De elle lange tocht naar Ayacucho

Cusco – Salinas zoutvlakken
Vandaag voor het eerst sinds 4 dagen weer op de fiets. We hadden besloten om een omweg te maken naar de zoutvlakken waar de Inca's hun zout wonnen en nog steeds door locals zout wordt gewonnen. Vanuit dit punt zouden we dan terug rijden richting de grote weg naar Ayacucho. Eerst moesten we Cusco uit en door de busrit wisten we dat dit een behoorlijk kluif ging worden en dat werd het ook. Zeer steile stukken en voortdurend omhoog voor de eerste 12 kilometer. Mijn benen waren niet goed vandaag, Gewoon merken dat ze niet op een prettig tempo de berg of latere heuvels op konden. Alain reed mij voortdurend zodra de weg omhoog liep uit het wiel  Heel erg vervelend is dat, maar gelukkig vond hij het niet zo erg om vervolgens even te wachten. Na Cusco was er nog een lange klim door het 'heuvel' gedeelte want de echte hoge bergen liggen verderop. We moesten goed uitkijken naar de weg en hadden dan ook bijna onze sluipweg naar Maras gemist. De sluipweg was onverhard maar behoorlijk goed te rijden. In Maras hebben we natuurlijk gelunched niet wetende dat het nog lang zou duren voordat we de zoutvlakken hadden gevonden. Diverse splitsingen hebben we gehad en zijn dan ook bij de laatste verkeerd gegaan. Het heeft 2 uur geduurd en alle paden bewandeld om erachter te komen dat de zoutvlakken niet daar waren. Goh, dan maar terugrijden en de andere afslag. Na een steile afdaling op een soort vergroot wandelpad hadden we onze weg dit keer wel naar de zoutvlakken gevonden. Echter werd het al zo laat dat terug rijden naar het dorp eigenlijk geen optie meer was. We zochten een slaapplek om en nabij deze attractie en gelukkig was er een beveiliger die hier rondliep. Na het vragen of wij onze tent op het terrein mochten zetten en even bedenkend kijkende beveiliger zei hij 'ja, is goed'. Nu slapen we in een kapelletje, simpelweg omdat het ons veel tijd scheelt door onze tenten niet op te zetten. Ook kwam ik erachter dat een tas was gevallen op het pad hier naartoe. En ook de eerste echte lekke band heb ik ook maar gelijk geplakt! Beetje het verhaal van de dag, beetje pech allemaal. Geen zorgen, de tas is teruggevonden en ook de band is geplakt. Hoop dat het morgen toch wel iets positiever gaat zijn allemaal.

Salinas – Limbotampo
Op zulke reizen dan weet je dat je op de meest gekke plaatsen slaapt of gaat slapen. Het kapelletje was voor mij iets nieuws, maar was heel goed te doen. En als je dan zo in de ochtend beseft dat je de laatste en tegelijkertijd de eerste toerist bent van de dag, dan is dat wel bijzonder. We  hadden dan ook voor het fietsen een uitstapje gemaakt in de zoutvlakken en met een beetje afluisteren van de gitsen snapten we toch een beetje meer hoe het zout gewonnen werd en waar het vandaan komt op 3000 meter hoogte. Goed, dat hadden we achter de rug dus opnieuw net als gisteren waren we heel laat aangereden. Een grote doorgaande weg, helaas betekende dat niet dat het veel makkelijker was. Ik heb echt ontdekt dat ik te zware versnellingen op mijn fiets heb, want regelmatig zou ik nog lichter willen schakelen, maar kan dat niet. Zo ook dit klimmetje eigenlijk, maar we zijn toch in Maras geraakt en hebben onze voorraden bijgeschroefd. Onze eerste bestemming? Het plaatsje Anta wat op zo'n 20 kilometer lag. Helaas is mijn klip van mijn achtertas dus gebroken waardoor de tas