Aangekomen in Cochabamba

Cochabamba
Allereerst, ik kreeg regelmatig de vraag hoe het nu met mijn ontstoken oog was. De verkregen antibiotica hielp na 3 dagen. Vanaf toen werd het alleen maar beter en beter en is mijn oog ook weer zo goed als helemaal hersteld!

Er is sinds mijn aankomst in Cochabamba veel gebeurd opmerkelijk genoeg, want dat had ik niet verwacht. Ik wilde dus eigenlijk de eerste dag kijken naar een Spaanse cursusschool, maar het is niet zoals in Sucre dat er overal uithangborden zijn, dus hierin ben ik nog niet echt in geslaagd. Ook wilde ik meer in contact komen met de vrijwilligersorganisatie. Ook hierin ben ik niet echt geslaagd, want mijn contactpersoon Ramiro was niet op kantoor tussen zijn gezegde tijd. Ik heb dus voornamelijk veel de dag besteed aan het rondlopen in het centrum. Wel kwam ik pardoes een winkel tegen die mijn camera zou kunnen maken. Ik weet dat het hoge kosten zijn, maar het is al bijzonder dat het hier überhaupt te maken zou zijn. Het enige probleem? Het zou anderhalve maand in beslag nemen om dat ding te maken en zo lang wil ik nu nou ook weer niet in Cochabamba blijven. 's Avonds heb ik kaartenmonopoly geleerd van medereizigers en samen met hen ben ik ook nog weesten eten!

Het eten van gisteren was heel slecht gevallen, sterker nog, ik had een voedselvergiftiging opgelopen. Niet handig als je een redelijk onverwacht berichtje ontvangt van Ramiro dat hij een slaapplek heeft aan de rand van de stad. Ik had gelukkig nog eerst de gehele ochtend om van mijn bed naar de wc te komen en terug, want zo erg was het. Maar ja, doodziek en vermoeid ben ik op de fiets gekropen om naar de locatie te rijden. Ramiro is wel een supertoffe gast! Hij was bij ontvangst in de lunch hier om mij rond te leiden en kwam pas 's avonds laat terug. Ik heb werkelijk bijna niets meer van hem vernomen de rest van de dag, alleen maar geslapen en geslapen. 

Gelukkig was het de volgende dag weer rustig in de buik en kon ik ook weer voorzichtig eten. Ik merkte echt dat ik nog een te kort aan energie had. Ik heb dan ook eigenlijk heel veel uitgerust en weinig gedaan. Zowel in het centrum als op de locatie. De locatie is eigenlijk best wel armzalig te noemen. Er is een keukentje met 2 soort campinggaspitten en een tafeltje, er is eens in de 3/4 dagen stromend water voor bijvoorbeeld voor het automatisch doorspoelen van de wc, afwas en douchen. Er zou geen echte banken of stoelen, die zijn er wel maar houten banken met bakstenen als ondersteuning voldoet en mijn slaapkamer is een muggenparadijs met een knijterhard matras. Dit klinkt allemaal wel heel erg somber en negatief, maar bedenk dat zo ongeveer wel een Boliviaans huis eruit ziet. En bovendien moet je juist waarderen met wat je hebt en niet wat er allemaal ontbreekt!

