Van de grootste zoutvlakte naar een van de hoogst gelegen steden ter wereld!

Uyuni
Een rustdag vandaag om bij te komen van de bijna 200 kilometer onverharde weg en als voorbereiding ook voor de ritten naar Potosí. Dat betekent dat ik mijn eten-en drankvoorraad weer aan moet vullen voor de komende dagen, rekening houdend dat ik dikwijls in de wildernis ga staan. Mijn keelpijn die ook al ruim een week duurt wordt ook niet echt veel minder, hiervoor heb ik nu pastilles gehaald om de keelpijn te verzachten. Daarnaast wist ik dat er een treingraf in de buurt was. Het bleek zo erg in de buurt te zijn dat ik lopend daar naartoe ben gegaan. Het is eigenlijk niets anders dan een hoop oude treinstellen die van ellende en roest bijna uit elkaar vallen, maar toch is het wel bijzonder om dat zo mee te maken en te zien. Verder heeft Uyuni eigenlijk niets, het is een kaal stadje met 2 straten waarin iets echt gebeurt en dat is het dan ook wel. Omdat het zo erg toeristisch is, zijn de prijzen ook behoorlijk hoog vergeleken met de rest van Bolivia! Mijn eten in 2 dagen was 1,5 keer zo duur dan mijn overnachting! Uyuni - Salar de Uyuni Het was vandaag zo ver, een van de 2 hoofddoelen voor mijn reis naar Bolivia: Salar de Uyuni! Mijn nacht was onrustig en de benen ook, want ik droom werkelijk weg wanneer ik beelden zie van de zoutvlakte. Eerst moest ik naar een dorp toe genaamd Colchani, vanaf daar was het een weg rechtdoor de zoutvlakte op. De zoutvlakte was vroeger een onderdeel van een gigantisch groot meer en dat merk je nog steeds. Om op de zoutvlakte te komen moest ik door een kort drassig gedeelte heen. Uiteraard koos ik de verkeerde weg waardoor ik in de blubber terecht kwam en tot mijn kuiten wegzakte. Met een hoop geploeter ben ik eruit gekomen en was het daarna een grote witte vlakte die eigenlijk heel goed te berijden is. Het is te vergelijken met sneeuw waarover je heen gaat. In een rustig tempo en dus op mijn gemak doorkruis ik de Salar. Mocht je ooit in Bolivia komen, dan is dit wel een must-do! Neem wel wat warme kleren mee want ondanks de hele felle zon en een temperatuur van 20 graden was het frisjes te noemen. Ook (achteraf gesproken) neem zonbeschermende kleding mee! Voornamelijk je gezicht! Maar hoe komt het dat het frisjes was terwijl de temperatuur 20 graden was? Nou dat komt doordat de zoutvlakte geen warmte opneemt maar terugkaatst. Als de wind dan ook nog licht tegen is, wat vrij vaak is als je noord-west rijdt, dan is het frisjes te noemen. Het mooie van deze vlakte is, is dat ik mijn eigen weg kan bepalen. Weliswaar zie je bandensporen lopen van jeeps of vrachtwagens maar die lopen werkelijk alle kanten op en zijn dan ook niet altijd te vertrouwen. En het maakt toch niet uit want het zout is zo hard dat je er makkelijk overheen kan rijden. Ook ik kon trouwens de verleiding niet weerstaan van de leuke fotomomenten en ben ik daarna heerlijk gekookt.

