Cusco en Machu Picchu

We zitten blijkbaar dus in een hostel waar veel fietsers zitten. Dat levert aanzienlijk zijn voordelen op want je kan zo informatie uitwisselen. In eerste instantie hadden wij het idee om per fiets naar Machu Picchu te gaan en vervolgens door te gaan richting een andere ruïne. Echter had het Nederlandse stel ook beetje dezelfde attracties te bezoeken. Zij hebben alleen gekozen en ons ook aangeraden om via een reisorganisatie naar Machu Picchu te gaan en zelf maar naar de andere ruïnes te gaan, die op de weg naar Ayacucho liggen. Die andere ruïnes heten 'Choquequirao' en kost 2 dagen lopen heen en 2 dagen terug lopen, simpelweg omdat er geen weg nog is. De tijd om het te bezoeken is nu, want in 2017 schijnt er een grote weg te zijn naar de nog onbekende en niet-toeristische ruïnes. Bovendien de reis naar Machu Picchu kostte hen $85,- met eten en slapen en entree. Dat was voor ons wel de doorslag om dat zo ook te gaan doen. Verder hebben we gewoon nog lekker gekletst en heb ik mijn remmen vervangen. Dat viel nog niet mee want ik heb zelf een klein onderdeel gebroken, niet schadelijk maar wel erg vervelend. De ketting bijvoorbeeld schoonmaken ging een stuk makkelijker. Daarnaast heb ik eigenlijk heel snel een nieuwe, vermoed een tweede hands camera gekocht op de markt. Nog geen €40,- was ik kwijt voor een cameraatje precies wat ik zocht. Hoeft niet super de luxe te zijn met WIFI en allerlei instellingen, gewoon snel en makkelijk foto's maken met een klein cameraatje. 's Avonds zijn Alain en ik weer voor het eerst sinds hele hele lange tijd naar de McDonald's gegaan, vol gebunkerd tot wij ons voldaan waren. Het was echt heel erg goed! 

Gewapend met mijn nieuwe camera gingen wij dus op weg naar Machu Picchu. Om 9 uur te gaan zitten in een bus waarbij je pas na 2 stops en een hoge bergpas, veel bochten en hoop wagenzieke mensen om 3 uur 's middags aankomt in een dorp genaamd Hydro. Echt verschrikkelijk om zo lang in een klein busje te gaan zitten, gelukkig had ik mijn muziek mee en had me nog redelijk goed vermaakt voor ruim 4 uur. Maar we waren er nog niet, er volgde nog een wandeling van 2 uur naar het dorp Agua Calientes waar onze hostel was. Alain en ik waren als een van de laatste weg, omdat we zoals altijd iets nog wilde eten. Het Nederlandse stel had ons verteld dat zij voelde alsof er 2 tanks met zuurstof extra in hun longen waren door het fietsen op hoogte. Ik voelde die 2 tanks niet, maar het viel wel op dat wij zo stevig doorliepen terwijl we aan het kletsen waren zonder buiten aan te adem te raken en uiteindelijk op een redelijk rustig plein aankwamen na 2 uur lopen. Goh, die 2 uur moet morgen terug en we zagen zo erg op tegen de 6 uur in het busje terug dat we er eigenlijk nu al geen zin in hadden. In het busje hadden we een Franstalige Belg ontmoet genaamd Francis, een erg aardige man. Bij het eten hebben we hem beter leren kennen en ook na het eten waarbij Alain en ik nog echt een extra maaltijd nodig hadden want we waren nog niet voldaan. Francis besloot met ons mee te gaan, maar hij bracht twijfel en te veel besluiteloosheid in de groep eigenlijk. Het dorp is heel duur, toch hebben we een redelijk goedkope maaltijd gevonden. Dus 2 soepen en 2 volle borden bracht ons pas eindelijk een gevoel van tevredenheid. Het werd laat en Francis besloot nog ergens koffie te gaan drinken en Alain en ik gingen als een speer naar een broodjeszaak om eten voor morgen te halen. 