De andere 2 dagen heb ik Ramiro al geholpen met wat werk. Zo waren wij donderdag op een soort conferentie in een dorp in de buurt waar de vrouwen zich lieten horen. Opkomend voor hun rechten leek het wel, maar het was geen feminisme. Want de bijhorende markt, waar wij stonden om boeken te verkopen, waren ook genoeg mannen aanwezig! In het begin snapte ik niet echt waarom ik met deze organisatie zou samenwerken, want boeken verkopen op een markt dat kan iedereen en helpt niet direct iemand. Alleen gaandeweg waarbij ik natuurlijk ook functioneerde als een soort magneet voor de nieuwsgierige dorpsbewoners die graag met mij een praatje wilde maken, snapte ik wel de inhoud meer van de verkochte of aangeprezen boeken. Het is allemaal sociaal en cultureel gericht. Op vrijdag was het wist ik echt waarom ik mee wil helpen met deze organisatie en waarom dit ook goed werk is wat ze doen. Ramiro gaf les over de sociale historie van Bolivia aan veelal aanwezige vrouwen. Dat zijn huisvrouwen die veelal in tradiotnele kleding niet hebben kunnen genieten van een echte opleiding en het leven als huisvrouw hebben ingenomen. Dat brengt ook met zich mee dat zij nooit zoals wij in Nederland leren opkomen voor ons zelf. Het was dan ook best wel moeilijk om te zien hoe sommigen erbij zaten. Alsof hun vrouwelijkheid en vertrouwen zo goed als verdwenen zijn. Dan is het ook zo heel goed dat deze lessen van Ramiro gegeven worden, buiten de informatie die hij geeft, want ook is het doel om deze groep meer vertrouwen te geven en niet altijd in de schaduw te hoeven en willen staan. 
Donderdagavond was er trouwens nog in ons huis een feest, waarbij de panfluiten en traditonele incakleding natuurlijk aanwezig waren. En...er werd heel veel chicha gedronken! 

'Wat is Chicha?' zou je meteen vragen en dat is dus ook wat ik deed, het is de locale drank in Cochabamba. Geen alcohol toegevoegd maar de natuurlijke samenstelling zorgt wel voor hetzelfde effect. Niet dat ik tijdens het feest dronken was geworden, want het is ook een sociaal gerichte drank. Het smaakt beetje als mangosap met een bittere nasmaak. Er hangt namelijk ook een heel gebruik aanvast voordat je een bekertje wegzuipt. Voordat je het drinkt namelijk, zowel in besloten kring als publiekelijk gooi je een klein beetje chicha uit je bekertje op de grond, waarna je tegen je naaste 'salud'(proost) zegt en het bekertje of kommetje waaruit gedronken wordt ineen keer achterover slaat. Wordt je dan niet heel dronken als het hetzelfde effect heeft als alcohol? Sommige Bolivianen wel kwam ik de volgende dag op een heus chichafestival achter, maar het is te vergelijken met een kleine percentage alcohol wat je regelmatig achterover tikt.

Er was dus een heus chichafestival in een nabijgelegen dorp 's avonds waarbij chicha als warme broodjes over de toonbanken gingen. Bolivianen zijn dus ook heel sociaal gericht, maar daar was ik in deze 2 maanden al wel achter gekomen. Want Ramiro en ik kwamen daaraan en na een tijdje waren we met 6 man uit een grote kom omstebeurt een slok chicha met ijs aan het drinken. En zoals ik al vertelde, dat gaat met heel veel liters op zo'n avond en afwijzen dat doe je niet. En zoals overal op de wereld wanneer men aangeschoten en dronken wordt en zeker ik als lange Hollandse jongen die toch veel de aandacht krijgt, soms ongewenst en soms heel leuk, wordt half gekoppeld aan een leuke meid. Een beetje onwennig natuurlijk, maar een aantal foto's laten maken van ons samen en elkaar chicha aanbieden voldeed al wel redelijk. 

Ook net als alcohol en veel drank moet je dus ook heel veel naar het toilet en bij mijn laatste toiletbezoek was Ramiro en een aantal muzikanten en tenten weg. De politie was schoonschip aan het maken op het plein, niet hardhandig maar gewoon met veel man. Ik vroeg dan ook waar de muzikanten waren gebleven waar Ramiro ook bij was, meegenomen door de politie vertelde hij me. Dat kon ik 's avonds in een vreemd dorp niet echt gebruiken. Ik wist niet waar Ramiro was en ik was weer helemaal op mezelf aangewezen, lichtelijk in paniek dus! De politie was dus niet agressief en hardhandig optredend en kon mij ook rustig vertellen dat ik gewoon het beste met de taxi naar huis kon gaan, maar was Ramiro ook echt meegenomen door de politie?!