Salar de Uyuni - Vulcán Tunupa
Wat is de zonsopgang en zonsondergang toch zo mooi op deze zoutvlakte! De nacht was trouwens zo verlicht door de maan en het weerkaatsende licht dat er serieus schaduw te zien was van mijn tent. Hoewel de nachttemperaturen rond het vriespunt liggen volgens de weerberichten heb ik er totaal geen last van! Ook bij het opstaan dan schijnt de zon al zo fel dat het niet meer koud te noemen is. De 'route' vervolgde zich naar mijn richtpunt, de vulkaan.Onderweg zag ik steeds meer autosporen die dezelfde kant uitgingen als dat ik moest, dat wil niet meteen betekenen dat het meteen ook beter fietsen is. Soms ben ik expres naast de bandensporen gaan rijden omdat het dan gewoon beter te rijden was, want je hebt 2 soorten zout: Hard zout en plakzout. Het harde zout is het fijnste en beste te berijden, het plakzout is werkelijk verschrikkelijk voor de fiets en ik hoop dan ook dat het geen schade met zich mee brengt. In totaal heb ik over deze 2 dagen 75 kilometer over de vlakte gereden en het was het absoluut waard! Vandaag dus 55 kilometer voordat er een definitief einde kwam aan mijn droom. Daarna zou de weg om de vulkaan heen leiden om naar mijn eindbestemming te gaan. Helaas was de weg/pad zo erg slecht dat er nauwelijks een doorkomen aan was. Zelfs ik als inmiddels erkend onverharde weg specialist kwam er nauwelijks doorheen. Geduw en gesjor aan de fiets om hem door het mulle zand of over de losliggende stenen heen te krijgen. Zelfs een kudde lama's die normaal wegrennen kwamen naar me toe en keken me aan met de vragende blik 'waar ben jij mee bezig?' Dat vroeg ik mezelf tijdens het duwen ook af! Na 5 kilometer gehannes werd het pad wat beter en was fietsen weer enigszins mogelijk. Helaas heeft dat kleine stukje zoveel tijd gekost dat mijn geplande eindbestemming niet meer haalbaar was. Daarentegen heb ik wel een heerlijk afgebroken muurtje gevonden waar ik ongestoord en zo goed als uit de wind kan slapen

Vulcán Tunupa - Tambo Tambillo
Wat een topdag was het vandaag zeg! De dag begon nog op het onverharde naar Salinas (afkorting) toe. Mijn schuilplaats was super goed bevallen en mocht ik in de toekomst nog deze mogelijkheid krijgen, dan pak ik hem gelijk aan! Salinas was de grotere plaats in de omgeving en dus ook perfect om ontbijt te scoren. Eerst moest ik nog wel 18 kilometer over het onverharde pad. Het is soms wonderbaarlijk ik hoe ik mijn fiets in een reflex onder controle kreeg als hij weer eens slipte over de losse stenen of het mulle zand. Dit was dan ook het ergste gedeelte van de dag want vanaf het dorp kwam er een verharde weg. Vanaf dit moment tot aan minimaal Sucre heb ik een verharde weg onder mijn wielen en dat bevalt heel erg goed kan ik je vertellen. Het enige minpunt is en het is werkelijk ongelooflijk, was dat de wind uit het noord oosten kwam. Dat is bijzonder omdat deze normaal uit het westen tot noord westen komt, kortom ik had geluk met de tegenwind. Het was dan soms ook af en toe behoorlijk vechten tegen de wind en zeker op een soort dijk dat tussen de uitlopers van de Salar liep. Een soort afsluitdijk met een matige tegenwind. Ik had wel geluk dat de dag redelijk vlak was, bijna net zo vlak als in Nederland, alleen dat wat hoger! Maar de hoogtepunten van de dag kwamen pas aan het eind van de fietsdag. En wat waren dan de hoogtepunten? Ik reed langs een krater waar ooit een meteoriet in heeft geslagen waarbij een meertje was gevormd. Niet zomaar een meertje, maar een meertje met een rode kleur. Werkelijk fenomenaal om te zien! Dit was al rijdend het hoogtepunt van de dag. Het andere was omdat de fiets nog steeds redelijk onder het zout zat (dat plakzout) moest deze echt schoongemaakt worden. Dit besloot ik dan ook te doen op mijn eindbestemming. Ik besloot op een versteend speelveldje van een school in de schaduw dit klusje te klaren, want er was niemand. Maar toen....de kinderen waren klaar met spelen op het verderop gelegen grasveld en kwamen allemaal kijken. Ik ben wel gewend dat ik als een toeristenattractie wordt gezien, maar dit sloeg werkelijk alles. De leraren kwamen er ook maar bij kijken en vertelden mij dat ze gingen voetballen op het pleintje. Als alternatief mocht ik, ja ik geloofde het ook niet, in een klaslokaal mijn fiets verder poetsen! Nog steeds onder het genot van hele nieuwsgierige kinderen die voortdurend aan het kijken en spelen waren met de los slingerende gereedschappen. Het poetsen heeft mij bijna 4 uur gekost en toen moest ik bijna in het hele donker nog mijn tent opzetten! Gelukkig ken ik mijn tent al zo goed, dat dit geen probleem was. Wat een dag zeg.

