Een Fransman die door Argentinië en Chili is geweest, hij vertelde mij dat de weg nog 10 kilometer lang omhoog liep, maar daarna het een stuk beter is. Ik besloot om maar dan ook gewoon te stoppen en die 9 resterende kilometers maar morgen te doen. Ik vermoed trouwens dat het een hele zware nacht gaat worden met regen en onweer, want dat is al sinds vanmiddag aan de gang op deze hoogte!

Mijn rit richting Atocha ging verder met nog enkele kilometers serieus klimmen, maar eenmaal op een hoogte van 4000 meter bleef het de rest van de dag daarbij. Voortdurend afdalingen en klimmetjes tussen de 4000 en 4200 meter. Helaas geen nieuw hoogterecord vandaag! Mijn doel was om op de altiplano (hoogvlakte) terecht te komen. De weg was gisteren al om te huilen zo slecht, vandaag overtrof het ten opzichte van gisteren. Niet omdat de staat van de weg slechter was, maar omdat het ook af en toe regende. De klei ondergrond veranderde daardoor in een grote modderbende. Op de kleine klimmetjes was het dan ook slippen en glijden om vervolgens te moeten afstappen en lopen. Zelfs het lopen ging moeizaam omdat de voeten weggleden. Ik heb ook nog nooit zo erg mijn fiets vies zien worden. Na 40 kilometer ploeteren werd ik beloond en wel met een geasfalteerde weg! Elke pedaalslag op de asfaltweg voelde als een verlossing. Het voelde dag ook als vliegen naar Atocha. Ik  heb het dorp niet bereikt in verband met 2 onweersbuien die aan beide kanten naast mij hingen en de regen al in de verte zag. Ik heb het voor elkaar gekregen! Ik ben terecht gekomen op mijn verlangde altiplano op 3800 meter hoogte!

Atocha – Uyuni
Dit is opnieuw een rit over 2 dagen, omdat mijn tussenstop weer in niemandsland ligt. Mijn geasfalteerde weg en tevens voelend als hemels was van korte duur, welgeteld 7 kilometer kon ik er nog van genieten. De weg ging als toppunt vandaag door een rivierbedding heen met modder, heel veel modder. Mijn fiets was amper bekomen van de modderdag van gisteren en toen kwam vandaag er nog overheen. Je zou toch zeggen dat een toeristische route als deze toch wel verhard zou zijn, maar nee. Om hetzelfde gevoel te krijgen als dat ik heb in deze 200 kilometer van Tupiza naar Uyuni mag je op een platgereden bosweg eens proberen te fietsen en dan bedenken dat ik elke dag 4 uur lang ongeveer aan het stuiteren en slippen ben. Ook ben ik vandaag de 1000 kilometergrens gepasseerd! Normaal gesproken voel ik me dan steeds beter worden, maar de onverharde weg sloopt je. Daarentegen is de altiplano ongelooflijk mooi. Als slot van de dag heb ik naar de zonsondergang gekeken, wat een fantastisch mooi moment is dat toch. Ik voel me in paradijs want de altiplano is echt een van de mooiste plekken op aarde vind ik!

Eigenlijk hoef ik niet te vertellen hoe ik me voel op de hoogvlakte, maar wanneer ik opsta en uitzicht heb over 2 vulkanen die torenhoog boven de vlakte uitsteken, dan kan ik niet anders dan het nogmaals zeggen hoe geweldig ik het vind om hier te zijn. De weg vervolgde zich precies hoe ik het had verwacht, onverhard met heel veel horizontale groeven in de verticale weg. Hoop gebuts en gestuiter dus opnieuw. Zelfs zo erg dat een schroefje van mijn voordrager eraf was gevallen, probleempje? Een beetje maar. Gelukkig met wat creatief denkwerk is het probleem tijdelijk opgelost ten koste van mijn standaard. Het voelde vandaag alsof het behoorlijk vlot ging ondanks de irritante weg en dat moest ook wel, want het was 60 kilometer naar Uyuni. Uyuni is bekend om de naastgelegen zoutvlakte waar ik spoedig meer over zal vertellen. Nu was het toch voornamelijk die hoogvlakte verder over waarbij ik zeer onder de indruk was van diverse hele hoge vulkanen die rondom boven de vlakte uitstaken. Heel maar moe gestreden in Uyuni aangekomen zie je wel op straat dat het echt wat toeristischer is dan alle voorgaande steden, maar het mooie aan Bolivia het ademt Bolivaans en er lijkt niets te veranderen ondanks de vele toeristen die hier komen. Geweldig toch om dat zo te blijven voelen!?