als het ware er gewoon los aanhangt. Dit betekent dat dan ook in 25 kilometer tijd 6 keer mijn tas eraf was gevallen en om het feest compleet te maken, was mijn voortas ook nog kapot. Toen de voortas niet makkelijk gerepareerd kon worden zat ik er doorheen. Ik had er geen zin meer in en zat echt even in de put. Gelukkig heeft Alain mij er op dat moment wel even doorheen gesleept en de tas op een innovatieve manier gemaakt. Ook heeft hij (weliswaar beetje mosterd na de maaltijd) een idee om mijn achtertas vast te maken. Alleen dit idee kwam pas toen wij na 30 kilometer gestuiter op de onverharde weg weer asfalt onder de wielen hadden. Het systeem van tie-rips werkt perfect hoewel ik dus niet makkelijk even de tas er vanaf kan halen. Eenmaal na de lunch en wetende dat het materiaal nu wel weer goed is en ik ook er weer wat vertrouwen in heb (want dat was ik dus volledig kwijt op dat moment) reed ik weer heel gemotiveerd en sterk. Heuvel op kon ik Alain redelijk bijhouden en op het vlakke hadden we het tempo er goed in. Mede gemotiveerd door de verkregen informatie dat na de pas van 3700 meter een afdaling was van 25 kilometer. Heerlijk zo'n einde toch wel van de dag. Eind goed, al goed.

Limbotampo - Occoruro
Vandaag was eigenlijk samen te vatten in 2 woorden: Omlaag en omhoog. We waren voor het eerst in dagen eerder vertrokken dan afgelopen dagen, wat behoorlijk dan wennen is. We dachten dat we een beetje op dezelfde hoogte van 2700 meter zouden blijven. Fout gedacht want het was de eerste 25 kilometer vol afdalen. Alain had bijna nog een vogelspin doodgereden, maar dat zou zonde zijn want het zijn fantastische beesten om te zien, Vervolgens was het brug over en niet wetende dat de resterende 35 kilometer eigenlijk alsmaar omhoog zou lopen. Alain was sneller bergop en bij een fruitkraampje stopte hij om te vragen of zij ook papaja sap hadden, 'ja' zei de vrouw en vervolgens bereidde zij een hele papaja voor. Kortom wij hadden als snack een halve papaja op, en die dingen zijn best groot! We denken dat zij het zo leuk vond om buitenlandse fietsers te zien en te spreken dat we trosje bananen gratis mee kregen en ook de papaja. Uiteraard was het niet een vlekkeloze dag want even verderop was het opnieuw raak: lekke voorband. Mijn voorband heeft geen anti-leklaag en elke doorn wat op de weg ligt, kan dus een lekke band betekenen. Goed, nieuwe binnenband erin en verder. Ik was daarna Alain allang weer uit het zicht geraakt op de hele lange klim. In Casuhuasi was ons plan om daar te lunchen en ik moest en zou dat bereiken. Het bleek 5 kilometer te ver voor mij op dat moment de hongerklop sloeg genadeloos hard toe. Voor de niet sporters; een hongerklop is als je te laat eet en vervolgens niet vooruit kan komen. Met heel veel moeite heb ik dan toch het dorp bereikt maar ik kon maar 4/5 kilometer per uur rijden met veel moeite. Bij de lunch hadden we onze fietsende Argentijn van gisteren weer bijgehaald en samen zijn we na mijn goede lunch weer gegaan. Maar het ongeluk was nog niet over, onze Argentijn die had lekke band en ik opnieuw de voorband. Goed niet zo'n probleem dat ik helemaal niet verder kon, ik moest alleen af en toe even bijpompen. De klim gaat maar door en door en morgen? Dan gaan we opnieuw nog 10 kilometer klimmen om vervolgens de afslag te pakken naar een dorp wat als beginpunt gaat zijn voor onze 4 daagse wandeltocht.

