THE END!!

Quevedo
Het werd maar goed ook dat ik in dit stadje niet wilde doen, want een dag nadat ik aangekomen was kon ik ook simpelweg niets meer. Een aantal dagen geleden waren er wat bultjes op mijn been gekomen 's nachts door mieren of andere beestjes. Leek allemaal weinig aan de hand totdat die bultjes zijn gaan ontsteken. Bultje voor bultje werden ze heel groot, gelukkig niet allemaal, maar toch genoeg om ervoor te zorgen dat ik nauwelijks kon lopen. Ook mijn knie is ontstoken geraakt waardoor ik hem ook niet goed en volledig kan buigen. Al met al heerlijk om de laatste week in te gaan. Als ik eenmaal aan de wandel was ging het wel redelijk, maar zodra ik even stil moest staan dan leek het alsof mijn huid zich halveerde. Verschrikkelijke pijn en dat ziet er voor anderen ook heel raar uit als je rondjes blijft lopen tijdens bijvoorbeeld geld pinnen. 

Heel bewust heb ik ook niet opgezocht op internet wat het kan zijn, omdat ik verder geen griep of koorts heb. Wanneer dat was, dan is het zeker noodzakelijk om naar een ziekenhuis te gaan voor onderzoek. Zolang dat er niet is en enkel alleen de ontstekingen er zijn zonder enig andere bijwerking is het prima. Niet leuk, maar prima. Kortom, ik was noodgedwongen om zelfs een dag extra in bed te blijven. Nauwelijks ben ik mijn bed uitgeweest en als dat moest, dan was het eerst even strompelen door de kamer. Ondertussen wel zoeken naar natuurlijke middeltjes om er snel vanaf te zijn. Bovendien ben ik ook langs de apotheek geweest en heb ik antibioticazalf gekregen en samen met een natte handdoek en voor eventjes tandpasta erop worden ze wel iets minder.

Quevedo – La Maná
Ik voelde dat het sinds gisteravond wat beter ging, het lopen door het centrum ging redelijk en het was geen strompelen meer. Ik besloot op basis van het gevoel en mijn vroegere ervaringen met ontstekingen te gaan fietsen. En dan kan je afvragen 'waarom ga je fietsen met pijn?' Uit het verleden bleek wel vaker dat wondjes gedurende het fietsen opensprongen, omdat de druk van de bloedsomloop te groot werd. Als dit hetzelfde gebeurt, dan zullen er een aantal openspringen en gaat er vocht uit. Vocht eruit betekent dan ook dat er minder druk staat op de bult zelf en dus dat het ook minder pijn doet. En als je eenmaal bezig bent, dan gaat het wel. Die theorie was direct van toepassing, ik was de stad nog niet uit of ik de grootste sprongen open. Een verlossend gevoel was het als die druk eraf was. De fietsdag stond dan ook echt in het teken van testen. Testen of ik inderdaad met die pijn kan fietsen en het antwoord is 'ja'. Bovendien ben ik niet zomaar tegen te houden als ik eenmaal op de fiets zit en wil de pijngrens nog wel eens opschuiven. Ik heb tot aan de voet van de grote lange klim gereden. Een klim waar ik afgelopen dagen echt heel bang voor was. Niet zo zeer vanwege de hoogte, maar voornamelijk het begin. De temperatuur is zo warm dat je echt makkelijk de berg op rijdt. Pas overmorgen op enige hoogte zal de temperatuur afnemen. Dat wordt morgen echt zo ontzettend zwaar afzien, maar ik heb mijn vertrouwen gehaald uit eerdere reisverhalen.

