Een gewone fietsweek

Sucre - Surima
Ik moest en zou mijn antibiotica allereerst halen voor mijn oog. Ik ben namelijk bang als ik geen medicijnen heb, dat het alleen maar erger gaat worden. Cochabamba is 5/6 dagen rijden en dan kan ik het niet gebruiken dat mijn zicht alleen maar slechter wordt als mijn ooglid dikker wordt. Goed ik dus een nieuwe poging in hetzelfde ziekenhuis als gisteren maar dan aan de achterkant op advies van de hostel. De mevrouw achter de balie zei dat ik geen noodgeval had en dat ik in de lege wachtkamer plaats moest nemen. Na 20 minuten wachten zonder dat er enig verder teken van leven was, ben ik maar gegaan want dit schiet niet op. Ik weet dat het in Bolivia allemaal trager gaat, maar als er 20 minuten lang niemand in de wachtkamer is en er geen deur opengaat met een dokter, dat gaat mij te ver. Ik dus naar een nabijgelegen ziekenhuis toe. Bij de informatiedesk van de hoofdingang was er niemand. Ook niet echt een teken dat er iemand plaats zou nemen, dus ik sprak een verpleegster aan die passeerde, maar ook zij stuurde mij weg onder het motto dat er niemand was die even een medicijnenbriefje kan schrijven. Ik werd beetje pissig en aan de andere kant had ik eindelijk na een beetje vragen aan het personeel en dringen een zuster die heel even kwam zeggen dat het ontstoken was en antibiotica voorschreef. Eindelijk kon ik op weg! De weg liep in de stad heel erg omhoog, zelfs zo steil op veel stukken dat het voor mij ondoenlijk was om te fietsen. Pas toen ik de stad echt uit was, kon er gefietst worden. Het gevoel was alsof ik er helemaal geen zin meer in had en ik mijn eigen opgelegde plicht maar moest voldoen vandaag. Maar gaandeweg de dag werd het steeds aangenamer fietsen langs een stroomafwaartse rivier. Ik eindig dan ook op 1700 meter en het voelt aan alsof ik bijna op zeeniveau zit. Strak blauwe lucht, goed warm en zoals altijd hier een tegenwind. De helderheid vandaag die bleef en ook 's avonds was het uitstekend te doen om even echt te genieten van de sterrenhemel en de bijhorende vallende sterren. Een heerlijke afsluiter van een rommelige dag.

Surima – Quiroga
Wildkamperen en fietsen verveelt nooit hier in Bolivia, want als je wakker wordt met het gekras van papegaaien verderop geeft dat toch weer een heel bijzonder gevoel. Zo veel variatie is hier te vinden van papegaaien tot vogelspinnen tot lama's en ook condors die ik gisteren ook had gezien. Ik wilde eigenlijk opnieuw 60 kilometer rijden net als gisteren, maar na 6 kilometer kon ik die gedachten laten varen. Ik kwam medefietsers tegen die vanuit Cochabamba naar Sucre, Potosí en Tarija rijden, het enige probleem en zo was het ook toen ik ze tegenkwam was dat zij in 24 uur 3 lekke banden hebben gehad. Inmiddels hebben ze al 6 lekke banden gehad in dit korte stukje en ik rijd 2 maanden rond met 1 lekke band in Palos Blancos. De stop duurde zo lang en het geklets dat ik pas weer om half 11 weg was en dat is niet handig met de enorme warmte die er is in de omgeving. Het is een soort woestijnachtige omgeving langs een rivier waardoor het heel droog is maar heel groen. Zo zijn er genoeg bomen in groei maar ook cactussen die 3 keer zo groot zijn als ik. Per saldo ben ik met de hoogte weinig opgeschoten waren het niet dat ik in de eerste 25 kilometer stroomafwaarts nog geen 200 meter omlaag ben gegaan en in de tweede 25 kilometer 400 meter omhoog. De weg gaat morgen nog verder omhoog en verder, want ik ga over een paar dagen weer boven de 3000 meter. Eindelijk een beetje verkoeling, want het is overdag zo heet dat het bijna niet te doen is om langere afstanden te rijden.

Quiroga – Mizque
De weergoden hadden mijn wens gisteren gehoord want het was vandaag een stukje koeler met meer bewolking waardoor het fietsen een stuk aangenamer was. Het is soms zo fijn dat mijn voorspelling die ik maak via de kaart en navigatie ook uitkomen. Zo had ik verwacht dat de weg verder omhoog zou lopen naar Aiquille en daarna nog meer tot een punt bereikt was en de weg naar beneden zou gaan. Ik weet dan alleen niet op welke hoogte ik eindig, hoe lang de klim is en hoe steil. Het bleek een hele lange klim te zijn naar Aiquille maar echt niet steil, zoals bijna geen enkele klim meer is. Een dag waarbij de benen heel stabiel waren en elk klimmetje of klim was er een strak ritme. Wanneer ik stop en mensen spreken mij aan dan zijn het 2 standaard vragen: De donde vienes? (waar kom je vandaan?) en A donde vas? (Waar ga je naartoe?) en kijken vol bewondering naar de fiets. Ik raak er niet meer van onder de indruk, maar het is echt iets heel bijzonders wat men ziet. Maar ik moet dan soms weer verder en de weg liep opnieuw verder omhoog. Eenmaal op de top op zo'n 40 kilometer was het bijna een grote afdaling naar het dal. Voortdurend rekenen over de nog af te leggen afstand en het aantal dagen waarop je gerekend had, blijkt dat de 67 kilometer van vandaag een uitdaging is en betekent dan ook dat ik het de komende 2 dagen veel rustiger aan kan doen. Maar wat is rustig aandoen als je weet dat er een monsterlijke klim boven de 3000 meter aan zit te komen?