Occururo – Cochara
Het is soms zo jammer dat als je super goede benen hebt dat het dan wordt doorbroken. Nacho (de Argentijn) was zoals gewoonlijk voor ons vertrokken, maar zelfs ik haalde hem redelijk snel weer bij en heb hem pas weer gezien op onze ontmoetingsplaats in Cochara. Het was vandaag nog 13 kilometer omhoog; Met een soort eigen tijdrit reed ik in een straf tempo de berg op. Eenmaal bij de splitsing was het vervolgens rustig afdalen naar het dorp. We hadden de afdaling geschat op 7 kilometer, in werkelijkheid bleek het 16 te zijn op een onverharde weg. Ik heb zo weinig vertrouwen in mijn band dat ik het dan ook heel rustig heb aangedaan. Toen ik op het pleintje aankwam was Alain al druk bezig om te herpakken voor de trektocht. Als een soort stelletje amateurs hebben wij onze rugzakken uitgerust met lange kleding tegen de muggen, slaapzak en tent. Geen speciale banden die de tent en slaapzak konden dragen, nee gewoon ordinair houtjes-touwtjeswerk. Toen Nacho aankwam waren we zo goed als gereed en konden we verder richting het laatste huisje voordat de trektocht begon. 11 kilometer nog, dus in totaal toch nog weer 40 kilometer gereden en ik was beetje gefrustreerd onderweg. Vraag 3 keer hetzelfde aan verschillende mensen en je krijgt de meest uiteenlopende antwoorden. Zo was dat huisje 2 keer slechts nog maar 2 kilometer terwijl we het toch op andere plekken hebben gevraagd. Pijn aan mijn rug van de rugzak en onwennig over de gewichtsverdeling in mijn tassen. 

Cochara – Choquequirao tempel – Abancay
En wat doe je als je aankomt bij het huisje? Juist je begint direct als een malloot de berg af te wandelen. 1500 meter afdalen om de rivier over te gaan en dan weer 1500 meter omhoog te gaan. Dat was eigenlijk wat we wisten van deze trektocht. Ik had dus al ruim 3 uur fietsen in de benen en dan loopt het pad ook nog eens voor 2,5 uur alleen maar omlaag. Dit gedeelte heeft nauwelijks huisjes om te overnachten of iets van drinken te kopen. Het was dus bijna in één ruk door naar de rivier. Soms moet je betalen bij huisjes en soms dan is het gratis overnachten. Uiteraard kies je dan voor de gratis overnachting wat wij dan ook weer niet goed wisten. Maar het was een hele mooie plek om te slapen. We hadden nog duidelijk tegen Nacho gezegd: 7 uur opstaan, 8 uur vertrekken. Om 7 uur stond Nacho dus al klaar ingepakt en al en is dus gewoon aangelopen. Beetje raar als je met anderen samen loopt of fietst, geen zorgen dit is consequent gebeurd en dus was op de laatste wandeldag mijn frustratie hierover aan het toenemen. De tweede dag was dus alleen maar bergop, zeer zeer steil vol met scherpe haarspeldbochtjes en losse stenen waande de weg zich recht de berg op. Wij fietsers staan ook nou niet bekend als de meest ervaren wandelaars en ik was dan ook echt opgelucht dat ik geen pijnlijke knieën had van het afdalen, geen blaren had en bovenal nog steeds goede benen had. Dit tweede gedeelte had behoorlijk wat huisjes waar je eventueel kon kamperen maar bovenal de snack en drankvoorraad aan kon vullen of gewoon puur voor ontbijt/lunch of diner. De prijzen hiervoor zijn dan ook niet misselijk vergeleken met normaal, maar je hebt geen keuze. En dan komt er ook nog eens bij dat er een onverwachte entreegeld van 60 Sol betaald moet worden. Omgerekend is dat zo'n 18 euro. Hier had ik allerminst op gerekend en was dan ook na deze betaling blut. Geen cent meer in de portemonnee, dan had ik natuurlijk Alain nog die mij geld heeft geleend om zo nog 2 dagen uit te houden. Een tocht van normaal 6 uur hadden wij gedaan in 4 uur en opnieuw kon je gratis slapen op 20 minuten van de ruïnes. Tassen neergooien en direct door naar de bouwwerken. Ik vind het zo jammer dat ik eerst in Machu Picchu ben geweest. Er waren nauwelijks mensen, heb er hooguit 5 geteld die ook een beetje rondliepen. Het fascinerende vind ik voornamelijk dat de Inca's ook hier een stad bouwen op een bergtop, waarom? Zo had ik nog meer vragen waar ik tot op heden geen antwoord op heb, omdat ik simpelweg te weinig of geen informatie over deze stad heb. Het enige wat we wel weten is dat er nog steeds archeologen bezig moeten zijn om de hele stad zichtbaar te maken, een groot deel is gewoon nog onontdekt en ligt in de jungle verscholen. 