La Maná – Manuchi
Ik was toen ik in Quevedo bleef echt heel bang voor deze klim. Mede door hogere stijgingspercentages dan ik elke keer hoop, maar vooral voor de dag van vandaag. Want naast die stijging begin ik ook nog eens heel erg laag en dus heel erg warm. Want als je op deze hoogte begint, dan kan je vergif op innemen dat het 's middags tegen de 30 graden aanloopt. En dat zou dus oververhitting kunnen veroorzaken als je met alle macht een berg op aan het rijden bent. Bovendien heb ik het al te vaak meegemaakt dat ik wel over het randje ben gekomen en het eindigde soms in het ziekenhuis of dat ik bijna knock-out ging. Maar eenmaal op weg toen ik iets eerder vertrokken was, ging het eigenlijk heel gemakkelijk. Eigenlijk te gemakkelijk...het werd steeds een stukje steiler vandaag. Eerst vals plat, dan 3-4% en dat was lager dan wat ik wist. En net bij de lunch toen ik al bijna de helft van de totale afstand had gehad (van de klim) zei de weg “poef”. En net als het landschap want ik kreeg direct uitzichten op de hele hele hoge bergen. Kortom, de weg ging als een malloot omhoog. Een Hautacam (zwaarste Pyreneeëncol) in het kwadraat. Ik kroop werkelijk op sommige stukken met 4 kilometer per uur omhoog, en daar moest ik nog behoorlijk veel moeite voor doen ook! En als je de hele tijd van dit soort steile stukken hebt, lijken de vlakkere stukken een eitje, maar dat zal nog steeds behoorlijk steil zijn geweest. Maar ik voelde me wel steeds beter worden na het eerste lastige stuk. Hoewel ik nu ruim over het helft ben, mag je gaan rekenen want ik durf het niet aan: 25 kilometer te gaan tot de top op 4000 meter en nog 2,3 km dat ik omhoog moet. Goh, die angst wordt misschien wel de werkelijkheid, maar dan voor de dag van morgen. 

Manuchi – Latacunga
Het zou een dag moeten zijn waarbij ik ontzettend zou af moeten gaan zien op de verschrikkelijk steile klim. Ik had speciaal daarvoor nog een laatste grondige ketting/tandwielen reiniging gedaan. Ook was ik eerder vertrokken weer dan normaal en dit keer wel echt met de angst waar ik gisteren eigenlijk voornamelijk bang was: hyperthermie, want vanochtend was de zon wel behoorlijk aanwezig. Zoals altijd op steile bergen stop ik regelmatig om te drinken en het zweet weg te halen, dit keer voelde ik iets speling aan mijn trapper. Een slecht moment maar ook een beetje te verwachten. Onderdelen hebben gewoon een bepaalde levensduur alleen hoopte ik dat hij zijn levensduur zou verlengen tot aan Quito. Maar na de eerste kleine stop dacht ik al dat hij het niet ging redden tot het eind van de klim. En dat bleek ook want na al 3 kilometer was mijn fietsdag voorbij. De trapper zei “krak” en toen was het gedaan. Bliksemsnel nadenken over hoe nu en eigenlijk was dat heel simpel. Ik liep nog een stukje om wat drinken te halen bij het eerst volgende dorp. Vervolgens kon ik met de bus mee en net als in Peru en Bolivia wordt de fiets dan eenvoudig op het dak gebonden en kon ik naar de eerst volgende grotere plaats. Eenmaal daar was de kans op een nieuwe trapper al nihil en dat bleek ook. Een nieuwe bus waarbij de fiets in een bagageruim wordt gestouwd die mij vervolgens naar een echte grote plaats brengt namelijk Latacunga. Eenmaal daar blijkt er een festival ook te zijn en dat maakt het zoeken naar een fietsenmaker die open is, een technische service heeft en ook nog niet bijna volledig is afgesloten bijna onmogelijk is. Maar gelukkig gelukkig heb ik nieuwe pedalen en ga ik morgen weer terug naar Zumbahua (waar ik eigenlijk vandaan kwam), want ik kan toch een van de mooiste kratermeren niet zomaar letterlijk links laten liggen?