Mizque – Sombrerito
Mijn machtige klim dijen mochten weer aan het werk met de verwachte monsterlijke klim, want dat was het! De eerste 5 kilometer naar het dorp Mizque zelf was niet spectaculair. Maar toen ik het dorp uit was werd het wel duidelijk dat het menes was. Een aanloop van ongeveer 6 kilometer waarbij ik al wel degelijk hoogtemeters maakte afwachtend op het punt waarop de weg non-stop omhoog zou lopen. De rit zelf is maar 44 kilometer geworden waarvan dus ruim 40 kilometer een omhooglopende weg was. In die 40 kilometer ook 1500 hoogtemeters gemaakt. Dit zijn cijfers die je in Europa nauwelijks hebt. De afstand sowieso niet en alleen de hele grote bekende cols zoals de Mont Ventoux, Stelvio, Col d'Agnel en de Galibier (van de moeilijke kant) kunnen deze hoogtemeters evenaren. Maar de klimbenen zijn zo super goed en het is heerlijk om te klimmen als je het van te voren weet. Het is uiteindelijk een hoogte van 3450 meter geworden en de echte top is nog niet bereikt denk ik. Maar deze hoogte voelt weer als thuiskomen. Hoe anders was het voor het eerst op deze hoogte naar Tupiza! Ik wilde eigenlijk 50 kilometer rijden en dan een slaapplek vinden, tot ik ineens een bord was met mijn richtdorp ineens 47 aangaf. Mijn autistische kant kan dat moeilijk aan want bijna elke rit hier in Bolivia is het rekenen. Rekenen van stad tot stad en welke afstanden daarbij horen, dan past dit niet in het plaatje! En zeker niet als je weet dat je ook nog eens veelal omlaag gaat morgen.

Sombrerito – Punata
Op een of andere manier weet ik keer op keer erin te slagen om 3 tot 5 kilometer voor de top te gaan slapen. De eerste 3,5 kilometer was dus nog bergop naar 3650 meter, ik heb dus mijn fietsvrienden van een paar dagen geleden verslagen met de maximum hoogte! Het was geen echte top want de 12 kilometer erop volgend was langs de bergflank waarbij er geen hoogteverschil was. De weg liep boven de vallei langs naar het toppunt van de kom, ik moest dus zelfs nog een stukje hoger naar ruim 3700 meter. Ik had op een of andere manier aan alle kanten jeuk, echt heel raar maar gaandeweg de dag is de jeuk gelukkig afgenomen. Ik had wel verwacht dat de weg omlaag zou gaan, maar het duurde echt heel lang voordat er een serieuze afdaling was. Die afdaling was dan ook meteen bijna het slotakkoord van de toch redelijk makkelijke fietsdag. Niet omdat het zo makkelijk fietsen was, dat kwam voornamelijk (en dat is in mijn geval behoorlijk vaak) door de harde tegenwind. Wanneer het langzaam omlaag ging had ik er serieus last van, maar de klimmetjes gingen dan wel weer soepel. In Punata aangekomen na dus een redelijk makkelijk dagje was het zoeken naar een kampeerplek. Soms heb je geluk, soms dwing je het geluk af en soms heb je gewoon pech. Ik had pech want overal in de omgeving is landbouw en nergens is er een plek beschikbaar voor een tent. Dus toch maar in een kamertje geslapen voor 25 Bolivianos (€ 3,50), Goed het heeft verder niets op een bed na, maar dat is ook genoeg.

Punata – Cochabamba
 Een korte slotrit naar mijn geliefde en nog onbekende Cochabamba was het vandaag. De rit leende zich er echt voor om even eens flink door te fietsen en een soort minitraining te doen, heb ik nog niet genoeg training gehad dan? Nou ik heb sinds volgens mij de allereerste rit vanaf Santa Cruz nooit harder gereden dan 20 gemiddeld en vandaag lag dat wel voor de hand. De rit was vlak te noemen omdat het net langs een grote vallei liep. Links van mij een groene vallei en pal rechts van mij de bergen, ik hou zo erg van dit land! Ook de wind van gisteren was behoorlijk in kracht afgenomen dus ik kon een redelijk goed tempo rijden. Normaal hou ik er niet zo van om snel aan te komen op mijn bestemming, maar voor vandaag maak ik graag een uitzondering. Er zijn in de stad wel veel hostels maar geen backpackershostels te vinden. Bied kansen in de toekomst? Toch heb ik een van de weinige backpackershostels gevonden en heb ik voor het eerst in 2 maanden tijd weer een echte supermarkt gehad. Er was zelfs een BurgerKing!! Ik voelde mij echt even in paradijs na 2 maanden lang kip/rijst/aardappels of zelfgemaakte spagetti/noodles te hebben gegeten. Maar komende dagen mag ik toch wel echt even vol aan de bak om mijn visum te gaan regelen, maar dat komt wel goed!