Terug op de camping waren er hele groepen aangekomen en was het nog goed zoeken naar een plek voor de tent. Het zijn wel hele toffe gasten die er onder andere zijn aangekomen. Zo is er een groepje die vanuit het huisje als beginpunt in 1 dag omlaag en omhoog hebben gelopen. Ongelooflijk zwaar is dat! Ze hadden de volgende ochtend dan ook de stad bezocht en samen met hen ben ik weer dat hele steile met los bezaaide stenen omlaag gegaan. Nacho was natuurlijk met zijn eigen ding bezig en Alain was nog eerst naar een ander gedeelte gelopen 's ochtends. Ik heb me wel bijzonder vermaakt met de groep en zij hadden beetje hetzelfde plan als dat Alain en ik hadden uitgestippeld. Een Australiër met Engelse vriendin, een Nieuw-Zeelander en een Nederlandse waren mijn metgezellen. Nacho was natuurlijk ook erbij gekomen bij het ontbijt en vervolgens was het opnieuw vrezen voor de blaren en knieën. Ik snap nog steeds niet hoe ik als fietser zo makkelijk in anderhalve dag 23 kilometer kon lopen en dat ook dan nog weer terug. Geen centje pijn of vermoeidheid. De Nederlandse had wel grote moeite met het laatste stukje omhoog naar de camping en uit voorzorg bleef ik achter haar lopen, want ze was al bijna knock-out gegaan zonder dat wij toezicht hadden. Ik blijf natuurlijk wel altijd letten op anderen als ze het zwaar hebben! Ik heb Alain trouwens heel die dag niet gezien en de volgende ochtend was het ook beetje gokken wanneer hij zou aanlopen, maar ik was nog geen 5 minuten onderweg of hij stond al klaar bij de volgende camping om te vertrekken. Nacho hebben we daarna nooit meer gezien trouwens. En wat doe je als je 45 kilometer hebt gelopen in 3 dagen? Juist dan ga je mede door geldnood doorfietsen naar Abancay de grote stad. 

Cochara – Abancay
Eerst nog dus 11 kilometer onverhard doorfietsen naar het dorp en vervolgens 16 kilometer onverhard omhoog naar de grote weg. Eitje toch? Behalve als na 7 kilometer je over een steen rijd en je opnieuw een lekke band hebt. Geen reserve meer die gerepareerd waren, nee ter plekke plakken en doorfietsen. Blijkbaar zat er ergens anders nog een klein gaatje want zelfs gedurende de dag heb ik hem nog diverse keren moeten bijpompen om in de grote stad te komen. Dus je loopt nog op 1 dag 2,5 uur omhoog de berg op om vervolgens de fiets te pakken en nog eens 5 uur te gaan fietsen. Goed de laatste 30 kilometer was een grote afdaling de stad in, maar toch. Ik kan wel zeggen dat de topconditie wel terug is. Geen lichamelijke klachten en gewoon in een goed ritme de berg op fietsen. Bizar eigenlijk! 's avonds hebben Alain en ik nog trouwens alle banden nog maar even opnieuw geplakt om te hopen dat het komende dagen naar Ayacucho beter gaat zijn. 