Tambo Tambillo - Quillacas
Soms zijn er van die dagen ertussen waar eigenlijk helemaal niets gebeurt, vandaag was zo'n dag. De eerste 10 kilometer waren nog wel heuvelachtig maar daarna was het vlak. Een lange rechte weg over een vlak landschap. Voor mij waren de bergen waar ik naartoe moet, rechts van mij waren ook de bergen die ten zuiden lagen en links en achter mij was de eindeloze vlakte. Nauwelijks wind en de zon en temperatuur die elke dag hetzelfde is. Een hele saaie dag eigenlijk totdat..... er stak een kudde lama's de weg over! Ook was het een dag waarbij de benen samen met morgen rust krijgen in de zin van niet al te veel kilometers. Ik kan er helaas vandaag niet veel meer van maken dan dit, want er was niets bijzonders of moois of spectaculairs, gewoon een van de weinige hele saaie dagen.

Quillacas - Challapata
Vandaag was eigenlijk een beetje vooraf te vergelijken met gisteren. Een redelijk korte rit van nog geen 50 kilometer en vlak. Ik had mezelf daarom ook beloond om uit te slapen en een uur later dan normaal (dit keer 8.15 uur) werd ik wakker. Een luxe ontbijt met gebakken ei volstond om de weg voort te zetten. Een makkelijke rit werd het ook met nauwelijks wind, een zon en pas op de grote weg die mij naar Challapata bracht was het vals plat op en neer. De benen waren daarom ook wat meer op spanning dan gisteren en dat is maar goed ook. Ik ondervind nog wat problemen van de zoutvlakte omdat diverse delen van mijn gezicht, wat normaal echt nooit verbrandt, nu wel verbrand is. Zoals mijn onderlip, mijn kin en mijn jukbeen onder mijn zonnebril. De benen die ook beetje verbrand waren zijn inmiddels weer terug op het oude niveau en kunnen weer zonder zonnebrand verder. Over de rit zelf hoef ik niet zo veel te vertellen behalve dat het echt een makkelijke dag was, maar wat opvalt als ik medefietsers tegen kom en die zijn er soms, dan ben ik in korte mouwen en korte broek en anderen rijkelijk aangekleed tegen de zon. Zo koud is het ook weer niet en ik kan op mijn gezicht tijdelijk na, heel erg goed tegen zon als je nauwelijks meer hoeft in te smeren. In Challapata aangekomen was het rustig zoeken naar een goede plek voor de tent en dat viel nog niet mee omdat werkelijk alles akkerbouw is in de omgeving, maar een droge rivierbedding volstaat tussen de struiken even buiten het dorp(stadje). De rest van de dag heb ik rustig rondgereden in het centrum en probeerde ook mijn voedselvoorraad aan te schroeven, maar dat is helaas mislukt want noodles kennen ze hier niet. Ach vandaag is toch uit eten gaan dus hoef ik maar 2 dagen te overleven op mijn spagetti. De komende dagen wordt het zeker wel een uitdaging aangezien ik weer de 4000 metergrens overga en niet weet hoe hoog mij dit zal brengen. Het enige wat ik wel weet is dat de weg breed is en goed geasfalteerd, dat zijn al 2 pluspunten!