Latacunga – Zumbahua
Het voordeel om de route al eens met de bus te hebben gehad is dat je ongeveer weet hoe de weg loopt, beetje op en beetje af en dan lange afdaling naar de stad toe. Vandaag dus het tegenovergestelde en ik weet niet waarom ik zo vroeg vertrokken ben, maar al met al kwam het wel aardig goed uit. Natuurlijk lijkt alles wat je met de bus doet een stuk makkelijker! Er zit namelijk een gaspedaal op wat je even indrukt, maar met de fiets voel en zie je alles. Zo wist ik eigenlijk ook niet dat het direct vanuit de stad omhoog liep, niet veel maar wel een beetje. Genoeg om al te voelen hoe serieus de dag zou worden. En dan moest die lange klim nog beginnen, 3800 meter ongeveer hoog en het was on-Ecuadoriaans. De gehele weg liep dit keer wel eens met die 5% regel. Ik was aan het free-wheelen omhoog, zo makkelijk voelde het. Eenmaal op hoogte is het weer het vertrouwde beeld van een soort heuvelgebied. Dat beetje omlaag en omhoog trouwens, met de bus heb je geen idee maar in werkelijkheid is dat dan 6-10 kilometer omlaag en vervolgens weer diezelfde afstand omhoog. De laatste klim was zwaar te noemen, puur omdat ik gewoon simpelweg 40 kilometer had geklommen. Maar die 5% was mijn redding, net zo'n soepel beenritme als de gehele dag lukte het alsnog. Ik ben nu eindelijk weer op de plek waar ik gisteren al zou moeten zijn met de fiets, een dag verloren geraakt gisteren, maar die ene dag maakt echt niet meer uit. Vanaf hier is het originele routeplanning volgen en behoorlijk vaak dit soort klimmetjes doen zoals vandaag het geval was.

Zumbahua – Sigchos
Ik vind het echt heel raar en kon echt niet snappen hoe er een kratermeer kan liggen in dit zachtaardige gebied. Zachtaardig, omdat buiten de hoge bergen er niet echt spitse punten waren, meer afgeronde heuvels. Ook snapte ik onderweg niet hoe ik toch ongemerkt omhoog ben gegaan terwijl dit helemaal niet leek. Het leek namelijk gewoon een vlak terrein te zijn dat richting een bergrug ging, maar toch heb ik die 400 hoogtemeters gemaakt zoals gepland. Bij het bergmeer was ik wel echt die koude wind spuugzat. Tijdens het fietsen merk ik er niet zo veel van vanwege de beweging en kleding. Maar als je stilstaat op een berg, dan voel je die koude wind voortdurend. Laguna Quilotoa heet het meer en ziet er fenomenaal uit. Onverwacht maar het is echt dat de bergpunten allemaal bijna kaarsrecht naar beneden lopen en daar een meer tussenin ligt. Na die korte stop ben ik maar weer verder gegaan, want ja..anders kom ik echt niet in Quito aan. Het was echt een hele linke afdaling, wanneer de weg niet was weggeslagen door de natuur, hadden ze zelf wel de weg opengebroken om eraan te werken. Ik ben dan ook gevallen op zo'n opengebroken stuk aangezien er alleen maar los zand was neergelegd, dus toen slipte mijn voorwiel weg en ben ik op mijn elleboog gevallen. Niet ernstig, enkel een schaafwondje en kapotte kleren. Maar dat gebeurde weg nadat ik mijn snelheidsrecord dik en dik heb verbroken naar 94 kilometer per uur. De rest van de afdaling was het nauwelijks afdalen te noemen, steeds ging de weg weer een stuk omhoog en ik was dan ook echt blij om in Sigchos aan te komen!

Sigchos – El Chasqui
Het leuke van dit gebied is dat het vulkanisch is, helaas heb ik tot op heden bijna geen vulkaan gezien. Niet omdat ze er niet zijn, maar puur vanwege die grote grijze wolkenmassa die elk uitzicht op een vulkaan wegneemt. De rit van vandaag liep ook zelfs langs een vulkaan af waar ik alleen 's ochtends vroeg iets van had kunnen zien, de rest van de dag was opnieuw alles bedekt met het wolkendek. Neemt niet weg dat wel de zon veel scheen, maar boven de toppen blijft de bewolking hangen. Hoe goed ik ben heb ik vandaag toch wel laten blijken voor mezelf. De klim was in totaal 27 kilometer, niet heel erg steil dus over het algemeen. Alleen was de klim heel erg onregelmatig zoals gewoonlijk. Hele steile stukken waarbij het echt duwen was met 4,5 kilometer per uur om weer op een acceptabel stuk te komen. En vanaf de verwachte haarspeldbochten ging het gaspedaal erop. Ik ging zo makkelijk rijden en er waren ook veel lange stukken waarbij het echt vlak of zelfs afdalen was. Met een heel goed gevoel ging ik dus verder. Toen ik de grote weg opdraaide stond er: Quito, 48 kilometer. Verrek, dat is wel heel dichtbij maar je weet maar nooit. Ik moet niet het gevoel gaan krijgen dat het morgen als allerlaatste rit van deze reis een soort triomftocht wordt, daarvoor is het landschap te zwaar.