Abancay – Huancarama
Spierpijn van de loopdagen? Nee hoor, gewoon fitte benen en met een heerlijke en noodzakelijke douche konden we opzoek naar een fietsenmaker voor nieuwe binnenbanden. Helaas, mislukt. We waren daarvoor nog even de supermarkt in geweest en het was een waar slagveld voor ons qua financiën. Met koeken, chocola en heel veel ander eten liepen we dan weer de supermarkt uit. Ik heb nu wel daardoor de maximum capaciteit ontdekt van mijn bagage want het was werkelijk zoeken naar plaatsen voor het vele eten. We hadden van alles verwacht maar niet dat de weg nog eens 20 kilometer verder omlaag ging. Een brug over een rivier was dan ook het startsein van een 35 kilometer lange klim. Ik heb Alain eigenlijk bijna de hele dag niet gezien, gewoon simpelweg omdat hij wat sneller de berg opgaat dan ik. Neemt niet weg dat ik ook vandaag weer een heel goed ritme had. Zelfs in de haarpspeldbochten kon ik even iets zwaarder schakelen en dansend op de pedalen dat stukje rijden. Nou als ik op de pedalen kan gaan staan dan ben ik in hele goede doen! Op een of andere manier slagen wij er toch elke keer weer in om laat te vertrokken en vervolgens te vechten tegen het daglicht om een kampeerplek te vinden. Ik heb vandaag ook weer ruim 5 uur op de fiets gezeten waarvan ik er zeker 3,5 uur heb geklommen. Het laatste stukje was onverwacht omlaag. Vragen hoe de weg gaat en welk route het beste is, geeft geen enkele betrouwbare of nuttige informatie. Als we vragen welke weg verhard is, dan krijgen we opnieuw 3 verschillende antwoorden. De afstand vragen heeft ook geen zin, want men heeft hier nog nooit een stappenteller op kilometerteller gezien, dus als ze 4 kilometer zeggen kan dat totaal afwijken met de werkelijkheid of ze geven het aan in tijd, maar dat is ook weer leuk raak met de vinger in de lucht gezegd. Kortom, je bent nog steeds aangewezen op je logische verstand en rekenvaardigheid. Ik merkte wel dat na 5 uur de benen toch wel behoefte hadden even aan rust en zag het dan ook niet zitten om veel verder te rijden. Gelukkig dacht Alain er ook zo over en zo zaten we dan redelijk snel in het donker te koken langs de weg. Een politie-auto stopte waarbij wij natuurlijk dachten dat we controle zouden krijgen, nee hoor. 'Gaat alles goed en rustig?' 'ja' was ons antwoord en dan rijdt de politie-auto vrolijk door. Geen enkele controle of moeilijkheid dat we in de natuur onze tent hebben opgezet. Heerlijk die Zuid-Amerikanen!