Challapata - Ventilla
Eindelijk weer eens klimmen en dan op de top ergens in de 4000 meter maar zien hoe de rest van de weg loopt en eindelijk beetje verlost van dat vlakke gedoe, dat was hoe ik van te voren dacht over deze dag. ALles bleek natuurlijk weer totaal anders te zijn! Ja de weg ging wel naar 4000 meter toe, maar dat duurde wel eventjes. De weg was net alsof je aan de rand van de bergen zit, beetje omhoog, beetje omlaag en ook vandaag weer heel veel vlak. En met de wind eindelijk eens een positieve rol spelend was het veelal free-wheelend over de hoogvlakte die was hoger is dan de hoogvlakte waar ik vandaan kwam. Een lekker zonnetje erbij, wat eigenlijk niet goed is voor mijn verbrande gezichtsdelen, maar ja fietsen zonder zon is hetzelfde als zwemmen zonder water dat gaat niet anders! Ik had van te voren bedacht, ik ga 60 kilometer rijden en dan kijk ik wel hoe het landschap is, het weer en hoe ik me voel. Na 40 kilometer free-wheelen wist ik al dat het langer dan 60 zou worden. het werd uiteindelijk een tikje onverwacht 91. Deze vakantie was ik nog nooit zo ver gereden op 1 dag als vandaag en nog nooit in mijn hele leven ben ik zo hoog geweest als vandaag. Ja, ik heb mijn 4270 meter verbroken en wel geteld met 50 meter. 4320 staat de teller op en ik ben benieuwd of deze ook nog echt verbroken gaat worden, want hoewel ik regelmatig over de 4000 metergrens ga, lijkt het alsof daar de stop er beetje opzit. Pas op het moment dat ik het hoogste punt had bereikt na een kleine 4 kilometer klimmen, werd het beetje zoals ik eigenlijk het had verwacht. Het landschap werd een beetje ruiger en de weg liep op de bergflank beetje op en af. Ik weet dus echt niet meer hoe ik het morgen nou moet gaan worden

Ventilla - Yocalla
Ik wilde vandaag weer eens uitslapen ten opzichte van de normale opsta tijd. Dat had verschillende redenen: 1: Ik hoefde niet zo ver als gisteren, 2: Ik had vannacht een paar uur wakker gelegen en toen ik 's ochtends er even uit moest kwam reden 3 erbij: Het had gevroren. Er stond een laagje ijs op de tent. Gelukkig is mijn slaapzak zo goed dat ik nergens iets van gemerkt had. Na een verlate start ging de weg eigenlijk verder waar het gisteren op 70 kilometer mee begonnen was: veel kleine klimmetjes tussen de 1 en 4 kilometer lang, afdalingen en vooral langs de bergwanden afrijden. Vooral het laatste zorgde ervoor dat vandaag een van de mooiste routes is geworden die ik tot dusver heb gehad. Fenomenale uitzichten over de rotspartijen en de uitgesleten rotsen door een inmiddels uitgedroogde rivier. Eigenlijk had ik dus vandaag wat ik deze hele 3 dagen had verwacht. Het klimmen zelf ging best aardig hoewel ik serieus merk dat de hoogte wel degelijk invloed heeft op de ademhaling. Je hebt de neiging door de ijle lucht om sneller te ademen, wat helemaal niet goed is! Voortdurend dus gelet op de ademhaling maar zodra de top dan bereikt was dan was het weer goed. Het letterlijk hoogste punt lag vandaag op 4280 meter (dus geen nieuw record) na een klim van 6 kilometer en vooral dus de ijle lucht maakt het zwaar en niet de klim zelf. Daarna was het zo goed als een hele grote afdaling naar de plek waar ik nu zit op iets meer dan 3500 meter, aanzienlijk lager dus en de afdaling was snel. Het ging zelfs zo hard dat ik mijn snelheidsrecord heb verbroken. En dik ook! Want het ging met bijna 80 kilometer per uur als topsnelheid! Het is dus de week van de persoonlijke records geworden. In Yocalla was ik even naar het centrum gelopen om te kijken of er ergens vanavond eten te scoren was, helaas niet maar wat ik daarvoor terug kreeg was dat heel veel mensen zowel in de rijdende auto's als op straat mij aanspraken, wuifden en mij aanstaarden. Mijn Spaans is nog niet super maar het was wel een heel leuk gesprekje met wat oudere mensen. Het is dus wel duidelijk dat hier in het dorp niet vaak een buitenlander stopt en rondloopt. Ook heb ik al gezien waar ik naartoe moet morgen in de zin van hoe de weg loopt en daar word ik niet gelukkig van eigenlijk. De dag zal beginnen met een lange zware klim richting de 4000 meter. Dat moet ook eigenlijk wel aangezien Potosí zelf op 4000 meter ligt, maar die klim...