El Chasqui – Quito
Ik had gisteren mijn tent op zodanige plek gezet dat ik net als gisterochtend de hoop had op de bekendste vulkaan van heel Ecuador: Cotopaxi. En het is niet gelukt door de nog dikkere bewolking dan het gisteren was. Helaas, maar blijkbaar klaarde het gedurende dag wat op waardoor ik toch een beeld heb gekregen van deze vulkaan, samen met nog wat anderen. Ik was echt volledig gefocust op een goede een na laatste fietsdag. Er staat namelijk nog een dagtoertje naar de evenaar op het programma. Het probleem van de dag zat in de eerste 6 kilometer waarbij de weg ondanks een 6-baans toch behoorlijk steil omhoog liep. Maar dat was het ook eigenlijk, vervolgens een knal harde afdaling waarbij ik opnieuw snelheden heb bereikt tegen de 80 kilometer per uur, waarbij ik sommige vrachtwagens inhaalde. Daarna was het eigenlijk zoeken om zo goed mogelijk Quito in proberen te komen. Mijn aangemaakte route op de navigatie heeft daarbij zeker heel veel geholpen, omdat het anders echt een grote puzzel is. Ik was beland eerst op de randweg en ik heb nog nooit zo'n rustige randweg gehad waarbij ik doorkreeg dat de stad zelf lager ligt. Kortom, afdalen het centrum in waar je vervolgens voortdurend geïrriteerd achter de bussen staat zonder dat je ze kan passeren. Maar goed, we hebben het ook nog redelijk snel bereikt dus dat betekent dan maar meteen het boeken van de vlucht naar Portugal! Komende dagen staat nog wat praktische dingetjes op het programma zoals kleding wassen, een bezoekje aan het vliegveld vooraf en dus bovenal een bezoekje aan de evenaar. En dan...is het einde reis en vertrek ik naar Portugal!

Het laatste woord
Ik ben dan eindelijk in Quito en tevens mijn eindbestemming aangekomen. Al sinds dat ik in Huaraz was aan het wachten op mijn fietsonderdelen was dit project al aan de gang. Sterker nog, al sinds dat ik Bolivia uitging, was ik al plannen aan het bedenken om mijn verblijf buiten Nederland voort te zetten. En sinds Paracas, de plaats waar ik voor het eerst 'praktische zaken' in de mond nam, was ik daarmee bezig. In eerste instantie zoekend naar iets anders en wellicht te hoog gegrepen, waar min of meer plotseling dit voorbij kwam. Het is typerend hoe dit allemaal is gegaan, want zo was eigenlijk de gehele reis. Inmiddels 7 maanden zijn voorbij en waar ik het toppunt van flexibiliteit heb uitgewerkt. Tegenslagen verwerkt door helder en logisch na te denken met een tikkeltje ambitie. Soms was ik zelf even niet in staat om door de moeilijkheden te komen, maar dan was er altijd wel iemand op het juiste moment die een zetje in de rug gaf. Soms een wildvreemde door mij aan te moedigen, soms een vriend die dan het creatieve brein is achter de ontstane probleem. Waar ik voor Bolivia zo'n beetje alles voorbereid had, zijn Peru en Ecuador min of meer last-minute geweest. Ter illustratie, ik wist in La Paz eigenlijk niets van Peru. Ik wist de munteenheid niet eens of hoe ontzettend groot het was. Laat staan dat ik een kaart van te voren had. Maar het is ook een reis geweest waar ik mezelf in glorie heb overtroffen. Trotse momenten beleefd wanneer ik over 4750 meter heen ging in Peru, het snelheidsrecord zonder enige vorm van angst heb overtroffen naar 94 kilometer per uur en bovenal mijn angst voor honden is weg. Door al deze mooie maar ook soms mindere momenten heb ik Zuid-Amerika leren kennen. Peru is en blijft Peru waar je een haat-liefde verhouding mee hebt, terwijl Ecuador en Bolivia meer de zachtaardigheid hebben. Elk land is weer identiek en dat is het mooie van wereldfietsen: Je komt op de meest bijzondere plekken terecht waar bijna geen enkele andere toerist komt. Wat een fenomenale ervaring is dit geweest en nu? Portugal it is!