Huancarama – Orcconmayo
Eindelijk hadden we succes met het plan om beetje op tijd te vertrekken, daar was het de afgelopen dagen nauwelijks van gekomen elke keer. Ook hadden we gisteravond duidelijke afspraken gemaakt over de ontmoetingsplaats aangezien Alain harder rijdt dan ik. Om te zorgen dat ik mij niet opgefokt voel en hij zich niet vertraagd hoeft te voelen hadden we gewoon gezegd: Op het centrale plein in een stadje. Zo kon ik gewoon rustig de berg verderop fietsen met af en toe even een kleine stop, zonder dat ik mij daarover verzwaard voel. En dat was ook nodig want de eerste 13 kilometer waren hard de berg op en ik merk dat de benen na 8 dagen sporten toch wel een beetje zijn trerkjes beginnen te krijgen, maar we moeten en zullen Ayacucho halen! Na die 13 helse kilometers voor mij was het onverwacht maar zeer aangenaam redelijk vlak. Dat het gevoel in de benen per dag en zelfs gedurende de dag kunnen verschillen bleek maar weer vandaag. Ik had een kleine stop gehad in een dorp waar ik vergezeld werd eerst door 5 kinderen waarvan er 2 overbleven. Ik had ze uit liefdadigheid wat chocolade gegeven, maar een bedankje kon er niet vanaf en ze waren meteen verdwenen. Maar ik voelde me na deze korte stop wel weer super goed en de berg die nog verder omhoog moest ging als een trein. Dat mensen hier in Peru zo erg van elkaar kunnen verschillen bleek ook maar weer vandaag. Na het vreemde moment met de kinderen stopte een politieauto om mij een lift aan te bieden. Goed ik heb dan wel wat zere benen maar mijn trots en het sterke optreden liet mij dat niet toe. En alles wat omhoog gaat, gaat ook weer omlaag. Een afdaling om je vingers bij af te likken! Vol mee trappen en zelfs het laatste gedeelte in een zo aerodynamische houding met ruim 60 kilometer per uur vol naar het centrum racen. Maar dan het probleem om de tent ergens op te zetten, Uiteindelijk zijn we dan nog ook nog eens dik 10 kilometer verder gereden waar we de tent op mogen zetten in een tuin met gras! Echt gras, geen stenen, geen uitgedroogd riet, vlak gras! Ik denk wel een heerlijke plek voor de nachtrust. Het afzien naar Ayacucho begint ook langzaam aan een einde te krijgen want het is slechts nog maar 240 kilometer.

Orcconmayo – Chincheros
Soms zou het zo fijn zijn als honden geen stembanden zouden hebben of je een mute-knop kon gebruiken voor ze, voornamelijk 's nachts. Maar ook overdag zou dat geen overbodige luxe zijn want als honden met je mee rennen en blaffen om jou van hun terrein te verjagen, dan is het fijn zonder geluid. Ik ben trouwens al geruime tijd van mijn hondenangst af, vroeger zou de adrenaline door mijn lijf gieren en zou ik aanzienlijk harder fietsen omdat ik bang was voor ze. Nu kijk ik ze even aan om te kijken of ze willen bijten wat bijna nooit is, maar het is gewoon stoïcijns rechtdoor fietsen zonder enige vorm van tempowisseling. Het is zelfs bijna bijzonder als je een dag hebt zonder dat er honden als een malloot achter je aanrennen. Goed nu even inhoudelijk over de rit van vandaag in 2 woorden: ontzettend zwaar. We hadden geen rekening gehouden met de zon vanochtend en dus kon ik met handschoenen aan de tent aanbreken terwijl een laagje ijs op mijn zadel nog stond. Eenmaal 5 meter op de fiets was wel de zon daar al en was het wel erg lekker moet ik zeggen. Maar het werd warmer en warmer en we moesten de berg op. We hadden gisteren de keus uit 2 dingen: of de grote geasfalteerde weg met een goed lopende lange klim naar 4100 meter, of een onverharde weg en vervolgens doorsteken terug naar de hoofdweg en aanzienlijk lager blijven. Die keus was dan ook snel gemaakt, maar maakte het er niet makkelijker op. Diverse keren was het voor mij stoempend omhoog de berg op en we hadden zelfs nog een ander weggetje gevonden wat niet op onze kaarten stonden. 46 kilometer duurde die onverharde weg waarvan 80% het omhoog liep. En als ik de kilometerbordjes aftelde dacht ik op de grote weg te zijn. Dus niet, bleek een dorp te zijn om vervolgens die laatste 6 echt afzien naar die weg toe. En ook opnieuw, afstanden vragen aan de locals heeft echt geen enkele zin! Uiteindelijk die grote geasfalteerde weg bereikt en mocht ik nog genieten van een redelijke snelle afdaling. En morgen? Geen pas, wel veel klimmen, daar komt het eigenlijk op neer.