De gids had trouwens ons eerst maar naar een hostel gestuurd waarbij niemand op de lijst stonden, terwijl Alain en ik duidelijke instructies hadden gekregen vanuit het reisbureau. Wij besloten wel toen weg te gaan gister van het hostel waar wij door de gids werden toegewezen en naar ons eigen hostel te lopen. Een verlaten hostel eigenlijk, maar wel een die onze namen hadden doorgekregen van het reisbureau en hoefden wij dus ook verder niets te betalen. Om een voorbeeld te geven van de verlaten hostel: Wij gingen dus eten zoeken en hadden de sleutel op de balie gelegd, toen wij 's avonds terug kwamen lag de sleutel nog precies op dezelfde plek zoals ik hem had neergelegd 4 uur eerder. Om half 5 's ochtends moesten wij officieel aanlopen naar de brug of de bus van $ 16 pakken, natuurlijk gingen we lopen en natuurlijk zoals wij wel vaker hadden gedaan, gingen we een kwartier later weg. Precies op tijd om de eerste controlepunt zonder al te veel vertraging over te komen. Vervolgens was het 45 minuten kei hard omhoog traplopen. Waar veel mensen regelmatig op adem moesten komen en 'traag' de berg op liepen, vlogen Alain en ik zonder een stop en zonder te hijgen omhoog. Eenmaal boven kwamen ook de eerste bussen aan met mensen die niet wilden of konden lopen en dat waren er veel. Onze gids was iets actiever dan gisteren op het plein, waarbij men aan hem moesten vragen of zij in zijn groep zaten in plaats van de rest die de namen aan het schreeuwen waren. Onze gids was niet in zijn meest creatieve dag en vertelde eigenlijk alles op een soort automatische piloot. Francis was ook bij ons, alleen zagen we hem pas aan het einde van de tour, simpelweg omdat hij voortdurend achter ons liep om overal foto's te maken. We hadden verwacht ons in de resterende 3 uur beetje te gaan vervelen vooraf, maar we besloten om naar de zonnepoort te gaan om de Incatrail te zien. De Incatrail is ook te lopen vanaf Cusco wat 4 dagen kost dwars door de jungle en bergen. Vlakbij de top kwamen we Francis opnieuw tegen. Verwonderlijk want 2 hazen die zo snel mogelijk van de ene plek naar de andere plek vliegen en af en toe onze filosofie erop los laten gaan tegenover een man die over alles 6 keer nadenkt, vervolgens een weloverwogen besluit maakt en veel langzamer gaat dan wij loopt. We hadden op de top van de zonnepoort een te lange pauze genomen, omdat we eigenlijk een half uur te laat van het park af waren om de bussen te halen wat vooraf was aangegeven. Maar we laten ons niet zomaar uit het veld slaan en zijn als een stel gekken dwars door de toeristen geraced naar de Incabrug om die ook nog gezien te hebben en bijna beukend en licht asociaal door de menigte heen te crossen en dan moesten we die ellendige trappen nog omlaag. Pijnlijke benen, blaren en knieën waren de voornaamste klachten, maar we moesten en zouden de bussen halen en dat betekent gewoon hard doorlopen. Francis was op de top anderhalf uur eerder naar beneden gegaan en raad eens? We kwamen hem gewoon weer opnieuw tegen beneden om nog 2 uur te moeten lopen. Anderhalf uur eerder vertrekken, 20 minuten pauze nemen om te lunchen en dan nog ons aan het begin van de route weer tegenkomen, het blijft echt bijzonder. Als een stel gehaaste rendieren liepen we de ene na de andere persoon voorbij. Ondertussen had Alain een succesvolle sprong gemaakt om op de voorbijgaande trein te springen, waar je normaal $30 moet voor betalen. Mij was het niet gelukt, maar ik kreeg wel lichamelijk contact met de volgende trein. Een stuk waarbij het wandelpad geen ruimte had voor de trein en de trein ook nou niet echt rekening houdt met het stukje waar je echt niet anders kan lopen. Ik kreeg dus een stang van de trein tegen mijn hoofd en daardoor viel ik en schoof ik een halve meter de steile afgrond in. Goed, niet erg en deed een beetje pijn, geholpen door mensen die achter mij waren en vol adrenaline had ik mijn weg naar de bussen vervolgd. Vervelend en even pijnlijk maar niet erg had ik Alain weer bijgehaald en samen zijn we het laatste stukje verder gaan lopen. En raad wie 2 minuten na ons kwam aanzetten? Francis! Echt we snappen er helemaal niets van, maar op een of andere manier komt hij elke keer weer net voor of net na ons weer op hetzelfde punt terwijl wij zo erg van elkaar verschillen in het doen en laten. Gek genoeg was de 6 uur busrit nog best meegevallen

Francis is wel toch eigenlijk de rode draad van de afgelopen 2 dagen gek genoeg. Machu Picchu vond ik zelf wel redelijk indrukwekkend. Helaas waren we op een verkeerde plek begonnen waardoor we geen overzicht hadden van de stad en daarom eigenlijk ook 2 uur lang niet echt goed begrepen hoe de stad in elkaar zat. Eenmaal op een afstandje en af en toe andere informatie opvangend van andere gidsen kwam eigenlijk het besef dat het gebied Machu Picchu veel groter en indrukwekkender is dan toen we begonnen. De Inca's waren echt intelligent tegen de aardbevingen en verzakking van de berg. Buiten het feit dat de stad dus op een bergrand gemaakt is, is het ook nooit afgemaakt door uitsterving van het volk en mede daarom vind ik het ook een indrukwekkende ruïne. Maar zoals gezegd, al het besef kwam pas achteraf op een afstandje toen we een heel overzicht hadden van de stad en het gebied er omheen. 

We hadden al besloten om de volgende dag te gaan rusten, want van echt uitrusten was het er niet echt gekomen. Mede door de 12 uur lange busrit, 7 uur lopen en bovenal 4 uur slaap. Ik ben bijzonder ongezellig eigenlijk vandaag. Alain heeft nieuwe fietsers hier gesproken en ons tips gegeven voor bijvoorbeeld kleine 'probleempjes' die inmiddels er zijn ingeslopen. Ik heb me echt heel de dag afzijdig gehouden. Soms heb je er zo'n dag inzitten waar je het liefst heel de dag in bed blijft liggen zonder verder persoonlijk contact. Gewoon gedachten uitschakelen en niets doen. Alain heeft zich prima vermaakt en heeft ook dus ook meer informatie gekregen over de komende dagen. Een rit van 600 kilometer naar Ayacucho waarbij de zoutpannen bij Maras, 4 dagen lopen naar de ontoeristische Choquequirao ruïnes op het programma en bovenal 5 serieuze beklimmingen op het programma staan waarbij je van zo'n 2000 meter naar 4000 meter gaat. Het gaat wel de komende 2 weken heel heel erg zwaar worden, maar ik kan het! Bovendien was het al wel te verwachten met de beklimmingen aangezien we dwars door de Andes steken. Ik hoop in ieder geval dat ik morgen weer een stuk gezelliger en socialer ben dan vandaag.