Yocalla - Potosí
Hoe goed zouden de benen zijn na 8 dagen fietsen en die rotklim in de eerste kilometers, het antwoord? Redelijk goed, hoewel het heel langzaam ging en mijn ademhaling slecht was. De oh zo belangrijke ademhaling op deze hoogte was niet goed en heb ook vaker moeten stoppen dan gebruikelijk. Gelukkig was de klim slechts 6 kilometer lang naar een hoogte van zo'n 3700 meter. Het leek aanvankelijk erop dat opnieuw de weg langs de bergen zou lopen en dat zou dan betekenen dat ik niet veel hoogtemeters meer hoef te maken naar de hoogst gelegen stad ter wereld op 4000 meter, maar de weg ging omlaag...en verder omlaag maar dat kon toch niet? Ik moest omhoog en niet naar beneden! Maar de weg liep zelfs langs een riviertje stroomafwaarts. Ik kon het bijna niet geloven en het was koud te noemen. Voor het eerst deze week was er zware bewolking en pas gaandeweg de ochtend brak de zon door. Pas na ruim 20 kilometer ging de weg langs een riviertje stroomopwaarts, eindelijk want dat betekent omhoog! Opnieuw bedroog het wel want zoveel hoogtemeters heb ik in die 10 kilometer ook weer niet gemaakt en na 30 kilometer en inmiddels een aangenaam zonnetje was het niet te geloven dat ik over 12 kilometer in Potosí zou zijn. Niets leek erop dat het zou was. Echter toen de weg ineens de bergen in dook door een kloof begon het wat serieuzer te stijgen, maar nog steeds niet dat ik het kon geloven. Uit de kloof was dan het bevrijdende gezicht, Potosí was zichtbaar in de bergen! Er was geen moment meer van verstoppen en de weg ging non-stop omhoog. Geen serieuze stijgingspercentages maar het was zeker wel voel- en merkbaar. In San Antonio was het nog maar 5 kilometer en ik kon dus ook niet opgeven, ik moest en zou in een rechte lijn naar Potosí gaan! Potosí ligt dus tussen de bergen in en net als La Paz waar het bekend is dat er hoogteverschillen in de stad zelf zit, was dit ook zo in Potosí. Zo begin je aan de rand op 3800 meter en eindig je in het centrum op 4000 meter. In korte tijd 200 meter stijgen over een onregelmatige stoeptegelweg tussen al het verkeer door dat zich kris kras zich over de weg begeeft viel niet mee. Net als in Tarija was de hostel gevonden en per toeval was dezelfde vrijwilligster als in Tarija ook hier. Een aangename verrassing dus! Maar ik was moe en had behoefte aan eten. De stad is groot te noemen want ik heb maar een heel klein deel nog maar gezien. De rest van de dag heb ik eindelijk onder andere kunnen genieten na 8 fietsdagen van een warme douche!