Chincheros – Into the wild
Het is zo fijn soms als je het eerste uur gratis krijgt van de route. 25 kilometer lang was het afdalen zonder een trap te hoeven doen. We waren ook echt vroeg weg en zeker voor ons doen, dat kwam mede door het geblaf om half 7 van een hond die het nodig vond om ons wakker te maken. De eerste 25 waren dus vliegend omlaag maar zoals ik al schreef: We moeten omhoog zonder een pas over te gaan. 40 kilometer lang bergop fietsen om bijna 1900 meter hoogte te overbruggen. Mijn benen voelen nog opvallend goed na de lange tijd dat we bezig zijn en de onverharde weg van gisteren. Ik kon voor mijn doen een heel goed tempo rijden en dat eigenlijk de hele weg volhouden. We hadden 's ochtends afgesproken om elkaar weer te zien in een dorp en onze berekening was dat het 35 kilometer bergop was. Echter na 26 kilometer waren we er plotseling al. Weg alle calculaties en moesten ook ineens gaan nadenken over het koken e.d. Want daarna was er echt geen dorp meer om eten te kopen. Ons hele plan aan gort, qua kilometers natuurlijk niet want die liggen er toch wel. Ook speculeren over de dag van morgen terwijl we echt niet weten hoe de weg gaat lopen en of we Ayacucho ook morgen wel willen bereiken. We zitten nu ook weer op ruim 3700 meter hoogte en afgelopen nachten was het al redelijk fris te noemen, dan wordt het vannacht wel echt heel koud denk ik. Ik zelf zal het niet koud hebben aangezien ik een goede slaapzak heb, maar morgenochtend...Ik hoop dat we goed hebben gekeken naar de zonsopkomst, die is namelijk zo belangrijk!

Onbekend – Ayacucho
Ver uit de gemakkelijkste dag van deze gehele trip misschien wel. Eerst maar even 6 kilometer nog flink bergop om de eerste van 'de twee' beklimmingen te doen. Ondanks de zere benen en de vele fietsdagen had ik een bepaalde ontspanning vandaag, waarschijnlijk onder het motto 'Ik heb zoveel power gegeven, dan mag het wel eens wat rustiger.' maar dat zorgde juist eigenlijk ook voor een aangename snelheid. Ook Alain was rustiger aan aan het doen vandaag want heb hem nagenoeg heel de dag in het vizier gehad. We hadden van alles natuurlijk gedacht hoe de rit zou zijn, maar dat het zo liep was ook weer onverwacht. Na de eerste klim was het vervolgens 40 kilometer over de bergrug heen tot de verwachte afdaling naar Ayacucho. Het was geen vlakte want het ging voortdurend lichtjes op en af, maar die ontspanning bleef. Het enige serieuze probleem wat we beiden hadden was dat onze voedsel-en drankvoorraden helemaal op waren. Geen snack, bijna geen water of laat staan andere suikerdrankjes meer, we dachten onderweg wel 'er zou toch wel iets zijn?!' Nee dus, de dorpsbewoners die wij voor het laatst spraken hadden gelijk. Er is tussen Ayacucho en dat dorp over een afstand van ruim 75 kilometer helemaal niets, geen dorp of huisje te bekennen. Neemt niet weg dat de weg wonderschoon was want je reed van vallei naar vallei waarbij je elke keer weer verrast werd door wilde paarden of vicuñas. Pas diep in de afdaling kwamen we een restaurantje tegen. In de afdaling zat trouwens nog een klein klimmetje van slechts 1 kilometer, maar het was misschien wel de meest zware en moeilijke kilometer van de gehele dag. Die deed heel erg veel pijn! Maar we hebben het overleefd en zijn ook nog goed terecht gekomen in Ayacucho. Ik weet in ieder geval dat de volgende dagen richting de kust een stuk korter zijn dan deze hele hele lange rit